Στη συζήτηση γύρω από το νομοσχέδιο του υπουργείου Παιδείας και ειδικά τη θεσμοθέτηση μη κρατικών πανεπιστημίων, ένα ερώτημα είναι ίσως το πιο κρίσιμο. Αυτό που αφορά το τι είναι τελικά ένα πανεπιστήμιο.
Αν αποφασίσουμε ότι ένα πανεπιστήμιο είναι απλώς ένα εκπαιδευτήριο, ένας χώρος όπου ένας αριθμός διδασκόντων μεταφέρει κάποια γνώση – έστω και με την υποχρέωση παράλληλα να ασκεί και ερευνητικό έργο – σε κατάλληλες εγκαταστάσεις, ικανοποιώντας τις προσδοκίες των χρηστών να λάβουν έναν τίτλο σπουδών που θα το προσθέσουν στο βιογραφικό τους, τότε είναι πάρα πολύ εύκολο να αποδεχθούμε όχι μόνο την προτεινόμενη ρύθμιση, αλλά ακόμη και πλήρως κερδοσκοπικά επιχειρηματικά ιδρύματα που θα προσέφεραν το συγκεκριμένο προϊόν.
Ομως, εάν κοιτάξουμε την ιστορία των πανεπιστημίων, σε όλες τις διαφορετικές παραδόσεις τους, θα διαπιστώσουμε ότι είναι κάτι πολύ παραπάνω (και πολύ διαφορετικό) από εγκαταστάσεις και έναν αριθμό κατόχων διδακτορικού τίτλου με επαρκείς δημοσιεύσεις. Τα πανεπιστήμια είναι εξαιρετικά σύνθετες κοινωνικές διεργασίες, που περιλαμβάνουν όχι απλώς την τυπική διδασκαλία, αλλά έναν συνολικότερο διάλογο που δεν γίνεται μόνο εντός τους αλλά και με την κοινωνία.
Στελεχώνονται από λειτουργούς, με ειδικό καθεστώς και όχι «υπαλλήλους». Αναπτύσσουν πολύπλευρη ερευνητική δραστηριότητα και παραγωγή κρίσιμης γνώσης που δεν περιορίζεται σε κάποιες δημοσιεύσεις. Αναπαράγουν μια ειδική μορφή κοινωνικότητας («ακαδημαϊκή κοινότητα») που δεν μπορεί να περιοριστεί στην απλή σχέση διδασκόντων και διδασκομένων και που προάγει τη διαλογική και κριτική σκέψη. Προϋποθέτουν ένα ακαδημαϊκό ήθος που περιλαμβάνει μια ευθύνη συμβολής στην πνευματική ζωή μιας κοινωνίας που υπερβαίνει την απλή «μετάδοση γνώσης».
Και βέβαια εσωτερικεύουν τις συνολικότερες διεργασίες και αναζητήσεις μιας κοινωνίας, κάτι που εκφράζεται με έντονη πολιτικοποίηση και αγωνιστικότητα που αποτελούν πλευρές του μορφωτικού τελικά τους ρόλου, όπως αποτυπώνει η ιστορική συσχέτιση ανάμεσα σε κύκλους φοιτητικού ριζοσπαστισμού και μεγάλες επιστημονικές και διανοητικές τομές. Είναι προφανές ότι τα προτεινόμενα ιδιωτικά τριτοβάθμια εκπαιδευτήρια θα απέχουν πολύ από το να είναι όντως πανεπιστήμια.
Latest News
Η οικονομία με τα μάτια των ξένων
Η Ελλάδα, είπε, άλλαξε, αλλά δεν ανθεί
Η συζήτηση που δεν γίνεται για τον προϋπολογισμό
Η Βουλή συζητάει τον προϋπολογισμό, όμως η σοβαρή συζήτηση για την οικονομική πολιτική δεν γίνεται
Βουλιμία
Είναι γνωστό ότι μεταξύ των θανάσιμων αμαρτημάτων περιλαμβάνεται και η βουλιμία…
Μπουλντόζες τη νύχτα
Η απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας, που αποφάνθηκε ότι ο νόμος με τον οποίο χτίζουμε στην Ελλάδα από το 2012 είναι αντισυνταγματικός, εξαιρεί όσες οικοδομές έχουν αποδεδειγμένα αρχίσει εργασίες για την ανέγερσή τους
Οι εγκλωβισμένοι, τα ακίνητα και ο… φορέας
Θυμηθήκαμε ότι υπάρχει ένας σημαντικός αριθμός μικρών επιχειρήσεων που μέσα στην κρίση κοκκίνισαν τα δάνειά τους
Η ευθύνη των τραπεζών
Οι τράπεζες πατούν καλύτερα στα πόδια τους, δεν εξαρτάται η κερδοφορία τους από τις προμήθειες. Επίσης είναι εμφανές ότι χρειάζεται η κυβέρνηση μια «νίκη» στο μέτωπο του κόστους ζωής
Ανάπτυξη που «τρώγεται»
Με τα μέχρι τώρα στοιχεία είμαστε πάνω και από τον στόχο του 2024
Απιστευτα δώρα προς τα πολιτικά άκρα
Αρχίζω να πιστεύω όλο και περισσότερο ότι το σύνδρομο της επιτυχίας από μια φάση και μετά τυφλώνει τις δημοκρατίες, οι οποίες στη συνέχεια χάνουν και την ακοή τους.
Ελληνικές απώλειες από το «γαλλικό μέτωπο»
Θα πρέπει να θεωρούμε σίγουρες και τις πρώτες απώλειες για την Ελλάδα από το «γαλλικό μέτωπο».
Σοκαριστικές ομοιότητες
Στη Γαλλία, οι έμπειροι από την ελληνική κρίση βλέπουν ομοιότητες με την περίοδο 2012 – 2014 στην Ελλάδα