Έμμεση διαφήμιση

Το τελευταίο διάστημα με αφορμή τις φοιτητικές κινητοποιήσεις ενάντια σε μια θεσμοθέτηση ιδιωτικών πανεπιστημίων που έχει συναντήσει τη ρητή αντίθεση σύσσωμης της αντιπολίτευσης και ολόκληρης της πανεπιστημιακής κοινότητας, έχει επανέλθει στο προσκήνιο η ρητορική για τα δημόσια πανεπιστήμια ως «κέντρα ανομίας».

Μάλιστα, η ρητορική αυτή, κυρίως προερχόμενη από την κυβερνητική πλευρά, ακολουθεί τα βήματα της ανάλογης ρητορικής για τα Εξάρχεια, όπου πρώτα υπήρξε η υπερβολική και συχνά παραπλανητική διεκτραγώδηση της κατάστασης και στη συνέχεια μια σειρά από κατασταλτικές παρεμβάσεις που παρουσιάστηκαν ως «σωτηρία» της περιοχής, παρότι βέβαια τα πραγματικά προβλήματά της παρέμειναν.

Σε τελική ανάλυση όποιος στοιχειωδώς γνωρίζει την πραγματικότητα των δημόσιων πανεπιστημίων, έχει επίγνωση ότι τα πραγματικά τους προβλήματα δεν έχουν να κάνουν τόσο με τις καταλήψεις, όσο με το πάγιο πρόβλημα της υποχρηματοδότησης και υποστελέχωσης καθώς και με τα πολλαπλά εμπόδια που βάζει η κεντρική διοίκηση στη δυνατότητά τους να πάρουν πρωτοβουλίες και να προσφέρουν έργο.

Αντίστοιχα, είναι σαφές ότι η καθημερινότητα των πανεπιστημίων δεν σφραγίζεται από διαρκή περιστατικά «ανομίας», αλλά από την αύξηση του ερευνητικού έργου που παράγουν, όπως φαίνεται και από τις διεθνείς κατατάξεις, τη βελτίωση και αναβάθμιση των προγραμμάτων σπουδών, την αύξηση του συνολικού παρεχόμενου διδακτικού έργου, παρά τις υπαρκτές αντιξοότητες. Αυτό, άλλωστε, δείχνει και το γεγονός ότι έρευνες κοινής γνώμης καταδεικνύουν υψηλό κύρος και αναγνώριση των δημόσιων πανεπιστημίων.

Πολύ φοβάμαι ότι όλη αυτή η ρητορική περί της ανομίας πολύ περισσότερο έχει να κάνει με προσπάθεια έμμεσης διαφήμισης των ιδιωτικών πανεπιστημίων και με απόπειρα να προσπεραστεί το υπαρκτό πρόβλημα που θα υπάρξει και με το ακαδημαϊκό κύρος και με τα επαγγελματικά δικαιώματα των σχεδιαζόμενων «επενδύσεων», όπως και το ερώτημα τι θα γίνει εάν οι «επενδυτές» τα κρίνουν όχι επαρκώς επικερδή. Μόνο που εάν αναλογιστούμε όλα αυτά τα σημαντικά ερωτήματα, τότε αντιλαμβανόμαστε ότι το «ναι, αλλά δεν θα έχουν καταλήψεις», δεν αποτελεί επιχείρημα.