Αφελείς ερωτήσεις

Πρόσφατα η ευρωπαϊκή στατιστική αρχή, η Eurostat, δημοσιοποίησε στοιχεία σοκ για τον αριθμό των παιδιών που βρίσκονταν αντιμέτωπα με τον κίνδυνο φτώχειας ή κοινωνικού αποκλεισμού το 2022.

Οι αριθμοί (θα έπρεπε να) σοκάρουν: περίπου 20 εκατομμύρια παιδιά κάτω των 18 ετών, δηλαδή ένα στα τέσσερα, δηλαδή όσο δυο φορές ο πληθυσμός της Ελλάδας, κοιτούσαν πέρσι (προφανώς πάνω – κάτω το ίδιο και φέτος) κατάματα το φάσμα της φτώχειας στην Ευρωπαϊκή Ένωση της ανάπτυξης, της ευημερίας, των ίσων ευκαιριών, της δικαιοσύνης, της αλληλεγγύης…

Θλιβερή διάκριση για την Ελλάδα, η πέμπτη θέση. Στη χώρα όπου οι κυβερνώντες επαίρονται εντός και εκτός των τειχών για την επιτυχία της οικονομικής τους πολιτικής, για τα εύσημα που λαβάνουν από τους οίκους αξιολόγησης των παγκόσμιων επενδυτών, εδώ, 491.000 παιδιά, κοντά 3 στα 10 (μπορούμε να το συλλάβουμε;) αντιμετωπίζουν τον κίνδυνο της απόλυτης φτώχειας. Και λέμε της απόλυτης, γιατί υπάρχει και η «σχετική» φτώχεια που ζουν πολύ περισσότερα παιδιά κάθε μέρα.

Δεν πάμε και στα παγκόσμια; Έχουμε και λέμε: περισσότερα από 330 εκατομμύρια παιδιά σε όλο το πλανήτη ζουν σε συνθήκες ακραίας φτώχειας (στοιχεία UNICEF).

Με απλά λόγια, αυτό σημαίνει ότι ένα στα έξι παιδιά σε όλον τον κόσμο ζει με λιγότερα από 2,15 δολάρια την ημέρα (οι ατιάσεις των συντακτών του διεθνούς οργανισμού ότι εάν δεν είχαν ενσκήψει οι συνέπειες της πανδημίας, θα μπορούσαν να είχαν βγει από τη φτώχεια επιπλέον 30 εκατομμύρια παιδιά είναι τουλάχιστον αστείες – δεν θα ήταν 330 εκατομμύρια, θα ήταν 300 εκατομμύρια παιδιά!)…

Στον πλανήτη, τα παιδιά αποτελούν περισσότερο από το 50% των ανθρώπων που ζουν σε συνθήκες ακραίας φτώχειας, και το ένα τρίτο, ΤΟ ΕΝΑ ΤΡΙΤΟ (!) του παγκόσμιου πληθυσμού.

Κατά τα άλλα, ο ΟΗΕ έχει θέσει στόχο να εξαλειφθεί η ακραία φτώχεια των παιδιών μέχρι το 2030. Δηλαδή μέσα στα επόμενα επτά χρόνια δεν θα υπάρχουν 330 εκατομμύρια παιδιά χωρίς στέγη, στοιχειωδώς υγιεινές συνθήκες διαβίωσης, τροφή, νερό, γιατρούς και φάρμακα, μόρφωση…

Υπάρχει, βέβαια, και η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος. Και εννοούμε κάθε λέξη της φράσης: η-άλλη-όψη-του-ίδιου-νομίσματος. Αυτή, δηλαδή, που δεν μπορεί να υπάρχει χωρίς την προηγούμενη.

Στον αντίποδα των 330 εκατομμυρίων παιδιών στον πλανήτη που κρατιούνται μετά βίας από τη ζωή (γιατί αυτό είναι ακραία φτώχεια), 12,3 τρισεκατομμύρια δολάρια συγκεντρώνονται στα χέρια μόλις 2.640 οικογενειών.

Αυτά λέει το Forbes, σύμφωνα με το οποίο στη λίστα με τους πλουσιότερους ανθρώπους στον κόσμο φιγουράρουν και τα ονόματα 6 ελλήνων επιχειρηματιών, που οι περιουσίες τους συνολικά ανέρχονται σε 15 δισεκατομμύρια δολάρια. Εδώ. Στη χώρα όπου 491.000 παιδιά βρίσκονται ένα βήμα πριν την απόλυτη φτώχεια.

Έτσι έχουν τα πράγματα. Με αριθμούς. Με τους ΔΙΚΟΥΣ ΤΟΥΣ αριθμούς. Των κραταιών αυτού του κόσμου…

Και επειδή οι πιο σοβαρές απαντήσεις βρίσκονται πίσω από αφελείς ερωτήσεις, κρατάω την αυθόρμητη, αφιλτράριστη, γνήσια απορία του πεντάχρονου παιδιού μας: γιατί μαμά πεινούν τα παιδάκια…;