Εγώ δεν έχω πρόβλημα με τους υψηλούς τόνους στην προεκλογική εκστρατεία.
Ούτε με τη δημοσιογραφία που «στρατεύεται» και παίρνει θέση.
Τα προτιμώ αυτά πολύ περισσότερο από μια λογική καθωσπρεπισμού, όπου όλες και όλοι μιλάμε λες και είμαστε «κεντρώοι».
Εάν στην κοινωνία υπάρχουν διαιρετικές γραμμές και αντιθέσεις, αυτές θα πρέπει να αντανακλώνται και στην πολιτική σκηνή.
Όμως, έχω πρόβλημα με την πολεμική επιπέδου καφενείου.
Το παρατηρώ στο πώς διάφοροι αντιμετωπίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ.
Είναι σαν να μην έχουν περάσει 11 χρόνια από όταν έγινε για πρώτη φορά αξιωματική αντιπολίτευση, σαν να μην έχει περάσει από διακυβέρνηση και σαν να μην είναι και τώρα ένα κόμμα που κατά βάση διεκδικεί να είναι μια «συστημική» εναλλακτική.
Δηλαδή, το να ακούγονται, εν έτει 2023, οι ίδιες βλακείες για «υποστηρικτές της 17Ν», για αυτούς «που θα κλείσουν τις τράπεζες», για αυτούς που «θέλουν επιστροφή στη δραχμή», φανερώνει πόσο ανίκανοι είμαστε να κάνουμε μια κανονική πολιτική συζήτηση.
Γιατί αυτοί που τα κάνουν αυτά νομίζουν ότι με αυτό τον τρόπο «επηρεάζουν» την κοινή γνώμη, ενώ στην πραγματικότητα με τον τρόπο που χρησιμοποιούν καρικατούρες, απλώς την κάνουν να χάνει κάθε εμπιστοσύνη στους «διαμορφωτές της κοινής γνώμης».
Ακόμη χειρότερα, «εθίζουν» την κοινή γνώμη στην αντίληψη ότι πολιτική αντιπαράθεση σημαίνει να ανταλλάσσονται ύβρεις, υπερβολές και απιθανότητες.
Μόνο που αυτό το συνεχές πολιτικό τρολάρισμα, στο τέλος κάνει τους ανθρώπους να πιστεύουν ότι όλα είναι ένα θέατρο, όπου κανείς δεν λέει πραγματικά τι πιστεύει.
Και βεβαίως με αυτόν τον τρόπο πραγματική συζήτηση δεν γίνεται.
Δηλαδή, την ώρα που η χώρα βρίσκεται μέσα σε μια πρωτόγνωρη σειρά από προκλήσεις, ουσιαστικά σε μια νέα ιστορική σελίδα, καμιά σοβαρή συζήτηση δεν γίνεται για το μέλλον, για τη στρατηγική που απαιτείται, για τις διαφορετικές προτάσεις των κομμάτων, για τις πραγματικές συγκλίσεις και αποκλίσεις.
Μόνο που αυτό μόνο σε ιστορικές τραγωδίες μπορεί να οδηγήσει.
Latest News
Το τέλος του πολιτικού πειρασμού
Το δημοσιονομικό «μαξιλάρι» και ο στόχος της επόμενης πεντατίας
Μεγαλώνει το χάσμα ΕΕ – ΗΠΑ
Οι ΗΠΑ καλπάζουν οικονομικά, ενώ η Γηραιά Ηπειρος ακολουθεί ασθμαίνουσα
Εάν υπάρχει ακόμη «διεθνής κοινότητα», τώρα πρέπει να παρέμβει για να σταματήσει το φονικό στη Γάζα
Ο πόλεμος στη Γάζα απλώς δεν μπορεί να συνεχιστεί
Το «αγαπημένο» να μισούμε μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα
Το νέο μεσοπρόθεσμο που θα υποβάλει η κυβέρνηση Μητσοτάκη στην Ευρωπαϊκή Ενωση, θα προκαλέσει πάλι εντάσεις.
Προσδοκώντας την Ανάσταση σε έναν κόσμο που βυθίζεται στο σκοτάδι
Το ουσιαστικό μήνυμα της Ανάστασης, είναι ότι η νίκη του Κακού δεν είναι ποτέ οριστική
Τελικά θέλουμε να είμαστε χώρα των «δεικτών» ή των πραγματικών επιτευγμάτων;
Κάποια στιγμή πρέπει να συζητήσουμε πώς θέλουμε το μέλλον της χώρας
H 9η Μαΐου, Ημέρα της Ευρώπης
Σαρανταπέντε χρόνια μετά την υπογραφή της εισόδου μας στην σημερινή Ευρωπαϊκή Ένωση, ελάχιστοι γνωρίζουν την προϊστορία ενός μοναδικού εγχειρήματος…!
Το Πανεπιστήμιο είναι διαμαρτυρία
Η διαμαρτυρία είναι τμήμα της μορφωτικής λειτουργίας των πανεπιστημίων
Η Ευρώπη πότε θα συζητήσει για την Ευρώπη;
Η Ευρώπη αδυνατεί να κάνει μια σοβαρή συζήτηση για το μέλλον της
Η τιμή της πατάτας
Πώς αντιμετωπίζεται και αυτή η ακρίβεια;