Μην κοιτάτε ψηλά!

Στην ταινία «Don’t look up» (2021) ένας κομήτης έρχεται να χτυπήσει τη Γη.

Δεκάδες τσαρλατάνοι παροτρύνουν τον κόσμο να καταφύγει στην άρνηση της πραγματικότητας. «Μην κοιτάτε ψηλά!» προτρέπουν τα διάφορα αλαφιασμένα ακροατήρια ώστε να μη δουν τον κομήτη που πλησιάζει να πέσει πάνω τους.

Κι έτσι, όταν δεν τον βλέπουν, θα μπορούν να αρνούνται την ύπαρξή του.

Η ταινία αυτοχαρακτηρίζεται «μαύρη κωμωδία». Ενώ το μαύρο είναι προφανές, δυσκολεύομαι να βρω την κωμωδία.

Στην πραγματική ζωή δεκάδες θλιβεροί τσαρλατάνοι μας προτρέπουν να κάνουμε ακριβώς το ίδιο: να μην κοιτάμε για να μη δούμε τον Πούτιν, τις απειλές στη δημοκρατία, τη Λεπέν, τον Μελανσόν, τον λαϊκισμό, τον θριαμβευτή Ορμπαν στην Ουγγαρία, τις θηριωδίες στην Ουκρανία…

Να μη δούμε κυρίως την υπομονετική και πιεστική προώθηση της ρωσικής επιρροής στις δυτικές κοινωνίες.

Και στην Ελλάδα. Εντάξει, μπορεί στη χώρα μας να συμπράττουν παλαιωμένος αντιδυτικισμός ή και απλή βλακεία, αλλά οι εκδηλώσεις συμπάθειας ή κατανόησης των ρωσικών αθλιοτήτων κρύβουν και ιδιοτέλεια και μεθόδευση και αρκετά ρούβλια.

Δεν θα ασχοληθώ με τα τρία (τρία συν ένα πιο light για την ακρίβεια) κοινοβουλευτικά κόμματα που έχουν ποικιλοτρόπως συνταχθεί με τις ρωσικές επιδιώξεις. Δεν το κρύβουν άλλωστε – διεξάγουν αντιναζιστικό αγώνα στην Ουκρανία με ογδόντα χρόνια καθυστέρηση…

Θα σημειώσω όμως ότι δύο (!) ρώσοι ολιγάρχες συνδεδεμένοι με το καθεστώς Πούτιν ασχολήθηκαν τα τελευταία χρόνια να φτιάξουν κανάλια ή μέσα ενημέρωσης, να εξαγοράσουν επιχειρήσεις ή να χρηματοδοτήσουν προγράμματα σπουδών, πολιτικές, αθλητικές, ακόμη και θρησκευτικές δραστηριότητες σε μια μικρομεσαία χώρα που δεν είναι και το κέντρο της οικουμένης.

Τόσο ενδιαφέρον φυσικά κολακεύει αλλά και υποψιάζει.

Διότι το βέβαιο είναι πως η διείσδυση της ρωσικής επιρροής στον δημόσιο χώρο και λόγο είναι σχεδόν αυταπόδεικτο γεγονός. Σε πολλά απροσδόκητα επίπεδα και για πολλούς ακατανόητους λόγους.

Τρία παραδείγματα.

Στις 21/3, ο αντιναύαρχος Αντ. Αντωνιάδης, επίτιμος αρχηγός ΓΕΝ, δηλώνει:

«Στην παρούσα κρίση η Ελλάδα θεωρητικά δεν έχει κανέναν ιδιαίτερο λόγο να συνταχθεί με τη μία ή την άλλη πλευρά. Το ιδανικό για το εθνικό μας συμφέρον θα ήταν να μείνουμε ουδέτεροι αφήνοντας τις δύο πλευρές να λύσουν μόνοι τους τα πολλά και χρόνια διμερή προβλήματά τους».

Διότι μπορεί να είμαστε αντίπαλοι των Ρώσων, «δεν υπάρχει όμως ο παραμικρός λόγος να γίνουμε εχθροί τους» («Εφ.Συν.»).

Την επόμενη ημέρα, ο πτέραρχος Χρ. Χριστοδούλου, επίτιμος αρχηγός ΓΕΕΘΑ, δηλώνει ότι «η Ουκρανία διάλεξε μόνη της το σκοινί που κρεμάστηκε».

Διαπιστώνει ότι «ο ουκρανικός στρατός ήταν και είναι φυσικά ανύπαρκτος» και «αν η ρωσική μηχανή ήθελε να φτάσει στα ουκρανο-πολωνικά σύνορα θα το είχε κάνει σε πέντε μέρες» (22/3, στην ίδια εφημερίδα).

Να σημειώσω ότι ο απόστρατος πτέραρχος μετέχει στο «σκιώδες ΚΥΣΕΑ» του αρχηγού της αντιπολίτευσης.

Την 1η Απριλίου, ένα άλλο μέλος του «σκιώδους ΚΥΣΕΑ», ο επίτιμος αρχηγός ΓΕΣ στρατηγός Γ. Καμπάς «δεν κρύβει τις ανησυχίες του» για «την επιλογή της ελληνικής κυβέρνησης να πάρει σαφή αντι-ρωσική θέση στην κρίση» και «για τις επιπτώσεις που μπορεί να έχει αυτή η στάση για τη χώρα και ειδικά για τις Ενοπλες Δυνάμεις» (militaire.gr).

Τρεις ανώτατοι στρατιωτικοί ενός στρατού δυτικής ευρωπαϊκής χώρας που μετέχει στο ΝΑΤΟ ανησυχούν ή δυσφορούν με την απόφαση της κυβέρνησής τους να συνταχθεί με τον δυτικό κόσμο, την Ευρώπη και το ΝΑΤΟ απέναντι στη Ρωσία.

Συνεπώς δεν νομίζω ότι χρειάζεται καν να θυμίσουμε τους μπαγλαμάδες που φοβήθηκαν ότι δεν θα μπορούν να διαβάζουν Ντοστογέφσκι (λες και διάβαζαν ποτέ…) ή τις διάφορες κυριούλες που στενοχωρήθηκαν πως δεν θα βλέπουν ρωσικά μπαλέτα στο Μέγαρο.

Πάμε όμως στη Γαλλία. Δύο ακροδεξιοί κι ένας ακροαριστερός υποψήφιος για την Προεδρία της Δημοκρατίας που έχουν πει τα καλύτερα για τον Πούτιν συγκέντρωσαν την περασμένη Κυριακή το 52,17% των ψήφων.

Για τους δύο εξ αυτών (κυρίως Λεπέν αλλά και Ζεμούρ) έχουν ακουστεί πολλά ακόμη και για ενδεχόμενες οικονομικές συναλλαγές με το ρωσικό καθεστώς.

Τουλάχιστον ο τρίτος σαν καλός αριστερός έκανε την κωλοτούμπα και θυμήθηκε την Ουκρανία κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας του. Ούτως ή άλλως όμως ο Μελανσόν συνηθίζει να υποστηρίζει τα πάντα και τα αντίθετά τους κατά περίσταση.

Συμπέρασμα; Προφανώς η γαλλική ψήφος δεν αφορούσε τον Πούτιν, αφορούσε την Προεδρία της Δημοκρατίας. Αλλά το γεγονός είναι ότι εκφράστηκε παρά τον Πούτιν.

Εχουμε λοιπόν το παράδοξο. Ενα νέο κύμα λαϊκισμού με έντονα φιλορωσικά χαρακτηριστικά να ξεδιπλώνεται στην ευρωπαϊκή ήπειρο εκμεταλλευόμενο την οικονομική δυσπραγία που η ρωσική πολιτική επιβάλλει στην ευρωπαϊκή ήπειρο.

Και να σκεφτεί κανείς ότι ο πόλεμος, άρα και η σύγκρουση με τη Ρωσία, είναι ακόμη στην αρχή.

Οταν λοιπόν ο αρχηγός της αντιπολίτευσης ζητά «να σταθούμε απέναντι» στη Ρωσία «χωρίς λογικές αντιρωσικής υστερίας, νεομακαρθισμού (…) όπως π.χ. η απαγόρευση πολιτιστικών και αθλητικών μεταδόσεων», απλώς ζητά να μην κοιτάμε ψηλά («Το Βήμα της Κυριακής», 20/3).

Ζητά να μην ανοίγουμε τις τηλεοράσεις για να μη βλέπουμε τις σφαγές στην Μπούτσα, την καταστροφή της Μαριούπολης, τους ομαδικούς τάφους, τους βιασμούς, τις απαγωγές και τις μαζικές εκτοπίσεις.

Διότι όταν ανοίγουμε τις τηλεοράσεις κι όταν κοιτάμε ψηλά συνειδητοποιούμε πως δεν έχουμε καμία αντιρωσική υστερία και κανένα νεομακαρθισμό.

Πόλεμο έχουμε. Και πολλοί μάλιστα έχουν και άποψη ποιος πρέπει να τον κερδίσει.