Ευκαιρία

Να πούμε την αλήθεια. Ούτε τα πιο αισιόδοξα στελέχη του ΠΑΣΟΚ δεν είχαν προβλέψει, ακόμη λιγότερο προεξοφλήσει, την τόσο ευρεία λαϊκή συμμετοχή στην προχθεσινή εσωκομματική διαδικασία.

Και υπό αυτήν την έννοια, ο χθεσινός νικητής στο ΠΑΣΟΚ ήταν ο κόσμος του ΠΑΣΟΚ. Οι οπαδοί του. Οι ψηφοφόροι του. Οι χιλιάδες πολίτες που στήθηκαν σε ατελείωτες ουρές για να εκφράσουν την έγνοια και τη συμμετοχή τους.

Τα υπόλοιπα θα τα κουβεντιάσουμε από αύριο κι έως την επόμενη Κυριακή. Ορεξη να έχουμε.

Μόνο που η συμμετοχή αυτή δεν αποτελεί ένα απλό αριθμητικό στοιχείο. Είναι ένα πολιτικό γεγονός.

Προφανώς δεν προδικάζει τίποτα για το μέλλον. Και το 2017 ψήφισαν πολλοί αλλά χωρίς να υπάρξει ανάλογη συνέχεια. Υπογραμμίζει όμως το ενδιαφέρον για έναν πολιτικό χώρο που πολλοί είχαν βιαστεί να ξεγράψουν.

Είναι άλλη μια «τελευταία ευκαιρία»;

Δεν μπορώ να ξέρω. Και για να είμαι ειλικρινής η έννοια της «τελευταίας ευκαιρίας» είναι πολύ παρακινδυνευμένη στην ελληνική πολιτική. Υποψιάζομαι πως στα δικά μας πράγματα πάντα υπάρχει και μια καινούργια ευκαιρία μετά την τελευταία.

Η άποψη αυτή επιβεβαιώθηκε χθες, όχι από το ΠΑΣΟΚ ή το ΚΙΝΑΛ, αλλά από την ευρύτερη δημοκρατική παράταξη και τους οπαδούς της.

Διότι οι παρατάξεις (σε αντίθεση με τα κόμματα) έχουν ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό: αποτελούν ιστορικά προϊόντα. Ερχονται από μακριά και πάνε μακριά – πέρα από επωνυμίες, ταμπέλες, πρόσωπα, ονόματα και σύμβολα.

Και κυρίως αποτελούν διακριτούς πολιτικούς χώρους και αυτοπροδιοριζόμενα σχήματα. Δεν πολιτεύονται «με του βοηθού το χέρι», ούτε κάνουν τους χαμαιλέοντες.

Ο,τι λοιπόν κι αν συμβεί τελικά στην εκλογή αρχηγού του ΚΙΝΑΛ, αυτό που ιστορικά ονομάστηκε «δημοκρατική παράταξη», σε όποιο κομματικό αμπαλάζ ή μέγεθος κι αν κυκλοφορεί κατά περίσταση, εξακολουθεί να αποτελεί υπαρκτό μέγεθος. Και δεν έχει καμία σχέση ούτε με τη Δεξιά ούτε με την Αριστερά.

Το ΠΑΣΟΚ κατέκτησε χθες μια δεύτερη (ή μήπως τρίτη;) ευκαιρία να το αποδείξει. Με την τελική επιλογή του νέου αρχηγού θα πρέπει όμως να πείσει ότι αυτή τη φορά έχει και τις προϋποθέσεις να την αξιοποιήσει.

Οτι μπορεί δηλαδή να ανατρέψει τη σειρά των κομμάτων όπως προέκυψε από τις τελευταίες κάλπες και καταγράφεται σε όλες τις δημοσκοπήσεις. Αν δεν το κατορθώσει, θα υποστεί φυσιολογικά την κυριαρχία του Μητσοτάκη και του Τσίπρα.

Βεβαίως οι οιωνοί της Ιστορίας δεν είναι ευνοϊκοί. Στο μεταπολεμικό ευρωπαϊκό σύστημα κανένα μεγάλο κόμμα που έγινε μικρό δεν κατόρθωσε να ξαναγίνει μεγάλο.

Αλλά, όπως λέμε και στην μπάλα, οι παραδόσεις είναι για να διαψεύδονται.