Η γήρανση του εργατικού δυναμικού, η μεγαλύτερη αναγνώριση των διαταραχών ψυχικής υγείας (ιδίως μεταξύ των νεότερων εργαζομένων) αλλά και οι επιπτώσεις της πανδημίας Covid-19 ενοχοποιούνται για την επιδείνωση και την αύξηση των αδειών ασθενείας των εργαζομένων σε μεγάλο μέρος της Ευρώπης.
Η Νορβηγία αγωνίζεται περισσότερο, όπου ο αριθμός των ημερών ασθένειας που λαμβάνονται κάθε χρόνο ισοδυναμεί με σχεδόν 28 ημέρες για κάθε εργαζόμενο – διπλάσιος από το επίπεδο του ΟΟΣΑ, που είναι 14 ημέρες. Οι επικριτές κατηγορούν το εξαιρετικά γενναιόδωρο σύστημα κοινωνικής πρόνοιας, όπου στις περισσότερες περιπτώσεις οι εργαζόμενοι λαμβάνουν ολόκληρο το μισθό τους πληρωμένο για ένα έτος απουσίας από την εργασία τους.
ILO: Η μισθολογική ανισότητα μειώθηκε στα δύο τρίτα των χωρών από το 2000
Σύμφωνα με τα στοιχεία που παρουσιάζει το Bloomberg, υπάρχουν άλλες πέντε ευρωπαικές χώρες πλην της Νορβηγίας που η μέση αναρρωτική άδεια ξεπερνά τις είκοσι ημέρες. Είναι η Φινλανδία, η Πορτογαλία, η Γαλλία , η Ισπανία και η Σλοβενία. Κάτω απο δέκα ημέρες είναι η μέση αναρρωτική άδεια σε οκτώ χώρες, με την Ελλάδα να είναι τελευταία στη σχετική λίστα. Λιγότερες απο δεκα ημέρες , είναι η αναρρωτική άδεια που παίρνουν οι εργαζόμενοι στη Σλοβακια, την Ιρλανδία, την Πολωνια, τη Λιθουανία , την Ιταλία, το Λουξεμβουργο και στην Ελλάδα.
Οικονομικό κόστος
Καθώς αυξάνεται ο αριθμός των απουσιών του προσωπικού σε όλη την Ευρώπη, αυξάνεται και το οικονομικό κόστος για τις κυβερνήσεις που συχνά παλεύουν με την ισχνή ανάπτυξη και τα βαριά χρέη, καθώς και με τις επιπτώσεις στις αποδοχές όσων δεν εργάζονται – γεγονός που βλάπτει περαιτέρω την οικονομία σε ένα επικίνδυνο σπιράλ.
Οι πολιτικοί εξετάζουν επιλογές για να προσπαθήσουν να αντιστρέψουν την τάση, ιδίως στη Γαλλία, όπου ο εθνικός ελεγκτής πρότεινε τον τερματισμό της καταβολής επιδόματος ασθενείας για απουσίες κάτω των οκτώ ημερών – με εξοικονόμηση 470 εκατομμυρίων ευρώ ετησίως.
