Όλοι κοστίζουν

Η χώρα πορεύτηκε από το 2019 και μετά με τις αναποδιές της. Οι περισσότερες, ωστόσο, έκρυβαν «πολιτικές» ευκαιρίες. Αυτό συνέβη με την τραγωδία της πανδημίας, που φούσκωσε όμως τους λογαριασμούς των περισσότερων πολιτών και «γέννησε» το μεγαλύτερο σύγχρονο δώρο, το Ταμείο Ανάκαμψης. Αυτό συνέβη και με μια άλλη τραγωδία, τον πόλεμο στην Ουκρανία που ενίσχυσε τη γεωπολιτική θέση της χώρας προσελκύοντας πολλές επενδύσεις, που χωρίς τον αποκλεισμό της Ρωσίας από τις δυτικές οικονομίες, δεν θα είχαν έρθει στη χώρα.

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, κρύβοντας πολλές από τις ελλείψεις της σε άλλους τομείς και κάνοντας τις σωστές υποβοηθητικές κινήσεις στην οικονομία τα εκμεταλλεύτηκε όλα αυτά. Ενίσχυσε το μομέντουμ που φαίνονταν ότι υπήρχε στην οικονομία, αύξησε τον εγχώριο πλούτο και επέστρεψε τη χώρα σε μια μορφή κανονικότητας. Μετά την επανεκλογή της όμως το περασμένο καλοκαίρι ο πήχης ανέβηκε. Πρέπει να γίνουν περισσότερα και πολύ πιο δύσκολα. Τα πρώτα δείγματα γραφής δεν ήταν τα ιδανικά. Πολλοί από τους πολιτικούς που ανέλαβαν να τα τρέξουν, δεν έδειξαν την ανάλογη αποφασιστικότητα. Δεν αποδέχτηκαν την πιθανότητα να στραπατσαριστούν, να πάρουν το πολιτικό κόστος, να κάψουν το πολιτικό τους κεφάλαιο. Να πάρουν αποφάσεις, που μπορεί να μην είναι αρεστές στους πολλούς, αλλά θα αποκαθιστούσαν αδικίες, με γνώμονα ένα καλύτερο μέλλον για τη χώρα.

Ακούγονται από χθες διάφορα για τους λόγους των κυβερνητικών αλλαγών. Οτι στην υγεία είχαν κολλήσει πολλά πράγματα και ότι επενδύσεις απειλούνταν με ματαίωση και εταιρείες με έξοδο από τη χώρα, λόγω της διατήρησης μνημονιακών επιβαρύνσεων (rebate και claw back) με τις οποίες ουδείς ασχολούνταν. Για τη δημόσια τάξη οι χειρισμοί των τελευταίων εβδομάδων για μια σειρά από θέματα, μιλούν από μόνοι τους και δείχνουν πως μπορούν να γίνουν οι λάθος χειρισμοί από τους λάθος ανθρώπους.

Αν πιστεύει κανείς ότι όλα αυτά, όσο και αν ισχύουν, δεν έχουν σχέση με το βασικό ατού αυτής της κυβέρνησης την οικονομία, είναι βαθιά νυχτωμένος. Πλέον δεν κρίνονται οι επιδόσεις μας στο απλό δημοσιονομικό επίπεδο. Δεν δίνουμε μάχη για την επιβίωσή μας. Δίνουμε μια πιο μεγάλη μάχη για το μέλλον της χώρας. Κρινόμαστε στο πεδίο των μεταρρυθμίσεων, των απαραίτητων αλλαγών προκειμένου να γίνουμε μια σύγχρονη ευρωπαϊκή χώρα.

Στο μικροσκόπιο των κριτών που διαδέχτηκαν την τρόικα και δεν είναι άλλοι από τις αγορές, δεν βρίσκεται μόνο ο υπουργός των Οικονομικών, αλλά το σύνολο της κυβέρνησης. Κάθε υπουργός που δεν κάνει σωστά τη δουλειά του κοστίζει. Κάθε ένας που δεν ανταποκρίνεται με όρους οικονομικής και κοινωνικής αποδοτικότητας στον ρόλο του, στοιχίζει σε επιπλέον επιτόκιο, σε μια χαμηλότερη αξιολόγηση από τους οίκους, σε καθυστέρηση μιας δόσης του Ταμείου Ανάκαμψης. Κυρίως όμως μας στοιχίζει σε ανάπτυξη, δηλαδή σε εισόδημα για όλους. Και επειδή από τον – σχεδόν – πάτο της Ευρώπης, μόνο πάνω από τη Βουλγαρία ως προς το κατά κεφαλήν ΑΕΠ, πολυτέλειες τέτοιες δεν έχουμε, καλό είναι παλιοί και νέοι υπουργοί να έχουν και αυτήν την παράμετρο στο μυαλό τους.