Τώρα που ετοιμαζόμαστε για τις ξαπλώστρες και τα μπιτσόμπαρα, να θυμίσω έναν βασικό κανόνα της συζήτησης. Στην πολιτική κανείς δεν σε υποχρεώνει να απαντήσεις σε ένα ερώτημα που δεν έχει τεθεί.
Μόνο ανόητοι λοιπόν ζητούν από τον Ανδρουλάκη να ξεκαθαρίσει πριν από τις εκλογές με ποιους θα πάει ή δεν θα πάει μετά τις εκλογές.
Είναι σαν να του ζητούν να ομολογήσει ότι είναι με τη ΝΔ ή με τον ΣΥΡΙΖΑ. Προφανώς δεν θα το κάνει. Και προφανώς δεν θα τους ρωτήσει τι να κάνει.
Γιατί όμως αδημονούν καλοκαιριάτικα οι κουβενταδόροι; Αν κρίνω από κάποιους, μια εξήγηση είναι όντως η απλή ανοησία.
Και η ανοησία είναι συνήθως καταστροφική, αλλά τουλάχιστον μπορεί να αποδειχθεί άδολη. Χωρίς σχέδιο ή σκοπιμότητες.
Η εξήγηση όμως δεν είναι για όλους άδολη. Υπάρχει και προφανής δόλος. Είναι διάφοροι που πατρονάρουν ανενδοίαστα μια στροφή του ΠΑΣΟΚ στον ΣΥΡΙΖΑ.
Τους νοιάζει η «προοδευτική διακυβέρνηση»; Είναι «αντιδεξιοί» λεβέντες; Κολοκύθια τούμπανα.
Κανένα χαρτζιλίκι ψάχνουν. Και να έλθουν στα πράγματα με τον ΣΥΡΙΖΑ ελλείψει άλλης επιλογής πραγμάτων, όποια κι αν είναι τα πράγματα.
Τι επιδιώκουν λοιπόν; Να δωρίσει το ΠΑΣΟΚ στον ΣΥΡΙΖΑ μια απάντηση στο δίλημμα εξουσίας.
Σκεφτείτε το. Ολοι ξέρουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει προοπτική να ξεπεράσει εκλογικά τη ΝΔ ενώ στερείται κάθε αξιόπιστου συμμάχου – πλην ίσως του Βαρουφάκη που δεν τον λες βαρύ χαρτί…
Αυτό είναι ασφαλώς μεγάλο μειονέκτημα για τον ΣΥΡΙΖΑ, αφού δεν μπορεί να ανταγωνιστεί τη ΝΔ στο πεδίο της διακυβέρνησης. Πώς θα κυβερνήσει; Με τον Κραουνάκη;
Ετσι λοιπόν το ΠΑΣΟΚ καλείται να του προσφέρει μια διέξοδο που δεν θα καθιστά τη ΝΔ μονόδρομο για την επόμενη μέρα.
Ωραίο κόλπο, αλλά δεν σφάξανε.
Προφανώς ουδείς εμποδίζει τον ΣΥΡΙΖΑ να διεκδικήσει τη νίκη στις εκλογές, ενδεχομένως και την κυβέρνηση. Αλλά «με την αξία του κι όχι με ξένες πλάτες» που λέει κι ο Καζαντζίδης.
Προς το παρόν δεν βλέπω κανέναν διατεθειμένο να τσοντάρει πλάτες.
Ακόμη περισσότερο που η εκλογική βάση του ΠΑΣΟΚ σε ποσοστά 65% και άνω ούτε θέλει να ακούει ΣΥΡΙΖΑ και Τσίπρα. Αυτό είναι η ουσία της απάντησης που ψάχνουν οι ενδιαφερόμενοι.
Θα πάει ο Ανδρουλάκης να διασπάσει προεκλογικά το κόμμα του για να βοηθήσει εκείνους που οι δικοί του ούτε θέλουν να ακούσουν; Εντάξει, μπορεί να έχει τις επιδιώξεις του, μπορεί να μην είναι πάντα σαφής, αλλά αυτό το βρίσκω κομματάκι δύσκολο.
Θα μου πείτε φυσικά ότι στην πολιτική υπάρχει και το χαρακίρι. Ασφαλώς. Αλλά μεταξύ μας δεν βλέπω γύρω πολλούς σαμουράι.
