Reuters Breakingviews
Σχεδόν μια εβδομάδα αφότου έκλεψαν βασιλικά κοσμήματα αξίας περίπου 100 εκατομμυρίων δολαρίων από το μουσείο του Λούβρου στο Παρίσι, οι κλέφτες εξακολουθούν να διαφεύγουν. Αυτό που είναι ασυνήθιστο στην εντυπωσιακή ληστεία τους δεν είναι μόνο η αριστοκρατική τοποθεσία, η εκτέλεση εν μέσω ημέρας ή η απίστευτη χρηματική αξία. Είναι ότι οι δράστες πήραν κάτι που θα μπορούσαν να πουλήσουν για αλλαγή.
Αφού χρησιμοποίησαν γερανό για να σκαρφαλώσουν μέσα από ένα παράθυρο του δεύτερου ορόφου πριν σπάσουν τις προθήκες και απειλήσουν το προσωπικό, οι εγκληματίες κατάφεραν να δραπετεύσουν με σκούτερ μέσα σε οκτώ λεπτά. Ο πειρασμός είναι να υποθέσουμε ότι επιχειρήσεις όπως αυτή είναι εξελιγμένες, στο πρότυπο των κινηματογραφικών ταινιών όπως το «Ocean’s Twelve», «Η Υπόθεση Τόμας Κράουν» ή «Πώς να Κλέψεις ένα Εκατομμύριο». Άλλωστε, τα μέσα ενημέρωσης, η αστυνομία και τα άτυχα μουσεία έχουν κίνητρο να συμμετάσχουν για να προσελκύσουν την προσοχή του κοινού, να αποφύγουν την ευθύνη αν δεν καταφέρουν να διαλευκάνουν την υπόθεση και να κερδίσουν επαίνους αν πετύχουν.
Ενώ το γούστο των κλεφτών μπορεί να είναι εξαιρετικό, οι μέθοδοι δεν είναι. Ερευνητές, διαπιστώνουν ότι οι περισσότεροι χρησιμοποιούν ωμή βία και σωματικό εκφοβισμό των φρουρών για πρόσβαση. Ενώ οι μισοί χρησιμοποίησαν εξαπάτηση, συμπεριλαμβανομένων εμπνευσμένων παραδειγμάτων – μια βραζιλιάνικη ληστεία κατά τη διάρκεια του καρναβαλιού και νορβηγικές ληστείες κατά τη διάρκεια μιας Ολυμπιακής τελετής – οι διαρρήκτες φορούσαν ως επί το πλείστον απλώς κουκούλες.
Η επιλογή της τοποθεσίας δεν είναι ασυνήθιστη. Η Γαλλία είναι η πιο συνηθισμένη τοποθεσία κλοπής από μουσεία στον κόσμο, με την Ιταλία να ακολουθεί, σύμφωνα με δεδομένα της Ιντερπόλ και του Ομοσπονδιακού Γραφείου Ερευνών. Αυτές οι χώρες αποτελούν το επίκεντρο της πιο γνωστής τέχνης στον κόσμο.
Παραδόξως, τα κοσμήματα δεν αποτελούν δημοφιλή στόχο. Σχεδόν έξι φορές περισσότεροι πίνακες έχουν κλαπεί από ό,τι χρυσό ή πολύτιμους λίθους.
Αυτό αντιπροσωπεύει μια κολοσσιαία αποτυχία της αγοράς. Είναι σχεδόν αδύνατο να πουληθούν γνωστοί πίνακες. Λίγοι αγοραστές θα αγγίξουν έναν με προφανώς παράνομη προέλευση, και το The Art Loss Register μία εκτενής βάση δεδομένων παρέχει έναν εύκολο τρόπο ελέγχου. Όλα αυτά για μικρό όφελος: οι τιμές στη μαύρη αγορά είναι λιγότερο από το 10% της αξίας της ελεύθερης αγοράς, σύμφωνα με το Πρόγραμμα Κλοπής Τέχνης του Ομοσπονδιακού Γραφείου Ερευνών.
Αυτές οι δυσκολίες σημαίνουν ότι οι κλεμμένοι πίνακες συχνά παραμένουν σε εκκρεμότητα, προτού μερικές φορές επανεμφανιστούν. Το έργο «Δύο γελαστά αγόρια με μια κούπα μπύρα» του Ολλανδού ζωγράφου Φρανς Χαλς έχει κλαπεί τρεις φορές μέσα σε τέσσερις δεκαετίες.
Ο χρυσός και πολλά πετράδια, από την άλλη πλευρά, πωλούνται εύκολα, είναι δύσκολο να εντοπιστούν και έχουν καλές τιμές. Η κοινωνία μπορεί επίσης να είναι σε καλύτερη θέση αν οι κλέφτες μουσείων επιμείνουν στα κοσμήματα. Ένα φρικτό αποτέλεσμα, λένε οι κλέφτες που σκίζουν ένα κολιέ, αφήνει ελπίδα για ανοικοδόμηση.
Ένας πίνακας που καίγεται ή πετιέται στο ποτάμι έχει χαθεί για πάντα.
