Η Γερμανία για τη νίκη Μελόνι: Θα δούμε, δεν ήρθε το τέλος του κόσμου…

Πολλά γράφηκαν και πολλά ειπώθηκαν πριν τις εκλογές της περασμένης Κυριακής στην Ιταλία. Στόχος, στις περισσότερες περιπτώσεις, ήταν να πειστούν οι Ιταλοί πόσο κακή και επικίνδυνη είναι η ακροδεξιά Τζόρτζια Μελόνι, για τη χώρα τους και την Ευρώπη, όπως και γιατί δεν έπρεπε να την ψηφίσουν.

Ανάμεσα στα πολλά, ξεχώρισε αναμφίβολα η απειλή της Ούρσουλα φον ντε Λάιεν η οποία, ούτε λίγο ούτε πολύ, άφησε να εννοηθεί ότι η Ιταλία θα τύχει της ίδιας αντιμετώπισης με τα δύο μέχρι σήμερα «κακά παιδιά» της ΕΕ, την Ουγγαρία και την Πολωνία. Μια απειλή η οποία, πάντως, εκ του αποτελέσματος φαίνεται ότι λειτούργησε ευνοϊκά για τα Αδέλφια της Ιταλίας και την επικεφαλής τους, ενισχύοντας ακόμη περισσότερο το ποσοστό τους.

• Διαβάστε επίσης: Θα έρθει τρικυμία στο ευρώ – και πότε; 

Τώρα, όμως, όλα αυτά πέρασαν. Πλέον, οι πάντες οφείλουν να διαχειριστούν την πραγματικότητα και τα νέα δεδομένα που τη συνοδεύουν.

Η τακτική της «ρεαλπολιτίκ»

Ενώ, λοιπόν, αρκετοί εξακολουθούν να προτάσσουν την απειλή – για «σεισμό» σε Ιταλία και Ευρώπη έκανε λόγο η ισπανική el Pais και για «σκιά στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα» η γαλλική le Monde – η στάση του Βερολίνου μοιάζει να καθοδηγείται από τον πολιτικό ρεαλισμό, τη γνωστή σε όλους και ως «ρεαλπολιτίκ». Κι αυτό είναι κάτι που αποτυπώνεται τόσο στις επίσημες δηλώσεις όσο και στα σχόλια των σημαντικότερων και πιο συστημικών ΜΜΕ της χώρας.

«Η Ιταλία είναι μια πολύ φιλοευρωπαϊκή χώρα, με πολύ φιλοευρωπαίους πολίτες και θεωρούμε ότι αυτό δεν θα αλλάξει», δήλωσε χαρακτηριστικά τη Δευτέρα ο αναπληρωτής κυβερνητικός εκπρόσωπος, Βόλφγκανγκ Μπούχνερ.

• Διαβάστε επίσης: Η Ιταλία είναι πολύ μεγάλη για να καταρρεύσει

«Όλος ο κόσμος πενθεί για την απώλεια του Μάριο Ντράγκι ως πρωθυπουργού. Ένα μέρος του κόσμου δαιμονοποιεί την πιθανή διάδοχό του, Τζόρτζια Μελόνι. Και τα δύο συνιστούν ανοησία: Ο Ντράγκι δεν ήταν Μεσσίας, όπως και η Μελόνι δεν είναι ο διάβολος», γράφει ο ανταποκριτής της FAZ στη Ρώμη, Ματίας Ριμπ.

Ο ίδιος σημειώνει, μάλιστα, ότι η Μελόνι αποτελεί μια δημοκρατική επιλογή των Ιταλών, σε αντίθεση με τους προκατόχους της, οι οποίοι ήταν διορισμένοι. Σε άλλο άρθρο του δε, προσθέτει ότι «η Ιταλία γνώρισε την Κυριακή μια στροφή προς τα Δεξιά, δεν βίωσε όμως κάποια πολιτική χιονοστιβάδα».

Αιχμές προς τις Βρυξέλλες

Σε ανάλογο μήκος κύματος κινήθηκε και το σχόλιο του Κρίστιαν Βέρμκε στην Handelsblatt, τη μεγαλύτερη οικονομική εφημερίδα της χώρας – το οποίο, μάλιστα, περιέχει και μια έμμεση πλην σαφή αιχμή για την Κομισιόν και την πρόεδρό της. «Στην ΕΕ μπορεί να μην αρέσει το εκλογικό αποτέλεσμα στην Ιταλία. Παρ’ όλα αυτά, οι Βρυξέλλες οφείλουν να συνεργαστούν ακόμη και με μια δεξιά Ρώμη – και δεν έχουν το δικαίωμα να κοιτούν τους Ιταλούς αφ’ υψηλού».

Όσο για το κεντροαριστερής κατεύθυνσης Der Spiegel, φιλοξενεί στην ιστοσελίδα του συνέντευξη του πολιτικού επιστήμονα Φρανσέσκο Κολίνι ο οποίος, ανάμεσα στα άλλα, ξεκαθαρίζει ότι με την Μελόνι στην πρωθυπουργία «δεν πρόκειται να δούμε φασιστικές συμμορίες στον δρόμο». Κάτι, άλλωστε, που επισημαίνου και σχολιαστές σε άλλες χώρες – όπως ο Τόνι Μπάρμπερ στους Financial Times, που γράφει ότι η νίκη της ιταλικής Δεξιάς «ενέχει κινδύνους, δεν αποτελεί όμως στροφή στον εξτρεμισμό».

Το μήνυμα από όλα τα παραπάνω είναι περισσότερο από σαφές και παραπέμπει, κατά κάποιο τρόπο, στη γνωστή ρήση του Κινέζου ηγέτη Ντενγκ Χσιαοπίνγκ: Δεν έχει σημασία αν η γάτα είναι άσπρη ή μαύρη, αρκεί να πιάνει ποντίκια.

Η Κίνα, η Ρωσία και η Μελόνι

Με άλλα λόγια: Στον βαθμό που η νέα – πλην μεγάλο απροόπτου – πρωθυπουργός της Ιταλίας αποδειχθεί συζητήσιμη και συνεργάσιμη, τότε εύκολα θα ξεχαστεί η πολιτική και ιδεολογική της καταγωγή, που παραπέμπει στους νοσταλγούς του φασισμού και του Μπενίτο Μουσολίνι. Κι αυτό θα αποδειχθεί μόνο στην πράξη – όλα τα άλλα δεν έχουν καμία απολύτως σημασία για τους Γερμανούς, ειδικά σε αυτή τη φάση.

Είναι γνωστό, εξάλλου, ότι το Βερολίνο δεν δίνει ιδιαίτερη σημασία στο «χρώμα» και την ιδεολογική ταυτότητα των εταίρων και συνομιλητών του. Αρκεί να κάνουν για τη δουλειά που τους θέλει και να μην υπονομεύουν τα γερμανικά συμφέροντα – στη συγκεκριμένη περίπτωση, εντός της ΕΕ και της ευρωζώνης.

Εάν ίσχυε κάτι διαφορετικό, η Ανγκελα Μέρκελ δεν θα είχε οικοδομήσει τόσο στενές σχέσεις με την Ρωσία του Πούτιν και την Κίνα του Σι, ούτε οι γερμανικές επιχειρήσεις θα είχαν σπεύσει να επενδύσουν τόσες δεκάδες δισ. ευρώ σε αυτές τις χώρες, που κατά τα άλλα χαρακτηρίζονται ως «βασίλεια» του αυταρχισμού και των εχθρών της δημοκρατίας.

Ετοιμάζεται «Σχέδιο Β»

Παρ’ όλα αυτά, παρά τη φαινομενική χαλαρότητα με την οποία αντιμετωπίζεται το αποτέλεσμα των ιταλικών εκλογών, η ανησυχία στα γερμανικά επιτελεία είναι απολύτως δικαιολογημένη. Όπως και η κατάστρωση εναλλακτικών σχεδίων, για την – πιθανή – περίπτωση που η κυβέρνηση Μελόνι επιλέξει να αμφισβητήσει βασικά στοιχεία του ευρωπαϊκού οικοδομήματος.

Πολύ περισσότερο καθώς στο Βερολίνο έχουν πλέον συνείδηση ότι οι συσχετισμοί αλλάζουν στην ΕΕ και η απόλυτη γερμανική ηγεμονία αμφισβητείται έντονα και από πολλούς. Εάν δε σε αυτούς προστεθεί και η Ιταλία, με το ειδικό της βάρος, τότε οι ανεπιθύμητες (για τη Γερμανία) εξελίξεις μπορεί να επιταχυνθούν.

Έτσι, πέρα από τη ρήση του Μάο, ενεργοποιείται και ένα λαϊκό γνωμικό, που αυτή τη φορά βρίσκει την εφαρμογή του στον ανταγωνισμό των ισχυρών της ΕΕ: Των φρονίμων τα παιδιά, πριν πεινάσουν μαγειρεύουν.