Υποκρισία και επιλεκτική ευαισθησία…

Σκέφτομαι τον «Σωτήρη», τη φάλαινα ζιφιό που βγήκε στα ρηχά στον Άλιμο, και στη συνέχεια, στα αβαθή του όρμου Σελήνια στη Σαλαμίνα για να ζητήσει βοήθεια.

Δυστυχώς οι ευχές μου να γίνει καλά και να επιστρέψει στους… δικούς του δεν έπιασαν. Ο «Σωτήρης» εντοπίστηκε νεκρός στα παράλια της Κυνοσούρας. Δεν τα κατάφερε…

Δεν σας κρύβω πως στην εικόνα που είχα φτιάξει στο μυαλό μου, ο «Σωτήρης»… περιέγραφε στους δικούς του την αγάπη που ένοιωσε από τούς ανθρώπους, και την φροντίδα που έλαβε από αυτούς. Την ίδια ώρα όμως, κάτι μέσα μου, μού έλεγε πως δεν θα τον πίστευαν (!).

Γιατί; Επειδή όπως μού λέει, η υπεύθυνη εκστρατείας για την πράσινη και δίκαιη ανάκαμψη της περιβαλλοντικής οργάνωσης Greenpeace, Ναταλία Τσιγαρίδου, «η ανθρώπινη δραστηριότητα στη θάλασσα δημιουργεί τις τέλειες συνθήκες καταστροφής των οικοσυστημάτων του ζιφιού, των δελφινιών και όλων των ευαίσθητων κητωδών».

Να σε κάψω Γιάννη…

Υπάρχει ένα γνωμικό που περιγράφει με ακρίβεια αυτό που θέλουμε να πούμε η Ναταλία και εγώ. Ποιο είναι αυτό; « Να σε κάψω Γιάννη, να σ’ αλείψω μέλι». Με απλά λόγια: αφού πρώτα σε καταστρέψω, σου κάνω και ένα μικρό καλό, για τα μάτια του κόσμου…

Προσωπικά λέω μπράβο σε όλους όσους έτρεξαν να βοηθήσουν… Μακάρι να είχα τις γνώσεις και να μπορούσα και εγώ να βοηθήσω. Μακάρι.

Τις τελευταίες μέρες έχει αρχίσει μια κουβέντα για το αν όλοι όσοι έτρεξαν για να βοηθήσουν είχαν τις απαραίτητες γνώσεις κι αν τηρήθηκαν ή όχι τα προβλεπόμενα πρωτόκολλα. Δεν είμαι ειδικός για να το κρίνω. Περιορίζομαι στο γεγονός ότι κάποιοι άνθρωποι έσπευσαν να βοηθήσουν, και ήταν εκεί, μέσα στα παγωμένα νερά, μαζί του…

Θα ήθελα όμως να μοιραστώ μαζί σας τις ανησυχίες μου για τους άλλους… «Σωτήρηδες». Τα άλλα κητώδη. Τι γίνεται όταν η ανθρώπινη παρέμβαση τους καταστρέφει το σπίτι; Ήρθε νομίζω η ώρα, να συνειδητοποιήσουμε όλοι, πως δεν ζει μόνο ο άνθρωπος στον πλανήτη Γη. Πως υπάρχουν κι άλλα πλάσματα τα οποία πρέπει -και- οφείλουμε να σεβαστούμε.

Είναι πολύ καλό που ευαισθητοποιήθηκε τόσος κόσμος για τη μικρή φάλαινα ζιφιό. Αλλά θα ήθελα όλοι εμείς να έχουμε ίδια ευαισθησία και για τα άλλα κητώδη και όχι μόνο.

Σε πιο μακρινά νερά…

-«Ως κοινωνία οφείλουμε να επιλέξουμε και να απαιτήσουμε και τις άλλες διασώσεις, αυτές που θα γίνουν σε πιο μακρινά νερά και μακριά από τις κάμερες…», συνεχίζει η Ναταλία Τσιγαρίδου.

Είναι νομίζω καιρός να πάψουμε να… κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Και πώς θα γίνει αυτό; Με το να μάθουμε τί γίνεται στις θάλασσες. Και όχι μόνο στις θάλασσες. Παντού. Ειδάλλως θα είμαστε επιλεκτικά ευαίσθητοι…

-« Η ρύπανση της θάλασσας με χημικά και πλαστικά ενοχοποιείται, μεταξύ άλλων, για την πρόκληση ασθενειών στα κητώδη, που μπορεί να οδηγήσουν στον αποπροσανατολισμό και εκβρασμό τους», επισημαίνει ο Ναταλία Τσιγαρίδου.

Και υπάρχει και συνέχεια:

-«Ένας ακόμα μεγάλος ένοχος για τους εκβρασμούς είναι η ηχητική ρύπανση που προκαλείται από σόναρ και σεισμικές έρευνες στη θάλασσα, τα οποία παρεμβάλλουν στο σύστημα ηχοεντοπισμού που χρησιμοποιούν οι φάλαινες για να επικοινωνήσουν μεταξύ τους και να προσανατολιστούν.

»Αυτοί οι ισχυροί ανθρωπογενείς ήχοι προκαλούν τραυματισμούς στα αυτιά των φαλαινών, τις τρομάζουν και μπορούν εντέλει να τις αποπροσανατολίσουν με αποτέλεσμα τον εκβρασμό τους».

Ειρωνικό και αντιφατικό…

«Είναι ειρωνικό και αντιφατικό το γεγονός ότι οι αρχές της χώρας μας κινητοποιήθηκαν άμεσα για τη διάσωση ενός ατόμου από τον πληθυσμό των φαλαινών που ζουν στα ελληνικά νερά, ενώ την ίδια στιγμή δίνουν άδειες για σεισμικές έρευνες σε εταιρείες υδρογονανθράκων, θέτοντας σε κίνδυνο ένα πολύ μεγάλο μέρος του πληθυσμού τους», υποστηρίζει, η υπεύθυνη εκστρατείας για την πράσινη και δίκαιη ανάκαμψη της περιβαλλοντικής οργάνωσης Greenpeace.

Τα… τέρατα των θαλασσών

Όπως μου εξηγεί, στο μακρινό παρελθόν ήταν τα τέρατα των θαλασσών που προκαλούσαν τον τρόμο, ενώ αργότερα έγιναν ο στόχος ενός ανηλεούς κυνηγιού από τα φαλαινοθηρικά που σχεδόν τις εξαφάνισε.

-«Σήμερα, κι ενώ γίνονται προσπάθειες για να προστατευθούν και να ανακάμψουν οι πληθυσμοί τους, οι φάλαινες αναγνωρίζονται ως θαλάσσια είδη με νοημοσύνη, συναισθήματα και πολιτισμό που δημιουργούν τις δικές τους κοινότητες, αναγνωρίζουν και προστατεύουν τα μέλη τους, δημιουργούν τη δική τους γλώσσα που εκφράζουν με τα τραγούδια και τα “κλικ” τους, θρηνούν τους νεκρούς τους».

Τι είπαμε; Δεν είμαστε εμείς τα μοναδικά πλάσματα πάνω στον πλανήτη Γη.

Τρεις λέξεις…

Επιτρέψτε μου όμως να πάω την ιστορία του « Σωτήρη» λίγο… παραπέρα. Τρείς λέξεις, νομίζω πως περιγράφουν με ακρίβεια αυτή την ιστορία. «Αγάπη», «εμπιστοσύνη» και « ευαισθησία». Δείξαμε «αγάπη» και «ευαισθησία» απέναντι σε αυτό το πλάσμα, και αυτό με τη σειρά του μας έδειξε «εμπιστοσύνη» και αφέθηκε. Δυστυχώς δεν τα κατάφερε…

Και όλο αυτό είναι- για έμενα τουλάχιστον- μια πρώτης τάξεως… πυξίδα, για το πώς πρέπει να κινούμαστε στη ζωή. Αλλιώς θα είμαστε μονίμως μπλεγμένοι μεταξύ υποκρισίας και επιλεκτικής ευαισθησίας, έτσι, για να δείχνουμε «καλοί»…