Η Γερμανία χρειάζεται Συμβούλιο Εθνικής Ασφάλειας

Project Syndicate

Mετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου, η Γερμανία έγινε πρωταθλήτρια και κορυφαίος εκφραστής της αναδυόμενης φιλελεύθερης διεθνούς τάξης. Είδε τον εαυτό της και παρουσιάστηκε στον κόσμο ως μια οικονομικά ανοιχτή δημοκρατία με «κουλτούρα υποδοχής» (Willkommenskultur) και δέσμευση στα ανθρώπινα δικαιώματα. Ωστόσο, ενώ η οικονομική της ισχύς την έφερε κοντά στην κορυφή πολλών διεθνών κατατάξεων ήπιας δύναμης, οι δεκαετίες ελλιπών επενδύσεων στην Bundeswehr (ένοπλες δυνάμεις) σήμαιναν ότι έχασε στρατιωτικά.

Προτού ο ρώσος πρόεδρος Βλαντίμιρ Πούτιν ξεκινήσει τον πόλεμο κατά της Ουκρανίας, η εξωτερική πολιτική της Γερμανίας βασιζόταν σε μια ολοένα βαθύτερη Ευρωπαϊκή Ενωση, πλήρως ενοποιημένες διατλαντικές σχέσεις, μια πίστη στο Wandel durch Handel (αλλαγή μέσω του εμπορίου), τον διεθνή διάλογο και τον στρατιωτικό περιορισμό.

Επιπλέον, η Γερμανία κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου μετατράπηκε σε έναν από τους μεγαλύτερους εμπορικούς εταίρους της Ρωσίας και της Κίνας. Καθώς συναλλασσόταν με αυταρχικούς σε όλο τον κόσμο, δεν έδινε σημασία στην αυξανόμενη ενεργειακή εξάρτησή της από τη Ρωσία. Από τον καγκελάριο Χέλμουτ Κολ τη δεκαετία του 1990 έως τον καγκελάριο Ολαφ Σολτς σήμερα, οι γερμανοί ηγέτες πίστευαν σταθερά ότι το εμπόριο και ο διάλογος θα φέρουν τελικά τις χώρες πιο κοντά. Αυτή η αφελής ψευδαίσθηση έχει πλέον γκρεμιστεί από μια από τις μεγαλύτερες αποτυχίες της γερμανικής διπλωματίας μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Χρειάζεται η ίδρυση ενός Γερμανικού Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας (NSC). Θα λειτουργούσε ως κεντρικός συντονιστής πολιτικής, βοηθώντας να ξεπεραστεί ο κατακερματισμός που συχνά χαρακτηρίζει τις απαντήσεις των ομοσπονδιακών υπουργείων στις κρίσεις.

Θα πρέπει να περιλαμβάνει όχι μόνο πολιτικούς και ειδικούς σε θέματα ασφάλειας, αλλά και εκπροσώπους της επιχειρηματικής κοινότητας, της κοινωνίας των πολιτών και ίσως ακόμη και του ΝΑΤΟ και της ΕΕ.

Η μελλοντική εξωτερική πολιτική της Γερμανίας πρέπει να διορθώσει τις προηγούμενες αποτυχίες της, ιδιαίτερα την τύφλωσή της σε έναν κόσμο ισχυρών απολυταρχιών. Το παλιό μοντέλο μιας καλοπροαίρετης οικονομικής και πολιτιστικής δύναμης έχει αποδειχθεί ότι έρχεται σε αντίθεση με την πραγματικότητα. Το νέο αφήγημα πρέπει να διατηρήσει τις ευρωπαϊκές και διατλαντικές δεσμεύσεις της Γερμανίας και να αποφύγει τις εξαρτήσεις από κρίσιμες αλυσίδες εφοδιασμού. Η Γερμανία πρέπει να είναι σε θέση να αποκρούσει εχθρικές εξωτερικές επιρροές, είτε ρωσικές κυβερνοεπιθέσεις είτε επενδύσεις υποδομής που χρηματοδοτούνται από την Κίνα. Πάνω απ’ όλα, πρέπει να ευθυγραμμίσει την οικονομική πολιτική και την πολιτική ασφαλείας της με την κοινή αμυντική στρατηγική της ΕΕ.

Ο Helmut K. Anheier είναι καθηγητής Κοινωνικής Ευημερίας στο Luskin School of Public Affairs του UCLA. Είναι επίσης καθηγητής Κοινωνιολογίας στο Hertie School of Governance στο Βερολίνο.