Η Ελλάδα εδώ και δεκαετίες – μετά την εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο – βιώνει τον δικό της «ψυχρό πόλεμο». Εναν πόλεμο με μεγάλες περιόδους αγωνίας, πολλές φορές έντασης, αλλά και με τις ανάπαυλες των καλοκαιριών στο Αιγαίο όταν όλοι ξεχνούν το «αμυντικό δόγμα», τον εξ Ανατολών κίνδυνο και το casus belli των γειτόνων.
Δύο γεγονότα όμως δεν μπορούν να αγνοηθούν από κανέναν:
1. Η επί σειρά ετών αποτυχία της Ευρωπαϊκής Ενωσης και του ΝΑΤΟ να δώσουν τέλος σε αυτόν τον ακήρυκτο πόλεμο.
2. Η ακατάσχετη αιμορραγία των εξοπλισμών, πολιτική την οποία ήταν υποχρεωμένες να ακολουθήσουν όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις, ακόμη και τα χρόνια της χρεοκοπίας.
Σε αυτό το αδιέξοδο, η Ελλάδα για πρώτη φορά πριν από 20 χρόνια, ως ισότιμο μέλος στην ΟΝΕ, ζήτησε να εξαιρεθούν από τα δημοσιονομικά ελλείμματα οι αμυντικές δαπάνες που τότε άγγιζαν το 4% του ΑΕΠ, προκειμένου να ανασάνει από τους ασφυκτικούς όρους της δημοσιονομικής προσαρμογής.
Μάλιστα οι έλληνες διαπραγματευτές σημείωναν, τότε, «πώς είναι δυνατόν οι δαπάνες που κάνει η Ελλάδα για τους εξοπλισμούς να υπολογίζονται στο έλλειμμα, όταν αποτελούν έσοδο για τη Γερμανία ή τη Γαλλία» και στη συνέχεια οι ίδιοι να απαιτούν να μειώσουμε κι άλλο το έλλειμμα…
Μετά από τόσα χρόνια λοιπόν και μπροστά στην «ανασύνταξη» της ΕΕ και του ΝΑΤΟ και της συνακόλουθης αύξησης των αμυντικών και εξοπλιστικών δαπανών που φέρνει ο πόλεμος στην Ουκρανία, η Ελλάδα επιβάλλεται να απαιτήσει (κατ’ ελάχιστον) αυτό που έθιξε ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης μιλώντας στη Βουλή για την κύρωση της ελληνογαλλικής αμυντικής και εξοπλιστικής συμφωνίας για την αγορά των Rafale και των φρεγατών Belharra μπροστά στις απειλές της Τουρκίας.
Δηλαδή τη μεγάλη αλλαγή στους ευρωπαϊκούς δημοσιονομικούς κανόνες και στο Σύμφωνο Σταθερότητας, που είναι να εξαιρεθούν από τους υπολογισμούς για το έλλειμμα και το χρέος οι αμυντικές δαπάνες.
Δεν χρειάζονται περισσότερα επιχειρήματα. Το πιο ισχυρό είναι το δημοσίευμα της γερμανικής «Die Welt» (προτού ξεσπάσει ο πόλεμος στην Ουκρανία), η οποία σημειώνει ότι η Ελλάδα βρίσκεται στην κορυφή των αμυντικών δαπανών, ξεπερνώντας ακόμη και τις ΗΠΑ. Οι δαπάνες της χώρας μας για τη θωράκιση της άμυνας ανήλθαν πέρυσι στο 3,8% του ΑΕΠ, σχεδόν διπλάσιες απ’ ό,τι προβλέπει ο στόχος της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας για τα μέλη του (2%).
Αυτό που προξενεί μεγάλη εντύπωση στους συντάκτες της γερμανικής εφημερίδας είναι ότι πλέον η Ελλάδα ξεπέρασε και την αμερικανική υπερδύναμη, η οποία επί πολλά έτη βρισκόταν στην κορυφή των αμυντικών-εξοπλιστικών δαπανών εντός του ΝΑΤΟ.
Αυτό που αναρωτιόμαστε εμείς, είναι πόσο πιο ακριβά θα πληρώσουμε τον πόλεμο…
Latest News
Η συζήτηση που δεν γίνεται για τον προϋπολογισμό
Η Βουλή συζητάει τον προϋπολογισμό, όμως η σοβαρή συζήτηση για την οικονομική πολιτική δεν γίνεται
Βουλιμία
Είναι γνωστό ότι μεταξύ των θανάσιμων αμαρτημάτων περιλαμβάνεται και η βουλιμία…
Μπουλντόζες τη νύχτα
Η απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας, που αποφάνθηκε ότι ο νόμος με τον οποίο χτίζουμε στην Ελλάδα από το 2012 είναι αντισυνταγματικός, εξαιρεί όσες οικοδομές έχουν αποδεδειγμένα αρχίσει εργασίες για την ανέγερσή τους
Οι εγκλωβισμένοι, τα ακίνητα και ο… φορέας
Θυμηθήκαμε ότι υπάρχει ένας σημαντικός αριθμός μικρών επιχειρήσεων που μέσα στην κρίση κοκκίνισαν τα δάνειά τους
Η ευθύνη των τραπεζών
Οι τράπεζες πατούν καλύτερα στα πόδια τους, δεν εξαρτάται η κερδοφορία τους από τις προμήθειες. Επίσης είναι εμφανές ότι χρειάζεται η κυβέρνηση μια «νίκη» στο μέτωπο του κόστους ζωής
Ανάπτυξη που «τρώγεται»
Με τα μέχρι τώρα στοιχεία είμαστε πάνω και από τον στόχο του 2024
Απιστευτα δώρα προς τα πολιτικά άκρα
Αρχίζω να πιστεύω όλο και περισσότερο ότι το σύνδρομο της επιτυχίας από μια φάση και μετά τυφλώνει τις δημοκρατίες, οι οποίες στη συνέχεια χάνουν και την ακοή τους.
Ελληνικές απώλειες από το «γαλλικό μέτωπο»
Θα πρέπει να θεωρούμε σίγουρες και τις πρώτες απώλειες για την Ελλάδα από το «γαλλικό μέτωπο».
Σοκαριστικές ομοιότητες
Στη Γαλλία, οι έμπειροι από την ελληνική κρίση βλέπουν ομοιότητες με την περίοδο 2012 – 2014 στην Ελλάδα
Η Γαλλία σε κρίση και η Ευρώπη σε περιδίνηση
Η πολιτική κρίση στη Γαλλία έρχεται να αναδείξει τα συνολικότερα προβλήματα της ευρωπαϊκής διακυβέρνησης