Δεν γίνεται πάντα απλώς να φταίει κάτι – υπάρχουν και πολιτικές ευθύνες

Κάποιες φορές πρέπει να συνειδητοποιούμε ότι δεν είναι απαραιτήτως καταστροφικό να αναλαμβάνουμε ευθύνες. Να λέμε ότι κάποια πράγματα δεν λειτούργησαν όπως έπρεπε. Να δεσμευόμαστε ότι θα κάνουμε αλλαγές.

Δηλαδή, σε ένα θέμα όπως οι δασικές πυρκαγιές, που φέτος ήταν ιδιαίτερα καταστροφικές, δεν βοηθάει ιδιαίτερα μια λογική ότι φέτος τα πράγματα πήγαν άσχημα γιατί «έφταιξαν πολλά πράγματα».

Δεν υποτιμώ ότι προφανώς και «έφταιξαν» η κλιματική αλλαγή και η τρομακτική ένταση που είχαν φέτος οι φωτιές και το πρωτόγνωρο μέγεθός τους και τα χαρακτηριστικά τους, ακόμη και το γεγονός ότι εδώ και χρόνια έχει κλείσει η γραμμή παραγωγής για τα Καναντέρ.

Όμως, ότι όλα αυτά «έφταιξαν» δεν σημαίνει ότι δεν αναδείχτηκαν ευθύνες.

Γιατί η ένταση αυτή των πυρκαγιών δεν ήταν κάτι που δεν το περιμέναμε.

Το ξέραμε ότι θα ερχόταν. Το είχαμε ζήσει και στη χώρα μας και σε άλλες χώρες.

Ξέραμε ότι έχουμε πια φωτιές που αποκτούν πρωτόγνωρη δυναμική, που μπορούν να καλύψουν μεγάλες αποστάσεις, να περάσουν από τη μία πλαγιά στην άλλη να κινηθούν με πρωτόγνωρη ταχύτητα.

Άρα είναι προφανές ότι η προετοιμασία που υπήρξε δεν ήταν αυτή που αναλογούσε. Ότι σχέδια δεν επικαιροποιήθηκαν. Ότι μέτρα πρόληψης δεν ελήφθησαν. Ότι δεν διατέθηκαν έγκαιρα όσοι πόροι ήταν αναγκαίοι.

Και αυτές οι παραδοχές πρέπει να γίνουν. Και σε κυβερνητικό επίπεδο και σε επίπεδο τοπικής αυτοδιοίκησης και πυροσβεστικής.

Αυτό δεν σημαίνει αυτομαστίγωμα. Σημαίνει ανάληψη της ευθύνης ώστε υπαρκτά προβλήματα να αντιμετωπιστούν και επιπλέον μέτρα να ληφθούν.

Είναι μια κακή πολιτική κουλτούρα, που δυστυχώς ακόμη την έχουμε στη χώρα μας, αυτή που αντιμετωπίζει την ανάληψη ευθυνών ως ομολογία ήττας. Γιατί δεν πρόκειται για αυτό, πρόκειται για την σαφέστερη δέσμευση για τις πολιτικές που θα ασκηθούν από εδώ και πέρα.

Ακόμη χειρότερα είναι μια πολιτική κουλτούρα που οδηγεί σε μια διαρκή προσπάθεια απόσεισης ευθυνών, ωθεί την αντιπολίτευση όχι σε συζήτηση για τα προβλήματα αλλά απλώς στην επιδίωξη να καταγραφεί πολιτικό κόστος και στο τέλος καταλήγει σε μια διαρκή αναζήτηση παραγόντων «που έφταιξαν», για να προστεθούν στη μακρά κατηγορία δικαιολογιών τύπου «στρατηγός Άνεμος».

Αντιμετωπίζουμε μια νέα κατάσταση με τις δασικές πυρκαγιές. Δεν είναι καθόλου εύκολη. Σε πολλές πλευρές είναι πρωτόγνωρη. Λάθη σίγουρα θα γίνουν. Όμως, το βασικό είναι να μπορέσουμε να βρούμε έναν τρόπο να συνεννοηθούμε ώστε να μαθαίνουμε από τα λάθη, να μην τα επαναλαμβάνουμε και το κυριότερο να προετοιμαζόμαστε για την επόμενη χρονιά θεωρώντας δεδομένο ότι θα είναι χειρότερη από την φετινή.