O Ιούλιος του 2001 ήταν από τους πιο ζεστούς εκείνου το καλοκαιριού και ήδη οι εργαζόμενοι στον Δημοσιογραφικό Οργανισμό Λαμπράκη είχαν ξεκινήσει να κάνουν χρήση της θερινής τους άδειας και οι περισσότεροι να προγραμματίζομε τις διακοπές του Αυγούστου. Όλοι; Όχι ακριβώς, καθώς τις περισσότερες αλλαγές στο «Συγκρότημα» συνήθιζαν να τις κάνουν κατακαλόκαιρο, ώστε να είναι έτοιμες από τον Σεπτέμβριο.
Έτσι λοιπόν, εκείνο τον Ιούλιο είχαμε την τύχη -την οποία… σκυλόβριζα- μαζί με τον πατριάρχη του οικονομικού ρεπορτάζ Νίκο Νικολάου, με τον οποίο «τρέχαμε» την «Ανάπτυξη», δηλαδή το οικονομικό ένθετο του «Βήματος», να αναλάβουμε από τους Χρήστο Λαμπράκη και Σταύρο Ψυχάρη την ειδική αποστολή να «τρέξουμε» ταυτόχρονα και τον «Οικονομικό Ταχυδρόμο» και όπου μάς βγάλει.
Ο νους μου γύρισε 20 χρόνια πίσω, όταν ο παλιός φίλος και συνεργάτης Κώστας Τσαούσης, μου τηλεφώνησε για να μου αναγγείλει ότι ο «Οικονομικός Ταχυδρόμος» βγαίνει από το συρτάρι και ξεκινά ένα ακόμη ταξίδι, στο διαδίκτυο αυτή τη φορά. Βλέποντας τη σελίδα και περιδιαβαίνοντας το περιεχόμενο αναζωογονήθηκε η παλαιά μου πεποίθηση ότι κάποια brands είναι σαν το καλό κρασί. Όσο μένει στα δροσερά του κελάρια, τόσο αποκτά σώμα, γεύση, άρωμα. Ακριβώς αυτό συμβαίνει και με τον «Οικονομικό Ταχυδρόμο».
Όταν εκείνον, λοιπόν τον Ιούλιο διαβήκαμε το γραφείο που στεγαζόταν ο επί χρόνια διευθυντής του περιοδικού Γιάννης Μαρίνος, αν και ήμουν σχετικά έμπειρος δημοσιογράφος ένοιωσα δέος, που εντεινόταν από τη διαπίστωση πόσο οι συνάδελφοι δημοσιογράφοι του «Οικονομικού» τον σέβονταν και τον αγαπούσαν.
Αυτό έβαλε τον πήχη μας αρκετά υψηλά και ενδεχομένως να περνούσαμε από κάτω αν οι εμπειροπόλεμοι παλαιοί συντάκτες του δεν συστρατεύονταν μαζί μας: Ο Δημήτρης Στεργίου, ο Αντώνης Παπαγιαννίδης, ο Παύλος Κλαυδιανός, ο Θανάσης Παπανδρόπουλος, ο Αντώνης Κεφαλάς, o Γιάννης Μπασκόζος, ο Τάσος Αναστασιάδης, καθώς και μια σειρά από συνεργάτες όπως ο Παναγιώτης Ιωακειμίδης, ο Δημήτρης Πεπελάσης κά. με διαφορετικές αφετηρίες και πορείες ο καθένας από αυτούς.
Με τον Νικολάου κατ΄ αρχάς αλλάξαμε την εμφάνιση του περιοδικού και δώσαμε βάρος στην αρθρογραφία ενισχύοντάς την με τη συνεργασία μιας ευρείας ομάδας πανεπιστημιακών, μεταξύ των οποίων ο Γεώργιος Μπήτρος, ο Τρύφων Κολλίντζας, ο Νίκος Χαριτάκης, ο Θόδωρος Λιανός, ο Γιώργος Ζανιάς, ο Παναγιώτης Τσακλόγου και πολλοί άλλοι, οι οποίοι ήδη αρθρογραφούσαν στο «Βήμα».
Παράλληλα θεσπίσαμε νέες στήλες διαλόγου και αντιλόγου. Και μαζί τους, όλα τα μεγάλα ονόματα της οικονομίας και των επιχειρήσεων εξακολουθούσαν να καταθέτουν τις απόψεις και τις ιδέες τους, καθιστώντας το περιοδικό ένα εργαστήρι οικονομικής σκέψης. Μάλιστα, προϊόντος του χρόνου κάποιες σειρές άρθρων ή έρευνες πήραν τη μορφή βιβλίων.
Πέραν τούτων, αυτό που έδωσε «ταυτότητα» στο περιοδικό, σε αυτή τη νέα του περίοδο, ήταν η ανάθεση της εικονογράφησης του εξωφύλλου στην ταλαντούχο σκιτσογράφο Έφη Ξένου. Κάθε Πέμπτη ερχόταν στο γραφείο μου να με ρωτήσει ποιον ή ποια έπρεπε να σκιτσάρει. Όχι λίγες φορές η αρχική ιδέα ανατρεπόταν την παραμονή της εκτύπωσης του περιοδικού δοκιμάζοντας την ηρεμία της Έφης: «Κύριε Ευαγγελοδήμο, με σκοτώνετε! Δεν κάνω τίποτα!» φώναζε φεύγοντας, για να επανέλθει ύστερα από λίγο ζητώντας ήρεμα λεπτομέρειες για να καταστρώσει το νέο σκίτσο.
Και τι σκίτσο! Οι περισσότεροι συνεντευξιαζόμενοι τηλεφωνούσαν ζητώντας έστω ένα αντίγραφο για να κοσμήσουν το γραφείο τους. Ο μακαρίτης Θόδωρος Καρατζάς της Εθνικής Τράπεζας ήταν από εκείνους στους οποίους απεσταλμένος κλητήρας τού πήγαινε το σκίτσο, χωρίς καν να το ζητήσει. Το ίδιο και ο πρύτανης των τραπεζιτών Γιάννης Κωστόπουλος. Από τον τελευταίο κάποτε είχε πάρει συνέντευξη ο Νικολάου και όταν με ρώτησε η Ξένου για κάποια χαρακτηριστικά του για να τον ζωγραφίσει, της είπα, γνωρίζοντας την αγάπη του για τη θάλασσα και την ιστοπλοϊα: «Κάνε τον καπετάνιο μέσα σε μια βάρκα!». Έτσι και τον σκιτσάρισε. Το ίδιο πρωινό που κυκλοφόρησε το περιοδικό ο Κωστόπουλος μού τηλεφώνησε ευχαριστώντας με. Λίγο προτού κλείσει το τηλέφωνο μού είπε, διστακτικά είναι αλήθεια, με εκείνη την αστική ευγένεια που τον χαρακτήριζε: «Ξέρετε, το σκίτσο είναι πολύ καλό και με κολακεύει. Θα ήθελα αν είναι δυνατόν να μου το παραχωρήσετε». Και γελώντας: «Και ξέρετε, δεν είμαι ψαράς, ιστιοπλόος είμαι!».
Αυτή η περίοδος δεν έμελλε να διαρκέσει πολύ. Μετά από μια κατ΄ εμέ λαθεμένη απόφαση ο «Οικονομικός Ταχυδρόμος» έγινε ένθετος στο «Βήμα. Η ελπίδα ενίσχυσης του καθημερινού «Βήματος», διαψεύστηκε και μαζί με αυτή τη διάψευση ήρθε και η απόφαση το brand «Οικονομικός Ταχυδρόμος» να μπει στην βαθιά κατάψυξη.
Και οποία έκπληξη! Ανασύροντάς τον από εκεί και δίνοντάς του νέα μορφή, όλα τα παλαιά χαρακτηριστικά του φρεσκαρίστηκαν, ξεκινώντας έναν νέο ενδιαφέρον ταξίδι στον σύγχρονο κόσμο της ενημέρωσης. Κάποια brands δεν πεθαίνουν ποτέ. Οσο παλιώνουν τόση αξία αποκτούν. Σαν το παλιό κρασί!!!
