Η σκληρή αλήθεια που κρύβουν οι έρευνες για την ακρίβεια

Ένα… μειδίαμα προκαλούν οι έρευνες που δημοσιεύονται κατά καιρούς για τις τιμές σε Ελλάδα και Ευρώπη.

Σε αρκετές περιπτώσεις μάλιστα, αυτό συνοδεύεται από ένα μικρό «ξέσπασμα» που περιλαμβάνει αρκετά «γαλλικά».

Ειδικά για εκείνες τις έρευνες που «προσπαθούν» να μας πείσουν ότι παραμένουμε φθηνότεροι από αρκετές ευρωπαϊκές χώρες.

Λες και αυτό, απαλύνει την πίεση που υφίσταται το εισόδημα του μέσου νοικοκυριού.

Ή μετριάζει την οργή των καταναλωτών όταν επισκέπτονται τα σούπερ μάρκετ και αντικρίζουν τα ράφια. Εκεί, όπως λένε οι κακές γλώσσες χρειάζεσαι… υπογλώσσια.

Οι συγκεκριμένες έρευνες, χωρίς να υπονοούμε ότι πειράζουν τα στοιχεία αφού όπως ισχυρίζονται προέρχονται από επίσημες πηγές αγνοούν –εσκεμμένα ίσως (;) μια κρίσιμη λεπτομέρεια.

Το επίπεδο των απολαβών και τη χαοτική διαφορά που μας χωρίζει από τον σκληρό πυρήνα των χωρών της Ευρωζώνης.

Δεν μιλάμε για τις πρώην κομμουνιστικές χώρες, οι οποίες συνδέθηκαν στο ευρωπαϊκό άρμα (παρότι και αυτές μας πλησιάζουν ταχύτατα…).

Είναι κάπως άστοχο (για να χρησιμοποιήσουμε μια ήπια έκφραση) να συγκρίνουμε τις τιμές σε Ελλάδα και Γαλλία, ή και ακόμη και την Αγγλία.

Παρά τις διαδοχικές αυξήσεις στον κατώτατο μισθό και τις συντάξεις, η σύγκλιση με την υπόλοιπη Ευρώπη σε μισθολογικό επίπεδο παραμένει… άπιαστο όνειρο.

Προς στιγμή, οι κυβερνητικές εξαγγελίες για μέσο μισθό στα 1.500 ευρώ στο τέλος της τετραετίας της παρούσας ακούγονται περισσότερο ως αστείο, παρά ένας εφικτός στόχος.

Κυρίως γιατί οι εγχώριες επιχειρήσεις δεν φαίνονται ικανές να αντέξουν ένα τέτοιο βάρος.

Ήδη, υπάρχει αρκετή «γκρίνια» για την επιμονή της κυβέρνησης να προτρέπει σε αυξήσεις μισθών, για να προσελκύσουν ικανά στελέχη και να ενισχύσουν την ανταγωνιστικότητά τους.

Λες και οι ίδιοι επιχειρηματίες δεν ξέρουν τι πρέπει να κάνουν για να διατηρήσουν ή και να εντάξουν στο εργατικό τους δυναμικό, τους εργαζόμενους ταλέντα.

Τα αναρίθμητα επιδόματα που δόθηκαν στη διάρκεια της πανδημίας και αργότερα, όταν άρχισε να φουντώνει ο πληθωρισμός (βλ. market pass, fuel pass) δεν είναι ικανά να μετριάσουν τη «ζημιά» που προκαλούν οι αλλεπάλληλες ανατιμήσεις στον οικογενειακό προϋπολογισμό.

Είναι απλά, όπως λέει εύστοχα έμπειρος παράγοντας της αγοράς λάδι, στην πληγή της… ακρίβειας.