«Δεξιότερα Κουροπάτκιν» ή πώς έγινε στροφή σε ακραία, προσωποπαγή κόμματα

Μια ιστορική φράση, η οποία χρησιμοποιείται και ως δημοσιογραφικό κλισέ (για διαφορετικό λόγο βεβαίως), είναι αυτή που λέει «δεξιότερα Κουροπάτκιν».

Όπου Κουροπάτκιν ο ρώσος στρατηγός στο πόλεμο του 1904 με την Ιαπωνία, όπου οι καφενόβιοι της εποχής στην Ελλάδα, τον συμβούλευαν τι ελιγμούς να κάνει.

Οι εκλογές της 25ης Ιουνίου έχουν ουσιαστικά βγάλει αυτό το πολιτικό συμπέρασμα. Η δεξιά στροφή της κοινωνίας έχει πλέον και μια πιο… δεξιά της Νέας Δημοκρατίας ισχυρή πολιτική έκφανση.

Τρία κόμματα που παίρνουν θέση στο ελληνικό κοινοβούλιο, συγκεντρώνουν πάνω – κάτω ένα ποσοστό μεγαλύτερο του 12% και μαζί με τα κόμματα εκτός Βουλής ξεπερνούν το 13% και δημιουργούν νέα δεδομένα στο πολιτικό σκηνικό της χώρας.

Ειδικά η παρουσία των Σπαρτιατών, ουσιαστικά των χρυσαυγιτών και «Κασιδιάρηδων» που κατάφεραν να βρουν τον τρόπο να μπουν ξανά στη Βουλή, συγκροτώντας μια ισχυρή, ακροδεξιά κοινοβουλευτική ομάδα και βάζοντας – δυστυχώς- υποθήκη για το μέλλον.

Αν θα ήθελε κανείς να κάνει μια αποτίμηση του εκλογικού αποτελέσματος, αφήνοντας τη μεγάλη νίκη της Νέας Δημοκρατίας ή τον κατακερματισμό της Κεντροαριστεράς, που έχει ως αποτέλεσμα μια αδύναμη αντιπολίτευση, θα έλεγε ότι η ελληνική κοινωνία δείχνει να συντηρητικοποιείται περαιτέρω.

Μάλιστα… υπερσυντηρητικοποιείται επιλέγοντας κόμματα τα οποία είναι ξεκάθαρα προσωποπαγή, χωρίς προγραμματικό λόγο, χωρίς στελέχη, αλλά με θολή, «ύπουλη» και πολλές φορές αντιδημοκρατική ατζέντα.

Κόμματα τα οποία μπήκαν στη Βουλή ποντάροντας στον ακραίο λαϊκισμό, ενισχύοντας και εκμεταλλευόμενοι αντιεπιστημονικές, ψεκασμένες θεωρίες που ενισχύθηκαν την περίοδο της πανδημίας, πουλώντας πατρίδα και θρησκεία και απευθυνόμενοι στα ταπεινά ένστικτα ενός σημαντικού κομματιού της ελληνικής κοινωνίας.

Αν ρωτήσουμε οποιονδήποτε ποια είναι τα στελέχη της Ελληνικής Λύσης, πέραν του Κυριάκου Βελόπουλου και παρότι είναι ήδη 4 χρόνια στη Βουλή, κανένας δεν θα μπορούσε να απαντήσει.

Αν ζητήσει κάποιος ονόματα στελεχών του κόμματος Νίκη, πέραν του προέδρου του, Δ. Νατσιού, δεν γνωρίζει κανείς.

Αν, ακόμη χειρότερα, ρωτήσει κανείς τι είναι οι «Σπαρτιάτες», ποιος είναι ο αρχηγός του, από πού προέρχεται, ποιο είναι το πρόγραμμά του, δεν υπάρχουν απαντήσεις.

Τα δύο τελευταία κόμματα, η Νίκη και οι Σπαρτιάτες, μέχρι πριν από μερικές εβδομάδες δεν υπήρχαν στον πολιτικό χάρτη.

Κανείς δεν γνώριζε γι’ αυτά, κανείς δεν ανίχνευε τη δύναμή τους στην ελληνική κοινωνία.

Η Νίκη βασίστηκε στο θρησκευτικό συναίσθημα των πολιτών, βοηθήθηκε από συγκεκριμένους μητροπολίτες και παραθρησκευτικές οργανώσεις, κι έκανε την έκπληξη παίζοντας με το σύνθημα «Πατρίς – Θρησκεία – Οικογένεια».

Οι δε «Σπαρτιάτες» είναι ξεκάθαρο ότι πρόκειται για ένα ακροδεξιό υβρίδιο, ένα κατασκεύασμα που χρησιμοποιήθηκε ως «Δούρειος Ίππος» προκειμένου να βγει ξανά στο προσκήνιο ο καταδικασμένος και φυλακισμένος Ηλίας Κασιδιάρης.

Ας μην απορήσουμε, λοιπόν, αν ο Κασιδιάρης βγει κάποια στιγμή από τη φυλακή και αναλάβει την αρχηγία των «Σπαρτιατών» ως νέος… Σπαρτιάτης με τατουάζ διάφορα ναζιστικά σύμβολα.

Με αυτά τα δεδομένα, δεξιά της Νέας Δημοκρατίας συγκροτείται ένα ισχυρό μέτωπο ακροδεξιών, ψεκασμένων, λαϊκιστών, που θα μπορούσε να συνενωθεί, αν και εφόσον υπάρξει κάποιος που θα συνένωνε τα χαρακτηριστικά τους, τα οποία είναι διαφορετικά, όμως έχουν και ομοιότητες.

Διότι Ελληνική Λύση, Νίκη και Σπαρτιάτες δεν έχουν ίδια χαρακτηριστικά, όμως, θα μπορούσαν να συγκεντρωθούν σε ένα στρατόπεδο, όπως αυτά που έχουμε δει σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Στην Ιταλία με τη Μελόνι, στη Γαλλία με τη Λεπέν, στη Γερμανία με το Afd, στην Ουγγαρία του Β. Ορμπαν κ.λπ.

Αν δει κανείς τα ποιοτικά χαρακτηριστικά του exit poll, θα διαπιστώσει ότι οι ψήφοι στην ακροδεξιά πολυκατοικία ανακυκλώνονται και μεταφέρονται από το ένα κόμμα στο άλλο. Οι Σπαρτιάτες κέρδισαν σχεδόν 20% από τους ψηφοφόρους της Ελληνικής Λύσης, 16,5% από τη Νίκη, 12% από την Πλεύση Ελευθερίας (η οποία στις πρώτες κάλπες είχε βρει ψήφους και στα ακροδεξιά) και 28% από άλλο κόμμα, ήτοι από κόμματα εκτός Βουλής κυρίως αυτά που βρίσκονται δεξιά της Νέας Δημοκρατίας.

Επομένως, το μεγάλο πρόταγμα και το ακόμη μεγαλύτερο διακύβευμα της επόμενης ημέρας των εκλογών είναι τι συμβαίνει στο χώρο της ακροδεξιάς.

Και το μεγάλο στοίχημα των κομμάτων σ’ αυτή τη συντηρητική στροφή της κοινωνίας είναι ακόμη μεγαλύτερη μάχη για να ενισχυθεί η προοδευτική φωνή, μέσα κι έξω από τη Βουλή.

Και να γίνει μια ουσιαστική και προσεκτική ανάλυση του εκλογικού σώματος. Γιατί συντηρητικοποιείται, τι ζητά, γιατί στρέφεται σε ακραίες αντισυστημικές ψήφους.