Παρά τους περιορισμούς και τις προφανείς σκοπιμότητες, δεν νομίζω ότι θα μπορούσε κανείς να αποδοκιμάσει την πρόταση του Τσίπρα να εκλέγεται ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ από τα μέλη του κόμματος κι όχι από το Συνέδριο.
Δεν είναι ακόμη το «ανοιχτό σύστημα εκλογής» που έχουν υιοθετήσει εδώ και χρόνια το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ, αλλά μοιάζει.
Για την ακρίβεια, εκείνο που προτείνει ο Τσίπρας είναι κάτι ενδιάμεσο σε μια κλειστή και μια ανοικτή διαδικασία. Δίνει το δικαίωμα ψήφου σε «όλους» αλλά «όλοι» είναι μόνο τα μέλη του κόμματος.
Ακόμη κι έτσι, όμως, είναι μια πρόοδος της δημοκρατικής συγκρότησης του πολιτικού συστήματος.
Διότι ασφαλώς κάθε κόμμα έχει δικαίωμα να επιλέγει όπως γουστάρει τον αρχηγό του, αλλά δεν είναι όλοι οι τρόποι επιλογής το ίδιο. Ούτε έχουν την ίδια σημασία.
Ο ΣΥΡΙΖΑ επιλέγει έστω και διστακτικά έναν δρόμο, τον οποίο (για να του αποδώσουμε τα εύσημα) έφερε πρώτος στην Ελλάδα ο Γ. Παπανδρέου στο ΠΑΣΟΚ. Τέτοιες μέρες, το 2004.
Εκτοτε είχαμε πέντε εκλογές στο ΠΑΣΟΚ με έναν όλο και πιο ανοιχτό δημοκρατικό τρόπο (2007, 2012, 2015, 2017, 2021) και δύο στη ΝΔ που ακολούθησε στην ίδια λογική (2009, 2016).
Καλοδεχούμενος λοιπόν κι ο ΣΥΡΙΖΑ στο κλαμπ.
Αν και, για να είμαι ειλικρινής, θα ήταν δύσκολο κάποια στιγμή να μην ακολουθήσει.
Πρώτον, για λόγους πολιτικών εντυπώσεων. Οταν τετρακόσιες χιλιάδες μέλη και φίλοι της ΝΔ εκλέγουν τον Μητσοτάκη και όταν άλλες διακόσιες εβδομήντα χιλιάδες του ΠΑΣΟΚ διαλέγουν τον Ανδρουλάκη, δεν γίνεται να βγάζουν τον Τσίπρα ο Τζανακόπουλος, ο Παππάς και η Νοτοπούλου.
Δεύτερον, για λόγους πολιτικής ουσίας. Αν ο Τσίπρας δεν βρει κάποια δικαιολογία να μείνει στην αρχηγία του ΣΥΡΙΖΑ, δύσκολα θα επιζήσει από τις επερχόμενες «διπλές εκλογές».
Και η εκλογή από τη βάση προσφέρει μια καλή δικαιολογία. Ιδίως αν δεν υπάρχουν κι άλλα στελέχη που μπορούν να τη φέρουν σε πέρας.
Από εκεί και πέρα φυσικά η διαδικασία δεν αρκεί. Χρειάζεται και ο κόσμος που θα υπηρετήσει τη διαδικασία.
Αν η εκλογή εξελιχθεί σε «παιχνίδι του ενός», τότε το ενδιαφέρον θα είναι περιορισμένο και ο ΣΥΡΙΖΑ θα έχει κάνει μια τρύπα στο νερό.
Αν αντιθέτως προκύψει μια ανταγωνιστική διαδικασία με πολλούς υποψηφίους, τότε μπορεί πάλι να βγει ο Τσίπρας, αλλά δεν ξέρεις πώς θα το αντέξει ο ΣΥΡΙΖΑ.
Με άλλα λόγια, η κατεύθυνση είναι ορθή. Η μέθοδος το ίδιο. Αλλά το αποτέλεσμα είναι μια άλλη υπόθεση.
στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσειςLatest News
Γιατί δεν πληρώνει;
Το σύγχρονο «γεφύρι της Αρτας», συνεχώς το «άδειαζαν» και συνεχώς αυτό ξαναγέμιζε
Η Δύση και το Ισραήλ
Η ισραηλινή κυβέρνηση, θα πρέπει να καταλάβει ότι ο δυτικός κόσμος που την στηρίζει, εξυπηρετεί την ιστορία και όχι προσωπικές φιλοδοξίες και διάφορες άλλες επιδιώξεις
Ευρωεκλογές στην κόψη του ξυραφιού
Οσον αφορά τα πρόσωπα που επιλέγονται για υποψήφια, ελάχιστα τηρούν τα απαραίτητα κριτήρια
Η χώρα «πάει καλά», αλλά αυτό δεν είναι αρκετό
Να κάνουν «εικόνα» τη βελτίωση που υπάρχει σε επίπεδο μεγεθών
Ευρωψηφοδέλτια με όρους casting «μαϊντανών»
Ο τρόπος που τα κόμματα φτιάχνουν τα ευρωψηφοδέλτιά τους είναι ενδεικτικός του πώς αντιμετωπίζουν τους πολίτες
Μπορούμε να αλλάξουμε;
Ο κόσμος έχει αλλάξει. Νέες δυνάμεις έχουν δημιουργηθεί που δεν μπορεί κανείς να τις υποτιμήσει.
Θεσσαλία: Η επόμενη μέρα…
Ολα τα μαθηματικά μοντέλα δείχνουν ότι, ακολουθώντας την πεπατημένη, σε 10-15 χρόνια ο Θεσσαλικός κάμπος θα έχει ερημοποιηθεί σε μεγάλο βαθμό
Πόσο έτοιμοι είμαστε;
Για όσους δεν κατάλαβαν, τα χαρακτηριστικά μιας κρίσης αρχίζουν και σχηματίζονται
Ορφανές υποδομές
Τι αποκαλύπτει η περίπτωση του Flyover
De Imbecillitate: Ο Μέγας Κίνδυνος
Η ανησυχητική επικαιρότητα ενός σημαντικού άρθρου του Ευάγγελου Λεμπέση, που γράφτηκε το 1941.
