Παρατηρούσα όλες αυτές τις μέρες την αρθρογραφία για το πώς «ανησυχεί η Ευρώπη» για το ενδεχόμενο εκλογής της ακροδεξιάς Τζόρτζια Μελόνι στην πρωθυπουργία της Ιταλίας, επικεφαλής του «συνασπισμού της κεντροδεξιάς» και σκεφτόμουν γιατί η Ευρώπη δεν «ανησυχεί» το ίδιο για το ότι υπάρχουν και άλλες κυβερνήσεις στην Ευρώπη με ακροδεξιές πολιτικές για τις οποίες καμιά κουβέντα δεν γίνεται όπως π.χ. στην Πολωνία.
Μόνο για την Ουγγαρία γίνεται κουβέντα, αλλά και αυτό φοβάμαι κυρίως για γεωπολιτικούς λόγους.
Προφανώς μόνο θλιβερές σκέψεις γεννά το γεγονός ότι πρωθυπουργός της Ιταλίας θα είναι μια πολιτικός που ξεκίνησε από τη νεολαία ενός νεοφασιστικού κόμματος, ενός μουσολινικού κόμματος, και που έφτιαξε το δικό της κόμμα με σκοπό να είναι πιο δεξιό από τα ήδη υπάρχοντα δεξιά κόμματα της Ιταλίας.
Διαβάστε επίσης: Σκοτεινές ώρες για την Ευρώπη
Μόνο που ας μη γελιόμαστε, στην Ιταλία δεν επιστρέφει ο φασισμός, παρότι θα έχουμε φασίστες στην εξουσία. Θα έχουμε μια συστημική κυβέρνηση με ακροδεξιές πολιτικές.
Η Μελόνι χρόνια τώρα έχει δώσει όλα τα απαραίτητα «διαπιστευτήρια» ως προς το πόσο συστημική είναι.
Είναι ανοιχτά φιλοαμερικανή, έχει τοποθετηθεί κατά της Κίνας εδώ και χρόνια και προφανώς δεν έχει «φιλορωσική» στάση. Και βέβαια αποδέχεται πλήρως τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές.
Παράλληλα, έχει προφανώς σκληρές ακροδεξιές θέσεις σε θέματα μετανάστευσης, προσφύγων, «ταυτοτήτων», αλλά αυτό κάνουν και πολλές άλλες «κεντροδεξιές» δυνάμεις στην Ευρώπη.
Δηλαδή, είναι και αυτή δημιούργημα ενός μηχανισμού που έχουμε δει και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, όπου η ακροδεξιά «εκσυγχρονίζει» σταδιακά το προφίλ της και εμφανίζεται ως δύναμη διακυβέρνησης, εκμεταλλευόμενη την απονομιμοποίηση που έχουν άλλα κόμματα και ρεύματα και τη δυσαρέσκεια που γεννά η λογική ότι αυτό που χρειαζόμαστε είναι τραπεζίτες για πρωθυπουργούς.
Και μπόρεσε να το κάνει αυτό η Μελόνι γιατί η πανίσχυρη κάποτε ιταλική αριστερά «αυτοαφοπλίστηκε» πολλά χρόνια πριν, όταν αποφάσισε να γίνει «κεντροαριστερά», γιατί το Κίνημα των 5 Αστεριών απέτυχε να γίνει ένα πλατύ κίνημα ανατροπής του κατεστημένου και δοκίμασε κάθε παραλλαγή καιροσκοπισμού, και γιατί σε αυτή τη μεγάλη και πλούσια χώρα εξακολουθεί να μην έχει διαμορφωθεί καμιά ουσιαστική πρόταση για την αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου και αντιμετώπιση μιας κρίσης χρέους που αποτελεί ωρολογιακή βόμβα για ολόκληρο το ευρωπαϊκό οικοδόμημα.
Γι’ αυτό και πολύ φοβάμαι ότι το αποτέλεσμα θα είναι αυτή η φράση που ακούγεται στιγμή στην ταινία «Γατόπαρδος» του Λουκίνο Βισκόντι (και αρχικά στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Τζουζέπε Τομάζο ντι Λαμπεντούζα): «όλα πρέπει να αλλάξουν, για να μείνουν όλα ίδια».
Αυτό που θα έχει η Ιταλία δεν θα είναι «φασισμός», αλλά άλλη μια δεξιά κυβέρνηση χωρίς πραγματικό σχέδιο για τα προβλήματα της χώρας, που θα κληθεί να διαπραγματευτεί με τις Βρυξέλλες τα πακέτα του Ταμείου Ανάκαμψης και που είναι πιθανό να οδηγήσει σε νέους γύρους πολιτικής κρίσης (ας θυμηθούμε ότι οι προηγούμενες εκλογές οδήγησαν σε δύο κυβερνήσεις με τον ίδιο πρωθυπουργό, τον Κόντε, αλλά διαφορετικούς κυβερνητικούς συνασπισμούς και τελικά την κυβέρνηση του «σωτήρα» Ντράγκι).
Latest News
Πανεπιστήμια στην αγορά
Ο πραγματικός αθέμιτος ανταγωνισμός απέναντι στο δημόσιο πανεπιστήμιο
Γιατί είναι σημαντικό το ομόλογο;
Αυτές οι εκδόσεις είναι σχεδόν «υποχρεωτικές»
Η τιμή του μπρόκολου
Ποιος ασχολείται με εκδόσεις και αποπληρωμή χρεών, μόνο οι τιμές στο ράφι μετράνε
Ακριβή ασφάλεια
Το μεγαλύτερο όφελος, η «προίκα» που έχει αυτή η χώρα και μας πηγαίνει εδώ και χρόνια και ελπίζουμε και τα πολλά επόμενα, είναι ότι βρισκόμαστε σε μια ρώτα δημοσιονομικής ασφάλειας
Το ζήτημα της ενεργειακής μετάβασης
Κάθε υπερβολή σε στόχους και φιλοδοξίες μπορεί να στοιχίσει ακριβά όχι μόνο σε οικονομικούς πόρους και κοινωνικές αντιδράσεις αλλά και να προκαλέσει σοβαρές πολιτικές αναταράξεις
Γιατί δεν πληρώνει;
Το σύγχρονο «γεφύρι της Αρτας», συνεχώς το «άδειαζαν» και συνεχώς αυτό ξαναγέμιζε
Η Δύση και το Ισραήλ
Η ισραηλινή κυβέρνηση, θα πρέπει να καταλάβει ότι ο δυτικός κόσμος που την στηρίζει, εξυπηρετεί την ιστορία και όχι προσωπικές φιλοδοξίες και διάφορες άλλες επιδιώξεις
Ευρωεκλογές στην κόψη του ξυραφιού
Οσον αφορά τα πρόσωπα που επιλέγονται για υποψήφια, ελάχιστα τηρούν τα απαραίτητα κριτήρια
Η χώρα «πάει καλά», αλλά αυτό δεν είναι αρκετό
Να κάνουν «εικόνα» τη βελτίωση που υπάρχει σε επίπεδο μεγεθών
Ευρωψηφοδέλτια με όρους casting «μαϊντανών»
Ο τρόπος που τα κόμματα φτιάχνουν τα ευρωψηφοδέλτιά τους είναι ενδεικτικός του πώς αντιμετωπίζουν τους πολίτες