Βόμβα κατά του κρατισμού

Κι εκεί που όλοι, εντελώς αστήρικτα και δίχως το παραμικρό λογικό στοιχείο, έγραφαν και προέβλεπαν την «επιστροφή του κράτους», ήλθε η συντριπτική νίκη του ακραίου νεοφιλελεύθερου Χ. Μιλέι στις προεδρικές εκλογές της Αργεντινής για να τους καταστρέψει τη σούπα. Κι έκτοτε τα κυρίαρχα ΜΜΕ σε όλη τη Δύση έχουν λυσσάξει.

Ακροδεξιό τον ανεβάζουν, ανισόρροπο τον κατεβάζουν και προβλέπουν καταστροφές και πείνα. Λες και ανέλαβε μια ευημερούσα χώρα και θα την καταστρέψει! Πότε θα το χωνέψουν πως οι προοπτικές της κρατικοπαρεμβατικής Αριστεράς έχουν τελειώσει; Στην Αργεντινή δεν ψήφισαν «από απελπισία» τον Μιλέι. Μάλλον μπούχτισαν από την ασυνέπεια, τη διαφθορά και την αναποτελεσματική πολιτική της λεγόμενης συστημικής πολιτικής και ψάχνουν για το καινούργιο. Που ίσως το βρουν. Δίχως παχιά λόγια, υποσχέσεις σε ημετέρους και προσφυγή στις καταστρεπτικές αγκαλιές του δημόσιου τομέα, ίσως η Αργεντινή δείξει ένα διαφορετικό μέλλον.

Οπως ο παλιός μου γνωστός από το Κέιμπριτζ, Κάρλος Μένεμ, που πολέμησε τον ορθόδοξο περονισμό σαν πρόεδρος της χώρας, ανοίγοντας την οικονομία στα αγαθά της ελεύθερης οικονομίας της αγοράς. Το πολιτικό όμως κατεστημένο της εποχής, το περονικό κόμμα του οποίου ηγείτο, τον πρόφτασε κι έκλεισε τις λαβίδες των αδιεξόδων γύρω του.

Ο Μιλέι όμως δεν στηρίζεται σε κάποιον παραδοσιακό πολιτικό μηχανισμό. Αν ξεπεράσει αυτό το πρόβλημα, μπορεί να αγκαλιάσει ανενόχλητος το θαύμα της ελευθερίας. Και να διδάξει τον υπόλοιπο κόσμο. Συνειδητοποιώντας πως για να πολεμηθεί ο απολυταρχικός κολεκτιβισμός του πανίσχυρου κράτους (δημόσιου τομέα) ήταν απαραίτητο να κερδηθεί η μάχη των ιδεών, ο Μιλέι επικέντρωσε την εκστρατεία του σε χτυπήματα κατά των καταστροφικών συνεπειών του μεγάλου κράτους.

Στόχος του υπήρξε μια πολιτιστική ηγεμονία απέναντι στο κυρίαρχο μονοπώλιο του μαρξισμού, του κεϊνσιανισμού και του περονισμού στη διεκδίκηση της καρδιάς και της σκέψης του λαού της Αργεντινής. Και κατά τα φαινόμενα το πέτυχε. Βρέθηκε αντιμέτωπος με τα ιερά και τα όσια του αριστερόστροφου, συμπονετικού κρατισμού των παροχών, των τακτοποιήσεων στο Δημόσιο, των μεγάλων δαπανών, των φόρων και της σοσιαλίζουσας Καθολικής Εκκλησίας. Απέδειξε πως όλα αυτά λειτουργούσαν υπέρ των βολεμένων συντεχνιών κι εναντίον των πραγματικών λαϊκών συμφερόντων.

Και έπεισε, κερδίζοντας τις εκλογές!! Υπερασπίστηκε την ελευθερία από τις λυσσώδεις επιθέσεις, σύμφωνα με τα λόγια του, των «παρασίτων» μιας διαβρωμένης πολιτικής τάξης και της κατεστημένης κάστας δημόσιων διανοουμένων, κρατικών οργανισμών και οπαδών των λογής παροχών, που είχαν εξευτελίσει τη χώρα του.

Δεν είναι σωστό αυτό που λέγεται, πως ο Μιλέι ψηφίστηκε σαν τιμωρία κατά του κατεστημένου της χώρας του. Αυτό που έγινε είναι πως κυριάρχησε στις αντιλήψεις του κόσμου και κέρδισε τις καρδιές των νέων. Που εμφανίζονται έτοιμοι για το τολμηρό άλμα προς το αύριο.

Με όπλο τις απελευθερωμένες ατομικές τους δυνάμεις. Ο Μιλέι ανταποκρίνεται απόλυτα στα χαρακτηριστικά μιας χαρισματικής ηγεσίας που περι-έγραψε ο Μαξ Βέμπερ: μια δηλαδή «εξαιρετική ικανότητα έμπνευσης των άλλων με το όραμα ή τον στόχο του». Κάποιοι τον περιγράφουν σαν τον Μέσι της πολιτικής ζωής της Αργεντινής. Κάποιος που θα μπορούσε ίσως να εμπνεύσει ένα ολόκληρο έθνος προς την κατεύθυνση της κατάληψης της πρώτης θέσης στον χώρο της παγκόσμιας οικονομικής κυριαρχίας. Κι αυτό μπορεί να του δώσει τη δυνατότητα να ηγηθεί μιας παγκόσμιας, πραγματικά νεοφιλελεύθερης ανατροπής.