Βrexit: Γιατί οι αεροπορικές εταιρείες «πετούν» στις ΗΠΑ για… σέρβις ρουτίνας

Μια νεοσύστατη βρετανική αεροπορική εταιρεία εμπορευμάτων ανακοίνωσε ότι η γραφειοκρατία του Brexit την ανάγκασε να φτάσει μέχρι τις ΗΠΑ για τακτικές υπηρεσίες και επισκευές στα αεροσκάφη της, με τεράστιο περιβαλλοντικό και οικονομικό κόστος.

Ο διευθύνων σύμβουλος της One Air, Κρις Χόουπ, δήλωσε ότι η τελευταία κυβέρνηση απέτυχε να κάνει κάποια αποτίμηση των επιπτώσεων του Brexit για τις αερομεταφορές και ότι ο κλάδος ανησυχεί ότι οι Εργατικοί θα έκαναν μια παρόμοια «μυστηριώδη» παράλειψη όταν ξεκινήσουν συνομιλίες με την ΕΕ για πιθανή επαναφορά των διμερών εμπορικών σχέσεων.

Η εταιρεία έχει επικρίνει τους κανόνες μετά το Brexit που απαιτούν από τους Βρετανούς πιλότους να επανεξετάζονται επίσημα για πανομοιότυπα προσόντα στην ΕΕ με σημαντικό κόστος, ενώ οι άδειες μηχανικών που αποκτήθηκαν με κόπο καθίστανται πρακτικά άχρηστες εκτός Βρετανίας.

Μέρος του προβλήματος είναι η έλλειψη αμοιβαίας αναγνώρισης για όσους διαθέτουν επαγγελματικά προσόντα μεταξύ της ΕΕ και του Ηνωμένου Βασιλείου, κάτι που προκαλεί επίσης προβλήματα στους αρχιτέκτονες και τους λογιστές.

Το πρόβλημα της One Air επιδεινώνεται από τη θέση της ως η μόνη εταιρεία στο Ηνωμένο Βασίλειο που εκμεταλλεύεται Boeing 747.

Οι υποδομές σέρβις και συντήρησης για τα αεροσκάφη αυτού του τύπου εξαφανίζονται γρήγορα καθώς οι επιβατικές αεροπορικές εταιρείες έχουν στραφεί στην Airbus από την πανδημία και μετά. Ως μέρος της συμφωνίας για το Brexit, οι εταιρείες μηχανικής αεροσκαφών που εδρεύουν σε χώρες μέλη της ΕΕ θα μπορούσαν να υποβάλουν αίτηση για αναγνώριση στο Ηνωμένο Βασίλειο πριν από το τέλος του 2022, αλλά δεν υπήρχαν λήπτες για τα 747.

Αυτό σημαίνει ότι η One Air αναγκάζεται να δίνει μάχη για slots σε ένα συνεργείο επισκευής στη Γερμανία που αναγνωρίζεται στο Ηνωμένο Βασίλειο ή να μεταβεί στις ΗΠΑ για την εργασία συντήρησης που πρέπει να γίνει στα αεροσκάφη της.

«Στους επτά μήνες αυτού του ημερολογιακού έτους μέχρι στιγμής, είχαμε δύο σέρβις που έπρεπε να γίνουν στις ΗΠΑ. Το είδος της διαφοράς σταδιακά στο κόστος πλησιάζει τα 500.000 δολάρια για καθένα από αυτά», είπε ο Χόουπ, με αποτέλεσμα μέχρι στιγμής το κόστος να ανέρχεται σε 1 εκατομμύριο δολάρια.

«Είναι δυνατό για τους οργανισμούς [της ΕΕ] να λάβουν έγκριση από το Ηνωμένο Βασίλειο, αλλά … θα έπρεπε να υποβάλουν αίτηση στο Ηνωμένο Βασίλειο σαν να ήταν νέος φορέας εκμετάλλευσης και πρόκειται για διπλούς κανονισμούς, κάτι που περιπλέκεται πολύ. Το κόστος και ο χρόνος για να γίνει αυτό είναι αρκετά απαγορευτικό για την πιθανή εξυπηρέτηση ενός στόλου δύο ή τριών αεροσκαφών».

Παρόμοια ζητήματα έχουν προκύψει στη χημική βιομηχανία, με τεράστιο κόστος που σχετίζεται με τη συμμόρφωση με δύο σειρές κανονισμών, που προέρχονται και οι δύο από την ίδια αρχική νομοθεσία της ΕΕ.

Το Ηνωμένο Βασίλειο έχει μια διμερή συμφωνία με τις ΗΠΑ, κάτι που η αεροπορική βιομηχανία ελπίζει ότι θα μπορούσε να αποτελέσει πρότυπο για την επαναφορά των σχέσεων με την ΕΕ.

Τα αεροσκάφη πρέπει να συντηρούνται κάθε τρεις μήνες, κάτι που διαρκεί μία εβδομάδα τη φορά, με μεγαλύτερο έλεγχο, που διαρκεί ένα μήνα, κάθε δύο χρόνια.

Οι τακτικές επισκευές αποτελούν επίσης πρόβλημα, καθώς τα εξαρτήματα μπορούν να τοποθετηθούν σε αεροσκάφη του Ηνωμένου Βασιλείου μόνο εάν έχουν εγκριθεί από το Ηνωμένο Βασίλειο ή καλύπτονται από τη συμφωνία της χώρας με τις ΗΠΑ.

«Εάν [η εργασία] ολοκληρωθεί από ένα συνεργείο στην ΕΕ και εκτός εάν η εταιρεία έχει εγκριθεί από το Ηνωμένο Βασίλειο, δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί και αυτό έχει σημαντικό αντίκτυπο», κατέληξε ο Χόουπ.