Στις παμπ του Δουβλίνου και στα χωριά του Γκαλγουέι, το ποτό δεν είναι απλώς συνήθεια.
Είναι κοινωνική τελετουργία, κομμάτι της ταυτότητας και της κουλτούρας. Από τα πρώτα γουλιά σε μια ανοιχτή πλατεία μέχρι τις νυχτερινές εξορμήσεις σε κλαμπ και παμπ, το αλκοόλ συνδέει γενιές.
Τώρα, η κυβέρνηση προσπαθεί να σπάσει αυτόν τον δεσμό με προειδοποιητικές ετικέτες που προειδοποιούν για καρκίνο και ηπατική νόσο, αναφέρει το BBC.
Αλλά μήπως η αλλαγή είναι πιο δύσκολη απ’ όσο φαίνεται;
Το ποτό στην Ιρλανδία αποτελεί κοινωνική ταυτότητα
Ο Τζακ, 29 ετών, μεγάλωσε στο Γκαλγουέι και αναπολεί τις πρώτες του εμπειρίες.
Εξιστορεί στο BBC: «Ξεκινάς στα 14 ή 15, συνήθως με ένα φτηνό μηλίτη σε ένα χωράφι. Στα 17 ο μπαμπάς σε πηγαίνει στην παμπ και σου αγοράζει την πρώτη Guinness – εκεί γίνεται συνήθεια».
Σήμερα, στο Δουβλίνο, οι νύχτες συνεχίζονται με pre-drinks σε σπίτια, σφηνάκια σε κλαμπ και γέλια που συνοδεύονται από ποτήρια αλκοόλ.
Παρά τη βαριά κατανάλωση, ο Τζακ αισθάνεται ότι γνωρίζει τα όριά του και διατηρεί την υγεία του.
Νέες ετικέτες, αμφίβολη επίδραση
Από το 2023, η Ιρλανδία εισήγαγε νόμο που απαιτεί ετικέτες σε μπουκάλια και κουτάκια με προειδοποιήσεις για καρκίνο και ηπατική νόσο. Η υποχρεωτική εφαρμογή όμως μετατέθηκε για το 2028, λόγω ανησυχιών για το διεθνές εμπόριο – μια καθυστέρηση που οι ειδικοί αποδίδουν σε λόμπι της βιομηχανίας.
Η Amanda, 23 ετών, δηλώνει σκεπτική: «Βλέπεις την ετικέτα και σκέφτεσαι ‘Μήπως να μην πάρω άλλο;’, αλλά οι περισσότεροι απλώς αγνοούν τις προειδοποιήσεις».
Ο Sean, 21 ετών, προσθέτει ότι οι ετικέτες δεν τον αποθαρρύνουν: «Ξέρουμε όλοι ότι είναι επικίνδυνο, αλλά το κάνουμε ούτως ή άλλως».
Αλλαγές στις συνήθειες των νέων
Παρά τη δημοφιλή εικόνα του Ιρλανδού που πίνει, η κατανάλωση έχει μειωθεί κατά ένα τρίτο τα τελευταία 25 χρόνια, ενώ η μέση ηλικία έναρξης έχει ανέβει στα 17.
Ωστόσο, η υπερκατανάλωση παραμένει υψηλή: δύο στους τρεις νέους 15-24 ετών παραδέχονται ότι κάνουν binge drinking.
Κάποιοι νέοι επιλέγουν να απέχουν από το αλκοόλ.
Ο Mark, 21, προτιμά Club Orange αντί για Guinness, εξοικονομώντας χρήματα και αποφεύγοντας την υπερβολή.
Η Helen, 27, δηλώνει ότι έχει σχεδόν σταματήσει το ποτό, ενώ ο φίλος της Sam, 27, έχει εγκαταλείψει εντελώς το αλκοόλ τα τελευταία τρία χρόνια.
Η κουλτούρα και η πρόκληση της αποχής
Όπως παρατηρεί ο Τζακ, η κοινωνική ζωή στην Ιρλανδία είναι άρρηκτα δεμένη με το ποτό. «Σκέφτομαι να γίνω εντελώς νηφάλιος, αλλά μετά πάντα πείθομαι να πάρω ένα ποτήρι», λέει.
Ακόμα και με τα μέτρα και τις ετικέτες, η αλλαγή κουλτούρας φαίνεται δύσκολη: οι προειδοποιήσεις μπορεί να ευαισθητοποιήσουν ορισμένους, αλλά για πολλούς νέους το ποτό παραμένει σύμβολο κοινωνικότητας και ανεμελιάς.
Οι νέες ετικέτες αλκοόλ στην Ιρλανδία αποτελούν ένα σημαντικό βήμα για την δημόσια υγεία, αλλά η επιτυχία τους θα εξαρτηθεί από το πώς θα αλλάξει η κουλτούρα των νέων γύρω από την κατανάλωση. Στην Ιρλανδία, το ποτό είναι πολύ περισσότερο από ένα προϊόν – είναι κοινωνική εμπειρία και κομμάτι ταυτότητας.
