Η συζήτηση για τα υπαρκτά προβλήματα βίαιων συμπεριφορών και μορφών εκφοβισμού μέσα στα σχολεία κινδυνεύει να μην ξεφύγει από την πεπατημένη της αντιμετώπισης των συμπτωμάτων, χωρίς προσπάθεια να αναμετρηθεί με τα αίτια που γεννούν και αναπαράγουν το φαινόμενο. Δηλαδή, κινδυνεύει να μείνει μια συζήτηση που εντοπίζει μορφές παραβατικότητας και προσπαθεί να τις αποτρέψει επικεντρώνοντας στην αυστηρότητα των ποινών σε συνδυασμό με συστηματικές προσπάθειες ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης.
Κατανοώ ότι όλα αυτά πιθανώς να δίνουν σε μερίδα των εκπαιδευτικών αλλά και των γονέων μια αίσθηση ανάκτησης του ελέγχου και πιθανώς και ένα κάποιο αίσθημα ασφάλειας, ιδίως εάν αναλογιστούμε ότι ολοένα και περισσότερο τείνουμε να αντιμετωπίζουμε – όχι πάντα αδικαιολόγητα – οτιδήποτε είναι έξω από τα στενά όρια της οικογενειακής εστίας ως εκ προοιμίου επικίνδυνο. Oμως, το πρόβλημα δεν είναι ότι αυξανόμενα τμήματα του μαθητικού πληθυσμού δεν αναγνωρίζουν πως ορισμένες συμπεριφορές είναι προβληματικές ή ότι αισθάνονται πως έχουν ατιμωρησία. Αυτό θα ισοδυναμούσε με «λήψη του ζητουμένου» ή θα παρέπεμπε στο συντηρητικό αντανακλαστικό ότι ούτως ή άλλως τμήματα της κοινωνίας είναι «προβληματικά».
Γιατί στην πραγματικότητα αυτό που αντιμετωπίζουμε είναι ο συνδυασμός δύο παραμέτρων. Η πρώτη αφορά μια πραγματική «κρίση του σχολείου» που σχετίζεται με τη διαρκή περικύκλωση και μερική άλωσή του όχι μόνο από πολλαπλές πηγές γνώσης πληροφοριών που υπονομεύουν το κύρος του, αλλά και από δυναμικές μιας αγοράς εργασίας που αυξάνει την επισφάλεια και αρκετές φορές διασπά τη σύνδεση ανάμεσα στην επένδυση στη γνώση και την ανοδική κοινωνική κινητικότητα.
Η δεύτερη αφορά την πολλαπλή «εκπαίδευση στη βία» από τις επιθετικές πολιτικές διάλυσης του κοινωνικού ιστού που επιβλήθηκαν την περασμένη δεκαετία, την επίμονη αναπαραγωγή σεξιστικών και πατριαρχικών συμπεριφορών, αλλά και το γεγονός ότι ο ανταγωνισμός με κάθε τρόπο και με κάθε κόστος πολύ συχνά προβάλλεται ως η ενδεδειγμένη μεθοδολογία κοινωνικής ανέλιξης, την ώρα που η συλλογικότητα όχι μόνο απαξιώνεται αλλά ενίοτε ακόμα και ποινικοποιείται.
Latest News
Οι αυταπάτες ως εργαλείο αποτυχίας
Οι αυταπάτες όταν γίνονται δεύτερη φύση, έχουν ενίοτε υψηλό και οδυνηρό για τους λαούς κόστος
Ανθρωπιστική κίνηση ή ληστεία;
Μέχρι τώρα έχουν κατασχεθεί ρωσικά περιουσιακά στοιχεία ύψους περίπου 300 δισ. δολαρίων που ήταν τοποθετημένα σε δυτικά τραπεζικά ιδρύματα κατά την έναρξη του πολέμου στην Ουκρανία
Ο νέος ενεργειακός φαύλος κύκλος
Μπορεί η ενεργειακή κρίση να θεωρούμε ότι έχει ξεπεραστεί λόγω της μείωσης των τιμών, αλλά αυτός ο νέος κόσμος που δημιουργείται με τις τόσο εντυπωσιακές επενδύσεις δεν έχει βρει ακόμα την περπατησιά του
Η λάθος συζήτηση
Είναι πραγματικά υπέροχη… η συζήτηση για το πόσο πρέπει να αυξηθούν οι δαπάνες για την υγεία.
Το θέμα δεν είναι μόνο η ανάπτυξη
Το ρεπορτάζ των Financial Times απλώς είπε την αλήθεια για την κατάσταση στη χώρα
Πανεπιστήμια στην αγορά
Ο πραγματικός αθέμιτος ανταγωνισμός απέναντι στο δημόσιο πανεπιστήμιο
Γιατί είναι σημαντικό το ομόλογο;
Αυτές οι εκδόσεις είναι σχεδόν «υποχρεωτικές»
Η τιμή του μπρόκολου
Ποιος ασχολείται με εκδόσεις και αποπληρωμή χρεών, μόνο οι τιμές στο ράφι μετράνε
Ακριβή ασφάλεια
Το μεγαλύτερο όφελος, η «προίκα» που έχει αυτή η χώρα και μας πηγαίνει εδώ και χρόνια και ελπίζουμε και τα πολλά επόμενα, είναι ότι βρισκόμαστε σε μια ρώτα δημοσιονομικής ασφάλειας
Το ζήτημα της ενεργειακής μετάβασης
Κάθε υπερβολή σε στόχους και φιλοδοξίες μπορεί να στοιχίσει ακριβά όχι μόνο σε οικονομικούς πόρους και κοινωνικές αντιδράσεις αλλά και να προκαλέσει σοβαρές πολιτικές αναταράξεις