Τα βαρίδια του παρελθόντος

Ζούμε σε μια εποχή όπου, ενώ ο πρωτογενής τομέας είναι ζωτικής σημασίας, όχι μόνο για την οικονομία της χώρας, αλλά και για την αυτάρκειά μας σε βασικά είδη, φαίνεται πως δεν του δίδεται η δέουσα προσοχή. Η Ελλάδα, στον τομέα του ελαιόλαδου, είναι αδύνατον να ακολουθήσει τις τεχνολογικές εξελίξεις του εξωτερικού με σκοπό να μειώσει το κόστος συγκομιδής και ελαιοποίησης λόγω του ανάγλυφου του εδάφους και του μικρού κλήρου. Θα ήταν, λοιπόν, επόμενο να δημιουργήσει μια μακροχρόνια στρατηγική επενδύοντας στις ιδιαιτερότητες της κάθε περιοχής, ποικιλίας και γευστικού προφίλ, ώστε να μπορεί να εξάγει τα προϊόντα της με προστιθέμενη αξία, σε συσκευασμένη μορφή και όχι χύμα.

Δυστυχώς όμως, όχι μόνο αυτό δεν πράττουμε, αλλά έχουμε μείνει στα προβλήματα του παρελθόντος που είναι άλυτα εδώ και δεκαετίες και τα οποία μάλλον δεν έχουμε τη διάθεση να επιλύσουμε. Αν και τα προβλήματά μας είναι αρκετά, θα ήθελα να εστιάσω στα δύο βασικότερα.

Πρώτον, έχουμε την παράνομη διάθεση ελαιόλαδου σε «χύμα» μορφή δοχείων 17 λτ., χωρίς παραστατικά, με καταστροφικές συνέπειες αυτής της πρακτικής για την ποιότητα αλλά και χαμένα φορολογικά έσοδα (και κατ’ επέκταση χαμένες θέσεις εργασίας κ.λπ.). Δεύτερον, έλλειψη επίσημων στοιχείων παραγωγής, κατανάλωσης, αποθεμάτων και εξαγωγών, αφήνοντας τον κλάδο να κινείται στα τυφλά.

Είναι απορίας άξιο το γεγονός ότι τελικά κανένας δεν έχει ακριβή στοιχεία για την ελαιοπαραγωγή στη χώρα μας, ενός από τους σημαντικότερους πρωτογενείς τομείς. Η καταγραφή της παραγωγής αποτελεί απαραίτητο βήμα τόσο για το κράτος, ώστε να γνωρίζει τελικά πόσο παράγει αλλά και για την κατάρτιση ενός μακροχρόνιου business plan, το οποίο δεν θα αλλάζει με την εκάστοτε αλλαγή ενός προσώπου ή της κυβέρνησης. Φυσικά, τα θέματα αυτά δεν αποτελούν καν θέμα συζήτησης σε άλλες ελαιοπαραγωγούς χώρες.

Πιστεύω πως όσο αφήνουμε τον χρόνο να περνάει χωρίς να λύνουμε τα δομικά προβλήματα του κλάδου αυτού, τόσο θα εντείνεται ο ανταγωνισμός από χώρες οι οποίες τώρα οργανώνονται με ταχείς ρυθμούς, κινδυνεύοντας η χώρα μας να μείνει ουραγός στις εξελίξεις. Τα χρονικά περιθώρια υπάρχουν ακόμη, αλλά κάθε μέρα που περνάει στενεύουν ασφυκτικά.

Ο Δημήτρης Δαμπασίνας είναι επίτιμο μέλος του ΔΣ του ΣΕΒΕ

Πηγή: Έντυπη έκδοση «Τα Νέα»