Η ειρήνη είναι πάντα πιο δύσκολη από τον πόλεμο

Για ανθρώπους όπως εγώ που γεννηθήκαμε πριν την εποχή των social media, είναι προφανώς ανοίκειος ο τρόπος με τον οποίο σήμερα βλέπουμε τον ηγέτη της μεγαλύτερης υπερδύναμης να κάνει διπλωματία μέσα από τον προσωπικό του λογαριασμό στο προσωπικό του μέσο κοινωνικής δικτύωσης.

Ωστόσο, ακόμη και έτσι, έχουν σίγουρα μεγάλο ενδιαφέρον οι εξελίξεις και το γεγονός ότι εν τέλει ακόμη και ο Ντόναλντ Τραμπ κατάλαβε ότι δεν έπρεπε να αφήσει να γενικευτεί η ανάφλεξη.

Γι’ αυτό και επέλεξε να χτυπήσει μεν το Ιράν, πατώντας την «κόκκινη γραμμή» ότι οι ΗΠΑ δεν διεξάγουν απευθείας επιχειρήσεις κατά του Ιράν, αλλά με έναν τρόπο που ήταν μεν σκληρός αλλά όχι εξοντωτικός και πιθανότητα με όρους που καθυστέρησαν αλλά δεν διέλυσαν το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν.

Γι’ αυτό και θεώρησε αμέσως «ισοπαλία» την ιρανική απάντηση, που ήταν μια πλήρως προειδοποιημένη – και σχεδιασμένη να μην έχει θύματα – επίθεση σε αμερικανική βάση στο Κατάρ.

Σε τελική ανάλυση και οι δύο πλευρές έδειξαν ότι το βασικό που ήθελαν να δείξουν ήταν ότι μπορούν, εάν το αποφασίσουν, να κάνουν σκληρά χτυπήματα.

Το Ισραήλ από την άλλη, που αποφάσισε να κηρύξει τον πόλεμο στο Ιράν σε μεγάλο βαθμό γιατί ήλπιζε ότι έτσι θα παράσερνε τις ΗΠΑ σε μια συνολική σύγκρουση με το Ιράν, άρπαξε την ευκαιρία για να
Βεβαίως, συνεχίζουν να σκοτώνονται άμαχοι από ισραηλινά πυρά στη Γάζα καθημερινά, όμως αξίζει να σημειώσουμε ότι ακόμη και η Ευρώπη αρχίζει να αντιλαμβάνεται ότι δεν μπορεί να συνεχίσει με μια γραμμή πλήρους στήριξης του Ισραήλ.

Το ίδιο το Ιράν μπορεί να λέει ότι άντεξε ακόμη μια επίθεση σε βάρος του και ότι κατάφερε να κάνει το Ισραήλ να αισθανθεί ως ένα βαθμό ευάλωτο. Μόνο που βέβαια, τα χτυπήματα που δέχτηκε ήταν μεγάλα και δείχνει ότι είναι πιο πιεσμένο.

Όμως, παρότι φαινομενικά και οι τρεις εμπλεκόμενοι στον «πόλεμο των 12 ημερών» δηλώνουν νικητές, το πρόβλημα παραμένει.

Και αυτό είναι, πολύ απλά, ότι αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει ένα πραγματικό σχέδιο για την ειρήνη. Το σταμάτημα πολεμικών επιχειρήσεων, όπως έχει δείξει πολλές φορές η ιστορία δεν σημαίνει αυτόματα και ειρήνη. Ιδίως όταν εξακολουθούν να υπάρχουν οι λόγοι που πυροδοτούν τον πόλεμο.

Και ειρήνη σημαίνει πρώτα από όλα μια δίκαιη λύση για το Παλαιστινιακό και δίκαιη λύση σημαίνει πατρίδα και για τους Παλαιστινίους. Γιατί το ζήτημα δεν είναι απλώς πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα στη Γάζα. Το ζήτημα είναι ότι δεκαετίες τώρα ξέρουμε ότι αν δεν κλείσει αυτή η ανοιχτή πληγή ο κύκλος της βίας, της καχυποψίας, του πολέμου θα συνεχίζεται. Και όλα αυτά σήμερα σημαίνουν να κάνει σαφές η «διεθνής κοινότητα» στην κυβέρνηση του Ισραήλ ότι πρέπει τώρα να σταματήσει όχι απλώς τις πολεμικές επιχειρήσεις αλλά και συνολικά την πολιτική που στον ορίζοντά της έχει τον μαζικό διωγμό των Παλαιστινίων από την Παλαιστίνη.

Έπειτα ειρήνη σημαίνει να επιστρέψει η διπλωματία στα άλλα ανοιχτά ζητήματα. Ναι, πρέπει να εξασφαλιστεί ότι το Ιράν δεν έχει πυρηνικά, γιατί ξέρουμε ότι η εξάπλωση της κατοχής πυρηνικών πολέμων έχει περισσότερους κινδύνους από αυτούς που αποτρέπει. Όμως, αυτό δεν μπορεί παρά να σημαίνει και άρση των κυρώσεων και εγγυήσεις ασφάλειας, από όλους προς όλους στην περιοχή. Και προφανώς αυτό σημαίνει να μπουν στην άκρη τα σχέδια για «αλλαγή καθεστώτος» γιατί όπως γράφτηκε κατ’ επανάληψη τις τελευταίες μέρες τη δημοκρατία δεν την φέρνουν οι βόμβες.

Και βέβαια στον ορίζοντα υπάρχει ανάγκη να αναρωτηθούμε εάν η σημερινή παγκόσμια διαίρεση, αυτή που περιγράφουμε ως ο «Νέος Ψυχρός Πόλεμος», πρέπει να βαθύνει.

Γιατί είναι μια διαίρεση που έχει επίσης μεγάλους κινδύνους (αρκεί να σκεφτούμε ότι φέρνει απέναντι πυρηνικές υπερδυνάμεις) και που επίσης «φορτίζει» όλες τις περιφερειακές συγκρούσεις.

Όλα αυτά αφορούν ιδιαίτερα την Ευρώπη, που τα τελευταία χρόνια έχασε την ικανότητά της να είναι μια δύναμη ειρήνης και σταθερότητας και κυρίως πρόκρινε να πάρει θέση, να στρατευτεί στις μεγάλες συγκρούσεις. Οι Ευρωπαίοι ηγέτες πρέπει να καταλάβουν ότι η μεγαλύτερη και δυσκολότερη μάχη είναι η ειρήνη και με αυτή πρέπει να ασχοληθούν.

Πηγή: in.gr