Yπήρξε άφθονη κάλυψη διαμαρτυριών νέων από τα μέσα ενημέρωσης, διπλωματία υψηλού επιπέδου και νέες συμφωνίες για τη μείωση του μεθανίου και την προστασία των δασών του κόσμου. Αλλά κανένα έργο δεν είναι πιο σημαντικό από το να προχωρήσει η απανθρακοποίηση με τρόπο συμβατό με τις προσπάθειες για την προώθηση της οικονομικής ανάπτυξης σε παραμελημένα μέρη του κόσμου. Εάν οι αναπτυσσόμενες οικονομίες – και τα άτομα με χαμηλότερο εισόδημα στις ανεπτυγμένες οικονομίες – δεν συμμετέχουν κι αυτές, οι παγκόσμιοι κλιματικοί στόχοι θα παραμείνουν απρόσιτοι.
Οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής που αντιμετωπίζουν ήδη την τεράστια πρόκληση της απομάκρυνσης του πλανήτη από τα ορυκτά καύσιμα πρέπει επίσης να βρουν τρόπους για να αποτρέψουν τη σοβαρή αστάθεια των τιμών του πετρελαίου, του φυσικού αερίου και της ηλεκτρικής ενέργειας. Μια αντίθετη ιδέα είναι οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής του G20 – ή ίσως όλα τα κράτη – μέλη του ΟΗΕ – να συμφωνήσουν σε ένα σχέδιο διευρυμένων αποθεμάτων πετρελαίου, φυσικού αερίου και ίσως ακόμη και άνθρακα, υπό την προϋπόθεση ότι αυτά τα αποθέματα θα αξιοποιηθούν μόνο σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης.
Για παράδειγμα, το συμφωνημένο σημείο αναφοράς θα μπορούσε να είναι μια κίνηση των τιμών άμεσης παράδοσης κατά περισσότερες από δύο τυπικές αποκλίσεις μακριά από τον κινητό μέσο όρο των 200 ημερών. Σίγουρα, θα υπήρχαν σοβαρές προκλήσεις σε ένα τέτοιο σύστημα. Εάν τα αποθέματα δεν είναι αρκετά μεγάλα, κάποιος αρνητικός (κερδοσκοπικός) παράγοντας θα μπορούσε να επισπεύσει μια κρίση εφοδιασμού και στη συνέχεια να κερδίσει μαζικά ως προμηθευτής έσχατης ανάγκης.
Αλλά αυτός είναι ακόμη μεγαλύτερος λόγος για να συμφωνήσουμε σε ένα πλαίσιο που είναι αρκετά σταθερό – και να υπάρχουν αρκετά μεγάλα αποθέματα – ώστε να αποτραπεί οποιαδήποτε τέτοια απειλή. Επιπλέον, χωρίς μια παγκόσμια πρωτοβουλία στρατηγικού αποθεματικού, οι κορυφές στην τιμή της ενέργειας που σημειώθηκαν φέτος θα μπορούσαν να επικρατήσουν, δυνητικά εκτροχιάζοντας τις άλλες συμφωνίες που προκύπτουν από παγκόσμιες διασκέψεις για το κλίμα.
Εχουμε εισέλθει σε μια νέα εποχή στην οποία η κλιματική κρίση, και τι αυτή θα σημαίνει για τις μελλοντικές γενιές, λαμβάνει επιτέλους την παγκόσμια προσοχή που χρειάζεται. Αλλά έχουμε εισέλθει επίσης σε μια περίοδο κατά την οποία οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής θα πρέπει να κάνουν περισσότερα για να διασφαλίσουν ότι τα οφέλη του καπιταλισμού μοιράζονται πιο ομοιόμορφα.
Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να προστατευτούν οι πολίτες των αναπτυσσόμενων οικονομιών – και των ανθρώπων με χαμηλότερο εισόδημα παντού – από την αναταραχή που τροφοδοτείται από κραδασμούς έως τις παγκόσμιες τιμές της ενέργειας. Σε αντίθετη περίπτωση, οι υψηλές μηδενικές δεσμεύσεις των πλούσιων χωρών, που έγιναν με τις καλύτερες προθέσεις, θα ήταν μάταιες.
Ο JIM O’NEILL είναι πρώην πρόεδρος της Goldman Sachs Asset Management και πρώην υπουργός Οικονομικών της Βρετανίας. Είναι μέλος της πανευρωπαϊκής Επιτροπής Υγείας και Διατηρήσιμης Ανάπτυξης
