Φυσικές καταστροφές: Οταν οι πολιτικοί βάζουν τις γαλότσες τους

Πώς ανταποκρίνονται οι πολιτικοί σε μια φυσική καταστροφή; Το μακρινό 2002, οι πλημμύρες στη Γερμανία δημιούργησαν επιπλέον προβλήματα στην κυβέρνηση του Γκέρχαρντ Σρέντερ: το κόμμα του, που βρισκόταν για χρόνια στην εξουσία, έμενε πίσω στις δημοσκοπήσεις και οι εκλογές ήταν μόλις έναν μήνα μακριά.

Η φωτογραφία που έμεινε όμως από εκείνη την τραγωδία στα ανατολικά της χώρας ήταν αυτή του καγκελάριου της Γερμανίας και προέδρου του SPD να πραγματοποιεί αυτοψία στις πληγείσες περιοχές φορώντας ένα ζευγάρι γαλότσες.

«Η εβδομάδα της πλημμύρας ήταν μια εκτελεστική εβδομάδα», έγραψε η «Die Welt» στις πρώτες μετρήσεις που έδειχναν το πολιτικό αποτέλεσμα. «Ο Σρέντερ πρέπει να ευχαριστεί τις δεξιότητές του στη διαχείριση κρίσεων». Και τις γαλότσες του.

Δύο μήνες μετά ο Σρέντερ είχε κερδίσει, σχεδόν αναπάντεχα, ακόμα μία θητεία, ενώ στην Αθήνα έπειτα από μια ισχυρή νεροποντή ξεχείλισε ο Κηφισός.

Αιτία, η αβλεψία του εργολάβου που έκανε τα έργα στη γέφυρα της Πειραιώς, η οποία επέτρεψε στο νερό να βρει διέξοδο στον δρόμο.

Η υπουργός ΠΕΧΩΔΕ Βάσω Παπανδρέου εμφανίστηκε στο σημείο με γαλότσες, αποδίδοντας τις ευθύνες, σε ζωντανή μετάδοση, στην εργολάβο εταιρεία – κέρδισε τις εντυπώσεις που η τότε κυβέρνηση είχε χάσει.

Με στυλ γερμανικό, έχοντας μάθει το μάθημά της, τις γαλότσες φόρεσε και η Ανγκελα Μέρκελ το 2013 στις πλημμύρες της Βαυαρίας. Τέσσερις μήνες προτού κερδίσει μία ακόμα εκλογική αναμέτρηση, η Μέρκελ, με λαστιχένιες σόλες, βρέθηκε δίπλα σε στρατιώτες που με φτυάρια απομάκρυναν τη λάσπη και χαιρέτησε έναν έναν τους πληγέντες της πόλης Πασάου.

Στη Θεσσαλία

Οι γαλότσες έχουν παρόμοια ίδια χαρίσματα με αυτά ενός καλού πολιτικού: είναι ανθεκτικές, δεν φοβούνται να αναμετρηθούν με τη λάσπη, προστατεύουν από τις κακοτοπιές και η χρησιμότητά τους αναγνωρίζεται από όλους. Είναι πολιτική επικοινωνία ή διαχείριση κρίσης;

Είναι, όπως συμβαίνει συνήθως, και τα δύο μαζί, γιατί η εικόνα στο πεδίο είναι μια πρώτη, σημειολογική ένδειξη της στρατηγικής που σκοπεύει να ακολουθήσει μια κυβέρνηση ή ένας πολιτικός μπροστά στη βαρύτητα μιας τραγωδίας – η αυτοψία στο σημείο, όπως έχει δείξει η πρόσφατη ιστορία και στην Ελλάδα, μπορεί να πάει πολύ λάθος αν το πρόσωπο που την επιχειρεί δεν λάβει υπόψη τις συνθήκες και το μέγεθος της καταστροφής.

Στη Θεσσαλία αυτές τις μέρες βρέθηκαν και ο Κυριάκος Μητσοτάκης και ο Νίκος Ανδρουλάκης – ο καθένας με διαφορετικό στόχο, όμως με την ίδια εικόνα. Και στον κύκλο της διαδοχής του ΣΥΡΙΖΑ, λίγο πριν από μια κρίσιμη μάχη για την ανάδειξη του διαδόχου του Αλέξη Τσίπρα, το ίδιο έκαναν και τρεις εκ των υποψήφιων προέδρων του: η Εφη Αχτσιόγλου με γαλότσες, ο Στέφανος Κασσελάκης και ο Νίκος Παππάς.

Η σημασία της δικής τους παρουσίας είναι διπλή, γιατί εκείνοι βρίσκονται όντως όχι μόνο σε μια αντιπαράθεση με την κυβέρνηση, αλλά και σε μια προεκλογική εσωκομματική κούρσα, λίγες μόνο μέρες πριν από την κάλπη του πρώτου γύρου.

Νοιάζει στ’ αλήθεια κανέναν σήμερα η «πολιτική της γαλότσας» και οι συνυποδηλώσεις της; Ολα έχουν αναλυθεί και έχουν εξηγηθεί τόσο πολύ την περίοδο των αλλεπάλληλων κρίσεων, η σημασία της ενσυναίσθησης σχεδόν διδάσκεται πια στους υποψήφιους ηγέτες, που είναι μάλλον πολυτέλεια να ασχολείται κανείς με την επικοινωνία.

Κι όμως, η γαλότσα είναι στις πλημμύρες ό,τι το δερμάτινο τζάκετ στις κρίσεις ασφάλειας μετά τους Δίδυμους Πύργους: είναι στολή εργασίας. Μόνες τους δεν καταφέρνουν και πολλά, ως μέρος του συνόλου όμως έχουν αποτυπωθεί στη συλλογική συνείδηση ως απαραίτητες.

Γίνεται και χωρίς αυτές, αλλά με αυτές η συνταγή έχει δοκιμαστεί σε πολλά και διαφορετικά πολιτικά και κοινωνικά περιβάλλοντα – και έχει πετύχει.

Πηγή: Εντυπη έκδοση Τα Νέα