COP26 – Δεύτερη εβδομάδα συνομιλιών – Οι 4 προκλήσεις

Καθώς οι συνομιλίες του ΟΗΕ για το κλίμα COP26 περνούν στη δεύτερη εβδομάδα τους, οι διαπραγματεύσεις για βασικά θέματα σε επίπεδο κλιμακίων προχωρούν.

Ο Λοράν Φαμπιούς, ο πρώην υπουργός Εξωτερικών της Γαλλίας που βοήθησε στη σφυρηλάτηση της συμφωνίας του Παρισιού για το κλίμα, είπε ότι η γενική ατμόσφαιρα έχει βελτιωθεί από την έναρξη των συνομιλιών στις 31 Οκτωβρίου και «οι περισσότεροι διαπραγματευτές θέλουν μια συμφωνία».

Ωστόσο, μέχρι αργά χθες βράδυ αγωνίζονταν για να συντάξουν μια σειρά σχεδίων αποφάσεων που θα κληθούν να οριστικοποιήσουν οι υπουργοί κατά τη δεύτερη εβδομάδα των συνομιλιών.

«Οι άνθρωποι πρέπει να λάβουν σκληρές αποφάσεις», δήλωσε το Σάββατο ο Άρτσι Γιανγκ, επικεφαλής διαπραγματευτής του Ηνωμένου Βασιλείου.

Οι προκλήσεις που καλούνται να αντιμετωπίσουν οι διαπραγματευτές τις επόμενες ημέρες στη Γλασκόβη κινούνται εν πολλοίς σε τέσσερις άξονες:

Το τελικό συμπέρασμα

Κάθε Διάσκεψη των Μερών, ή COP, τελειώνει με μια γενική δήλωση. Είναι τόσο πολιτική δήλωση όσο και δήλωση προθέσεων σχετικά με το πού οι χώρες συμφωνούν ότι οδεύει η προσπάθεια για την καταπολέμηση της κλιματικής αλλαγής.

Μια σωρεία ανακοινώσεων κατά την έναρξη των συνομιλιών COP26 στη Γλασκόβη για θέματα όπως ο τερματισμός της αποψίλωσης των δασών, η μείωση των εκπομπών μεθανίου , η παροχή περισσότερων χρημάτων για πράσινες επενδύσεις και η σταδιακή κατάργηση της χρήσης άνθρακα θα μπορούσε να αντικατοπτρίζεται σε αυτήν την τελική δήλωση. Παρόλο που μόνο ορισμένες χώρες υπέγραψαν σε καθεμία από αυτές τις συμφωνίες, άλλες θα ενθαρρύνονταν να προσθέσουν τις υπογραφές τους σε μεταγενέστερη ημερομηνία.

Η επιβεβαίωση του στόχου διατήρησης της υπερθέρμανσης του πλανήτη στους 1,5 βαθμούς Κελσίου ή κάτω από τους 1,5 βαθμούς Κελσίου (2,7 βαθμούς Φαρενάιτ) μέχρι το τέλος του αιώνα, σε σύγκριση με την προβιομηχανική εποχή, θεωρείται επίσης σημαντική.

Τα χρήματα μετράνε

Οι πλούσιες χώρες δεσμεύτηκαν να διαθέσουν 100 δισεκατομμύρια δολάρια κάθε χρόνο έως το 2020 για να βοηθήσουν τα φτωχά έθνη να αντιμετωπίσουν την κλιματική αλλαγή. Αυτός ο στόχος πιθανότατα χάθηκε , προς μεγάλη απογοήτευση των αναπτυσσόμενων χωρών.

Η αποκατάσταση της καλής θέλησης και της εμπιστοσύνης μεταξύ πλούσιων και φτωχών χωρών σε αυτό το ζήτημα απαιτεί σαφή δέσμευση για αύξηση της οικονομικής στήριξης από το 2025. Αντιμετωπίζοντας το ακανθώδες ερώτημα ποιος θα πληρώσει για τις απώλειες και τις ζημιές που αντιμετωπίζουν τα έθνη ως αποτέλεσμα της υπερθέρμανσης του πλανήτη.

«Πρόκειται για τα οικονομικά, τα οικονομικά, τα οικονομικά, τα οικονομικά», είπε ο Fabius.

Εμπορία άνθρακα

Πολλοί διαπραγματευτές και παρατηρητές σε διασκέψεις για το κλίμα πραγματικά έρχονται σε δύσκολη θέση όταν ακούν τις λέξεις «Άρθρο 6».

Το τμήμα που ασχολείται με τους κανόνες για τις αγορές άνθρακα έχει γίνει ένα από τα πιο δύσκολα μέρη της συμφωνίας του Παρισιού για το κλίμα που πρέπει να οριστικοποιηθεί. Έξι χρόνια μετά τη συμφωνία αυτή, οι χώρες φαίνεται να σημειώνουν πρόοδο.

Οι παρατηρητές λένε ότι η Βραζιλία και η Ινδία μπορεί να είναι πρόθυμες να εγκαταλείψουν τις απαιτήσεις για να μετρήσουν τις παλαιές πιστώσεις άνθρακα που συγκεντρώθηκαν στο πλαίσιο προηγούμενων συμφωνιών. Το τίμημα για αυτό μπορεί να είναι ότι τα πλούσια έθνη χορηγούν στις φτωχές χώρες μερίδιο των εσόδων από τις συναλλαγές στην αγορά άνθρακα για να προσαρμοστούν στην κλιματική αλλαγή. Αυτή ήταν μια κόκκινη γραμμή για τις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ευρωπαϊκή Ένωση μέχρι τώρα.

Μια συμφωνία για το άρθρο 6 θεωρείται κρίσιμη επειδή πολλές χώρες και εταιρείες στοχεύουν να μειώσουν τις εκπομπές τους στο «καθαρό μηδέν» έως το 2050. Αυτό απαιτεί εξισορρόπηση οποιασδήποτε εναπομένουσας ρύπανσης με ίση ποσότητα άνθρακα που μπορούν αξιόπιστα να πουν ότι δεσμεύεται αλλού, όπως π.χ. μέσα από δάση ή με τεχνολογικά μέσα.

Διαφάνεια και ακρίβεια

Η Συμφωνία του Παρισιού επιτρέπει στις κυβερνήσεις να θέτουν τους δικούς τους στόχους μείωσης των εκπομπών, και πολλοί από αυτούς βρίσκονται στο μακρινό μέλλον.

Η επαλήθευση ότι οι χώρες κάνουν αυτό για το οποίο δεσμεύτηκαν και ότι οι στόχοι τους υποστηρίζονται από ρεαλιστικά μέτρα, είναι δύσκολη. Η Κίνα ειδικότερα έχει εμπλακεί στην ιδέα να πρέπει να παρέχει δεδομένα σε μορφές που ορίζονται από άλλα έθνη. Η Βραζιλία και η Ρωσία, εν τω μεταξύ, αντιστάθηκαν στις απαιτήσεις να εκθέσουν λεπτομερέστερα τα βραχυπρόθεσμα μέτρα.