Τουρκικό σίριαλ πυραυλικού τρόμου

Για κάθε εχέφρονα άνθρωπο η μοναδική ασφαλής επιλογή για απεγκλωβισμό από ένα αδιέξοδο είναι η προσεκτική ανάστροφη πορεία. Το εγχείρημα, βεβαίως, καθίσταται εξαιρετικά δυσχερές, εάν το εγκλωβισμένο άτομο διακατέχεται ταυτοχρόνως από εμμονές ή/και τελεί σε κατάσταση υπαρξιακού πανικού. Η κατάσταση αυτή λαμβάνει όμως λίαν επικίνδυνες διαστάσεις, όταν ο (αυτό)εγκλωβισμός δεν αφορά σε ένα μεμονωμένο άτομο αλλά σε ένα ολόκληρο πολιτικό σύστημα και, κατά συνέπεια, σε μία ολόκληρη χώρα…

Ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν βρίσκεται αντιμέτωπος με έναν μη διαχειρίσιμο πληθωρισμό (επισήμως 85,51%, στην πραγματικότητα 185%), ο οποίος αναμφίβολα θα του «κοστίσει πολύ ακριβά» στις επερχόμενες εκλογές. Καλείται επίσης να λειτουργήσει εντός μιας νέας, πολύ δυσάρεστης για τον ίδιον, πολιτικής πραγματικότητας σε διεθνές επίπεδο, αφού οι δυτικοί ηγέτες που τον είχαν «κακομάθει» (D. Trump και Angela Merkel) πλέον βρίσκονται «εκτός νυμφώνος». Ταυτοχρόνως, το σύνολο των Διεθνών Οργανισμών (Ο.Η.Ε., Ευρωπαϊκή Ένωση, ΝΑΤΟ) έχει καταδικάσει απερίφραστα τις έκνομες ενέργειές του εναντίον της Ελλάδος και της Κυπριακής Δημοκρατίας, την ίδια ώρα που κάποιοι άλλοι σφοδροί αντίπαλοί του (π.χ. ο B. Netanyahu) επανέρχονται δριμύτεροι στο πολιτικό προσκήνιο. Τέλος, ο T. Erdogan για πρώτη φορά στην πολυετή θητεία του έχει απέναντί του μία Ελληνική Κυβέρνηση, η οποία όχι απλώς κατέστησε σαφέστατο ότι δεν προτίθεται να υποχωρήσει ούτε κατ’ ελάχιστον σε οιαδήποτε από τις παράνομες και παράλογες διεκδικήσεις της Άγκυρας, αλλά και έχει αναπτύξει πρωτοφανή για τα ελληνικά πολιτικά ήθη διπλωματική δραστηριότητα και έχει διεθνοποιήσει στον μέγιστο δυνατό βαθμό τον στρατιωτικοποιημένο αναθεωρητικό παροξυσμό του τουρκικού πολιτικο-στρατιωτικού κατεστημένου.

Διαβάστε επίσης:  Mr Doom: Ο Γ’ Παγκόσμιος Πόλεμος έχει ξεκινήσει

Αυτός ακριβώς ο στρατιωτικοποιημένος αναθεωρητικός παροξυσμός σύσσωμου του πολιτικού κατεστημένου της Τουρκίας εξελίσσεται σε σοβαρότατη υπαρξιακή απειλή για τη Βορειοατλαντική Συμμαχία, αφού ενόψει των εκλογών όλα τα πολιτικά κόμματα της Τουρκίας συναγωνίζονται μεταξύ τους αποκλειστικά και μόνον ως προς την έκταση των αναθεωρητικών τους σχεδίων εις βάρος της Ελλάδος και της Κυπριακής Δημοκρατίας. Κατά τον τρόπο αυτόν ο πολιτικός κόσμος της Τουρκίας αποκαλύπτει, άθελά του, πόσο αποπροσανατολισμένος είναι από τον στόχο που οφείλει πρωτίστως να υπηρετεί (Ειρήνη και ευημερία των Τούρκων πολιτών), αλλά και πόσο νοσηρό είναι το πολιτικό σύστημα της Τουρκίας, για το οποίο τα ανθρώπινα δικαιώματα, η ποιότητα ζωής των πολιτών και οι αρμονικές διεθνείς σχέσεις δεν αποτελούν πεδίο ουσιαστικού πολιτικού προβληματισμού. Εντός αυτού του πλαισίου οι Τούρκοι πολίτες κατατρύχονται από την ανέχεια, η Ειρήνη στο Αιγαίο Πέλαγος και στην Ανατολική Μεσόγειο «κρέμεται από μία κλωστή» και η ενότητα του ΝΑΤΟ απειλείται περισσότερο από ποτέ άλλοτε την ώρα που η Ρωσία διακηρύσσει ότι είναι αποφασισμένη ακόμα και για τη χρήση πυρηνικών όπλων κατά μελών του ΝΑΤΟ, εφόσον εκείνα βρίσκονται εμπράκτως στο πλευρό της σκληρά δοκιμαζόμενης Ουκρανίας.

Απρόθυμος να προβεί σε ουσιαστικές διορθωτικές ενέργειες για τη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου των Τούρκων πολιτών –ούτε ο πληθωρισμός μπορεί να ελεγχθεί με το οικονομικό μοντέλο που ακολουθείται, αλλά ούτε και τα ανθρώπινα δικαιώματα υπάρχει ελπίδα να αποκατασταθούν δεδομένης της εδραιωμένης πλέον κρατικής τρομοκρατίας στο εσωτερικό της Τουρκίας- ο T. Erdogan αντιλαμβάνεται ότι στις επερχόμενες εκλογές θα υποστεί πανωλεθρία. Για τον λόγο αυτόν επιχειρεί με κάθε τρόπο να ενεργοποιήσει (και να κορυφώσει) τα ανθελληνικά αισθήματα των εθνικιστών Τούρκων ψηφοφόρων, ώστε ή να συσπειρώσει γύρω του μεγαλύτερο τμήμα της εκλογικής βάσης ή ακόμα και να αναβάλει τις εκλογές με τη δικαιολογία μιας κρίσης εθνικής ασφάλειας, την οποία ο ίδιος προετοιμάζει μεθοδικά (ευελπιστώντας ότι μελλοντικώς θα βρεθεί ενώπιον της κάλπης με ευνοϊκότερους για τον ίδιον όρους). Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο ο Τούρκος πρόεδρος αποπειράται με (βορειοκορεατικής αισθητικής) επιδείξεις νέων οπλικών συστημάτων να στρέψει την προσοχή των Τούρκων πολιτών από τα δυσθεώρητα ύψη του πληθωρισμού που καθιστά αβίωτη την καθημερινότητά τους στα ύψη που ίπταται ο «πολλά βαρύς» πύραυλος Tayfun που θα «αφανίσει τους απίστους». Και, επειδή διαπιστώνει ότι το νέο αυτό «τουρκικό σήριαλ πυραυλικού τρόμου» κάθε άλλο παρά επενέργησε στην ψυχολογία τόσο των Τούρκων όσο και των Ελλήνων, σπεύδει να υποσχεθεί νέα «συγκλονιστικότερα επεισόδια» (Cenk και Gezgin)…

Διαβάστε επίσης: «Ο Ερντογάν δεν μπορεί να είναι και με τη Δύση και με τη Ρωσία»

Το κακόγουστο αφήγημα της Τουρκίας περί υφιστάμενης απειλής της εθνικής της ασφάλειας εκ μέρους της Ελλάδος αναμφίβολα δεν πείθει ούτε καν τους νηφάλιους Τούρκους πολίτες. Οι παράλογοι τουρκικοί ισχυρισμοί περί επιθετικής συμπεριφοράς της Ελλάδος, επειδή ορθότατα ύστερα από την τουρκική εισβολή στην Κύπρο το 1974 και σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο η Ελλάδα θωράκισε αμυντικά τις ρητώς και ευθέως απειλούμενες από την Τουρκία ελληνικές νήσους του Αιγαίου Πελάγους, μόνον γέλωτα προκαλεί σε κάθε νοήμονα άνθρωπο που δεν φορά τουρκικές παρωπίδες. Ομοίως, η εκπεφρασμένη κατά τον πλέον επίσημο τρόπο θέση της Ελληνικής Κυβέρνησης ότι θα υπερασπιστεί με κάθε τρόπο και με κάθε μέσο τα εκ του Διεθνούς Δικαίου και εκ των Διεθνών Συνθηκών απορρέοντα κυριαρχικά δικαιώματα και την εθνική κυριαρχία της Ελλάδος, εάν και όποτε αυτό απαιτηθεί, θεωρείται απολύτως λογική και αυτονόητη από όλους τους Διεθνείς Οργανισμούς και από όλον τον Δυτικό (και όχι μόνον…) Κόσμο.

Οι τουρκικές διακηρύξεις περί της «αναγκαίας και αναπόφευκτης» προς Δυσμάς αύξησης του «ζωτικού χώρου» (Lebensraum) της Τουρκίας «με κάθε τρόπο και με κάθε μέσο», και μάλιστα στην παρούσα ιστορική συγκυρία του ρωσοουκρανικού πολέμου, καταδεικνύουν ότι τα νεο-οθωμανικά ουτοπικά οράματα του τουρκικού πολιτικο-στρατιωτικού κατεστημένου τροφοδοτούνται αφενός από τη ναζιστική ιδεολογία που οδήγησε στον β΄ παγκόσμιο πόλεμο και αφετέρου από τον αναθεωρητισμό του Κρεμλίνου που προκάλεσε τον ρωσοουκρανικό πόλεμο.

Ο T. Erdogan είναι έντρομος από την εδραιωμένη γενικότερη δυσαρέσκεια του τουρκικού λαού για την πολιτική του, από τα αλλεπάλληλα δυτικά (και όχι μόνον) ραπίσματα που δέχεται, αλλά και από τον πολλαπλασιασμό της αποτρεπτικής ισχύος και των συμμαχιών της Ελλάδος. Όπως όλα δείχνουν, ο T. Erdogan σίγουρα δεν θα κατορθώσει να ξεπεράσει τη δόξα του Μουσταφά Κεμάλ στη συνείδηση του τουρκικού λαού, πριν παραδώσει την εξουσία στον διάδοχό του. Αυτό από μόνο του δεν θα ήταν και τόσο κακό (για τον ίδιον και για τον τουρκικό λαό), αν ο απερχόμενος Τούρκος πρόεδρος δεν είχε αρχίσει με τις βορειοκορεατικής αισθητικής συνεντεύξεις και δηλώσεις του να λειτουργεί ως κακέκτυπο του Βορειοκορεάτη K. Jong-un, τον οποίον άλλωστε μιμείται επιτυχώς τα τελευταία χρόνια και ως προς τον σεβασμό που επιδεικνύει στα ανθρώπινα δικαιώματα των Τούρκων πολιτών.

Ο Κωνσταντίνος Παΐδας είναι Αναπληρωτής Καθηγητής του Ε.Κ.Π.Α.