Αξιολόγηση. Μια παρεξηγημένη λέξη που υποβαθμίζεται από εκείνους που δεν θέλουν να υπάρξει ουσιαστική αξιολόγηση διότι θα χαλάσει η «σούπα» των βολεμένων στον δημόσιο τομέα.
Κι έρχεται μια τραγωδία όπως αυτή στα Τέμπη για να μας υπενθυμίσει ότι στον κρατικό μηχανισμό δεν μπορεί να υπηρετούν «ρετάλια» της εργασίας, παρατημένοι μελλοντικοί συνταξιούχοι, βολεμένα παιδαρέλια που μπαίνουν σε κάποια θέση γιατί ο μπαμπάς πήρε τηλέφωνο τον κομματάρχη.
Ηρθε να μας υπενθυμίσει ότι αυτή η παρεξηγημένη αξιολόγηση, η καθημερινή, η ουσιαστική, η αξιοκρατική, αυτή που «φοβούνται» οι καρεκλοκένταυροι συνδικαλιστές, ενδεχομένως να μας έσωζε από μελλοντικές τραγωδίες.
Αλλά μπορεί να γίνει αξιολόγηση στην Ελλάδα, σε μια χώρα όπου το πελατειακό κράτος ζει και βασιλεύει;
Μπορεί να υπάρξει ουσιαστική αξιολόγηση σε μια χώρα όπου κανείς δεν τολμά να πει αλήθειες για την ποιότητα των εργαζόμενων στο δημόσιο;
Ποιος αξιολογεί τους εκπαιδευτικούς που κάνουν μάθημα στα παιδιά μας; Κανείς. Ποιος τους ελέγχει για την ποιότητα της εργασίας τους, για τις δεξιότητες που έχουν, για το αν μπορούν να μεταδώσουν τη γνώση; Κανείς.
Ποιος αξιολογεί τους εργαζόμενους στην εφορία, στους φορείς του δημοσίου, στα ΚΕΠ, στα υπουργεία και σε διάφορες υπηρεσίες τις οποίες επισκέπτονται καθημερινά χιλιάδες πολίτες; Κανείς.
Κι έρχεται η ώρα να πεις «αξιολόγηση», αλλά ποιος θα την κάνει αυτή την αξιολόγηση; Όταν μπαίνουν συνδικαλιστικά – κομματικά κίνητρα; Όταν την αξιολόγηση δεν την κάνουν άξιοι αλλά ανάξιοι; Όταν
Κι όταν τολμάς να πεις «άρση μονιμότητας στο δημόσιο»; Τότε ο κακός χαμός. Γιατί τότε θες να απολύσεις κόσμο, θες να κλείσεις σπίτια, να… πεινάσουν οικογένειες.
«Μα δεν τους λυπάσαι», λένε; «Μα τι θα κάνουν όλοι αυτοί αν απολυθούν»;
Βολικό συμπέρασμα, αλλά ουδείς πιάνει την «καυτή πατάτα», ουδείς τολμά να πει «αξιολόγηση και οι ικανοί στις δουλειές, αλλιώς σπίτια τους».
Βολεμένοι σταθμάρχες με fake ώρες εκπαίδευσης, «σουβλατζήδες… χαβαλέδες» στις βάρδιες του θανάτου, γιατροί που δεν μπορούν να ανοίξουν ούτε ιατρικό φάκελο, εκπαιδευτικοί που κάνουν αγγαρεία αντί για λειτούργημα, δημόσιοι υπάλληλοι εριστικοί, προκλητικοί, κουρασμένοι, ανίδεοι και απροσάρμοστοι στις νέες τεχνολογίες, υπάρχουν για να συντηρούν το φαύλο, δυσκίνητο ελληνικό κράτος το οποίο παίρνει μπρος μόνο με μίζες, φακελάκια, γρηγορόσημα και υπόγειες συναλλαγές.
Αλλά είναι μόνο η αξιολόγηση των εργαζόμενων; Ποιος αξιολόγησε ποτέ τους υπουργούς που αναλαμβάνουν θέσεις ευθύνης αλλά δεν γνωρίζουν καν το αντικείμενο που αναλαμβάνουν; Και ποτέ δεν το μαθαίνουν;
Γιατί ένας δικηγόρος να ξέρει για τα τρένα ή ένας γιατρός για τα νομικά; Γιατί ένας εκπαιδευτικός να αναλάβει θέματα περιβάλλοντος ή ένας μηχανικός να γίνει υπουργός Παιδείας;
Τυχαία παραδείγματα, αλλά μήπως δεν τα έχουμε δει; Ποιος τους αξιολογεί για να αναλάβουν και για να μην τα κάνουν μαντάρα;
Μήπως οι υπουργικές καρέκλες δεν ξέρουμε ότι μοιράζονται ανάλογα με την πολιτική επιρροή του καθενός; Ή με το αν είσαι κολλητός του πρωθυπουργικού περιβάλλοντος;
Μήπως δεν ξέρουμε ότι είναι οι μοιρασιές γίνονται ανάλογα με τα κομματικά νταραβέρια και τις ισορροπίες που υπάρχουν;
Ναι, τα ξέρουμε όλα αυτά και τα επικροτούμε ή στην καλύτερη τα ανεχόμαστε.
Όταν, όμως, άνθρωποι άξιοι σ’ αυτή τη χώρα, νέοι με πτυχία, φοβερές σπουδές, όρεξη για δουλειά και προσφορά μένουν έξω από τη μοιρασιά, γιατί κυριαρχεί η μετριότητα, πώς περιμένουμε η Ελλάδα να γίνει καλύτερη χώρα.
Φτιάξαμε ένα παραγωγικό, κοινωνικό, πολιτικό μοντέλο που έχει χρεοκοπήσει. Αλλά που κανείς δεν τολμά να το γκρεμίσει και να το ξαναχτίσει. Γιατί οι συντεχνίες, τα μικροσυμφέροντα, η μικρόνοια κυριαρχούν και δεν αφήνουν να προχωρήσουν οι μεγάλες αλλαγές.
Οι έσχατοι έσονται πρώτοι και οι πρώτοι έσχατοι. Κι έτσι θα πορευόμαστε…
Γιατί σε τέτοιες στιγμές εθνικής κρίσης αντιλαμβανόμαστε αυτό που είχε γράψει ο Αγγελος Βλάχος:
«Ξεύρεις την χώρα που ανθεί φαιδρά πορτοκαλέα,
που κοκκινίζει η σταφυλή και θάλλει η ελαία;
Ω δεν την αγνοεί κανείς, είναι η γη η Ελληνίς».
Latest News
Τα ευρωπαϊκά εμπορικά αυτογκόλ με τη σοκολάτα
Την περασμένη εβδομάδα οι κολοσσοί της σοκολάτας ξεσηκώθηκαν κατά της Κομισιόν
Οικονομίες του ήλιου
Οι απαισιόδοξοι, φοβούνται τα χειρότερα
Οποιοσδήποτε εκτός από…
Η λογική του μικρότερου κακού συνήθως δεν λειτουργεί στην πολιτική
Η νέα αμερικανική πραγματικότητα
Οι αγορές και οι επιχειρήσεις έχουν μάθει να παίρνουν τοις μετρητοίς όσα λένε οι πολιτικοί
Χυλός Βρυξελλών…
Ο μόνος οικονομικός σχηματισμός που σφυρίζει αδιάφορα, την ώρα που τα πάντα γύρω του κλυδωνίζονται είναι η Ευρωπαϊκή Ενωση
Ο πόλεμος των γενεών
Όσο αυξάνεται το προσδόκιμο ζωής, τόσο μεγαλώνει και το χάσμα που χωρίζει τις διάφορες ηλικιακές κατηγορίες. Με όχι πάντα ευχάριστες συνέπειες
Η Αμερική σε εμφύλιο πόλεμο
Γιατί Αμερική είναι τόσο διαιρεμένη;
Αμερικανικό δράμα
Το πραγματικό αμερικανικό δράμα δεν είναι η πιθανή επανεκλογή Τραμπ. Είναι ο τρόπος που αδυνατεί να δει τον εαυτό της στον καθρέφτη
Εγκλωβισμένοι
Σε αυτό το σκηνικό αστάθειας, η μοναδική λογική αντίδραση μπορεί να είναι η σταθερότητα και βέβαια η υπομονή
Επενδυτικό «νέο αίμα»
Οι Αμερικανοί δεν είναι οι μόνοι που επιλέγουν Ελλάδα το τελευταίο διάστημα