Με αφορμή τη συζήτηση για την ανώτατη εκπαίδευση και την προοπτική ίδρυσης μη κρατικών πανεπιστημίων το ιδιωτικό ή ιδιωτικοποιημένο παρουσιάζεται ξανά ως ελεύθερο.
Θυμίζει αυτό την εποχή όταν ο νεοφιλελευθερισμός ήταν ανερχόμενος και το ιδιωτικό παρουσιαζόταν ως το απελευθερωμένο.
Τότε η επίκληση της ιστορικής εχθρότητας του φιλελευθερισμού απέναντι στην αυθαιρεσία της απολυταρχικής εξουσίας νομιμοποίησε την προσπάθεια να διαλυθεί το κοινωνικό κράτος και να περιοριστούν ριζικά τα συνδικαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων.
Θυμίζει, όμως, αυτή η συζήτηση και το διαρκώς επαναλαμβανόμενο αίτημα για «ελευθερία επιλογής», που σε άλλες χώρες χρησιμοποιήθηκε για να διοχετευτούν δημόσιοι πόροι προς ιδιώτες παρόχους υπηρεσιών εκπαίδευσης.
Μάλιστα η «ελευθερία επιλογής» αποτέλεσε στις ΗΠΑ την προμετωπίδα όσων αρνούνταν να αποκτήσει η μεγαλύτερη οικονομία του κόσμου ένα δημόσιο καθολικής κάλυψης σύστημα υγείας.
Άλλωστε, αναρωτιέται κανείς ποια «ελεύθερη επιλογή» κάνει αυτός που διαπιστώνει ότι το ασφαλιστικό του πρόγραμμα δεν καλύπτει συγκεκριμένες θεραπείες ή επεμβάσεις, ακόμη και εάν είναι ζωτικής σημασίας.
Ούτε, βέβαια, μπορούμε να ξεχάσουμε πώς η «απελευθέρωση» των αγορών (π.χ. ηλεκτρικής ενέργειας) συχνά σήμαινε μονοπωλιακές συνθήκες και αύξηση του κόστους για τους τελικούς χρήστες.
Όμως, όπως συμβαίνει συχνά στις αντιπαραθέσεις για το περιεχόμενο λέξεων, το επίδικο δεν είναι τόσο ποια σημασία αποδίδεται, αλλά ποια σημασία γίνεται απόπειρα να διαγραφεί.
Αποσιωπάται, για παράδειγμα, ότι υπό το βάρος μεγάλων αγώνων και κινημάτων ήταν το κράτος αυτό που έβαλε φραγμό στην αυθαιρεσία της ιδιωτικής οικονομικής εξουσίας, κατοχύρωσε κοινωνικά δικαιώματα απέναντι στην τυραννία της απληστίας και κυρίως προσέφερε πρόσβαση σε εξασφαλισμένες από το κράτος δωρεάν υπηρεσίες εκπαίδευσης, υγείας και κοινωνικής προστασίας.
Επιπλέον, αυτό που παραβλέπει η σχηματική αντιπαράθεση ανάμεσα στο «ελεύθερο» και το «κρατικό», ήταν ότι χάρη σε συστηματικές κοινωνικές διεκδικήσεις το κρατικό μετασχηματίστηκε σε δημόσιο.
Δηλαδή, το κρατικό μετασχηματίστηκε σε αυτό που αφορά τις κοινωνικές ανάγκες, αυτές που η αγορά αποτύγχανε συστημαντικά να ικανοποιήσει.
Και το κρατικό μετασχηματίστηκε σε δημόσιο, ακριβώς γιατί την ευθύνη του δεν την έχει ο «κρατικός μηχανισμός», αλλά κυρίως οι δημόσιοι λειτουργοί (και όχι «πάροχοι») που αναγνωρίζουν ως καθήκον τους το κοινωνικό και όχι ιδιωτικό συμφέρον.
Latest News
Εμανουέλ Μακρόν: Η Ευρώπη μπορεί να πεθάνει;
Κρίσιμες επισημάνσεις του Γάλλου προέδρου
Το τέλος του πολιτικού πειρασμού
Το δημοσιονομικό «μαξιλάρι» και ο στόχος της επόμενης πεντατίας
Μεγαλώνει το χάσμα ΕΕ – ΗΠΑ
Οι ΗΠΑ καλπάζουν οικονομικά, ενώ η Γηραιά Ηπειρος ακολουθεί ασθμαίνουσα
Εάν υπάρχει ακόμη «διεθνής κοινότητα», τώρα πρέπει να παρέμβει για να σταματήσει το φονικό στη Γάζα
Ο πόλεμος στη Γάζα απλώς δεν μπορεί να συνεχιστεί
Το «αγαπημένο» να μισούμε μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα
Το νέο μεσοπρόθεσμο που θα υποβάλει η κυβέρνηση Μητσοτάκη στην Ευρωπαϊκή Ενωση, θα προκαλέσει πάλι εντάσεις.
Προσδοκώντας την Ανάσταση σε έναν κόσμο που βυθίζεται στο σκοτάδι
Το ουσιαστικό μήνυμα της Ανάστασης, είναι ότι η νίκη του Κακού δεν είναι ποτέ οριστική
Τελικά θέλουμε να είμαστε χώρα των «δεικτών» ή των πραγματικών επιτευγμάτων;
Κάποια στιγμή πρέπει να συζητήσουμε πώς θέλουμε το μέλλον της χώρας
H 9η Μαΐου, Ημέρα της Ευρώπης
Σαρανταπέντε χρόνια μετά την υπογραφή της εισόδου μας στην σημερινή Ευρωπαϊκή Ένωση, ελάχιστοι γνωρίζουν την προϊστορία ενός μοναδικού εγχειρήματος…!
Το Πανεπιστήμιο είναι διαμαρτυρία
Η διαμαρτυρία είναι τμήμα της μορφωτικής λειτουργίας των πανεπιστημίων
Η Ευρώπη πότε θα συζητήσει για την Ευρώπη;
Η Ευρώπη αδυνατεί να κάνει μια σοβαρή συζήτηση για το μέλλον της