Ισορροπία στο διαθέσιμο εισόδημα

Διαθέσιμο εισόδημα είναι το εισόδημα που έχουν τα άτομα στη διάθεσή τους και μπορούν είτε να το καταναλώσουν είτε να το αποταμιεύσουν. Υπολογίζεται αν από το προσωπικό εισόδημα αφαιρεθούν οι άμεσοι φόροι (φόρος εισοδήματος) και οι εισφορές σε ταμεία κοινωνικών ασφαλίσεων. Είναι το περίφημο «καθαρό» εισόδημα. Αυτό που μένει στην τσέπη κάθε μήνα. Αυτό το εισόδημα που αφορά το σύνολο των νοικοκυριών της χώρας, αυξήθηκε το 1ο τρίμηνο του 2021 κατά 5,1%. Το πλήρους Covid πρώτο τρίμηνο φέτος, άφησε καλύτερα λεφτά στην τσέπη των πολιτών, από το προ Covid πρώτο τρίμηνο πέρυσι.

Θα σκεφτεί κάποιος ήταν τα επιδόματα. Προφανώς βοήθησαν και αυτά. Σε 18 μήνες έπεσαν στην οικονομία κρατικά λεφτά που ξεπέρασαν τα 40 δισ. Αυτά όμως συγκράτησαν τις απώλειες που θα είχαν τα εισοδήματα λόγω της καραντίνας στις αρχές του έτους. Η αύξηση που καταγράφηκε οφείλεται σε άλλη αιτία. Πολύ πιο σημαντική. Σίγουρα πιο μόνιμη.

Οφείλεται στην απόφαση της κυβέρνησης να καταργήσει την εισφορά αλληλεγγύης στον ιδιωτικό τομέα αλλά και να μειώσει τις ασφαλιστικές εισφορές, από την πρώτη μέρα του 2021. Λύθηκε κάπως έτσι και το μυστήριο ποιο θα ήταν το όφελος για τη μεσαία τάξη από τη μείωση του μη μισθολογικού κόστους. Θα έμεναν, όπως και έμειναν, λεφτά στις τσέπες των ανθρώπων. Λεφτά που λόγω της συγκυρίας (lockdown) δεν έγιναν κατανάλωση με αποτέλεσμα να αυξηθεί σημαντικά η εγχώρια αποταμίευση (+9,8%). Προφανώς γίνονται σε μεγάλο βαθμό κατανάλωση, μετά τη λήξη της καραντίνας. Αρα μέρος της ανάπτυξης που αναμένεται φέτος θα έρθει και από τη συσσωρευμένη κατανάλωση που προκάλεσε ένα μέτρο που αποδείχτηκε στην πράξη κατεξοχήν αναπτυξιακό.

Σκεφτείτε απλά όλη τη φαγωμάρα που επικρατούσε στο εσωτερικό της προηγούμενης κυβέρνησης, μεταξύ του πρώην πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα και του υπουργού του επί των Οικονομικών Ευκλείδη Τσακαλώτου, για το ποιος φταίει που χάθηκε για τον ΣΥΡΙΖΑ η μεσαία τάξη. Η λύση ήταν μπροστά στα μάτια τους. Οι ιδεολογικές τους παρωπίδες δεν τους επέτρεπαν να τη δουν. Η κυβέρνηση που στόχευε με κάθε λογής μικροεπιδόματα να ενισχύσει την μόνη πηγή ανάπτυξης που αναγνώριζε, την εγχώρια κατανάλωση, δεν είδε αυτό που όλοι έβλεπαν. Ούτε λόγος για να στοχεύσει σε ανάπτυξη από προσέλκυση επενδύσεων, από μεταρρυθμίσεις, από αποκρατικοποιήσεις. Αυτές αποτελούσαν άγνωστες λέξεις. Αλλά για την αύξηση της κατανάλωσης μιλούσε συνεχώς ο αντιπρόεδρος της τότε κυβέρνησης Γιάννης Δραγασάκης. Ούτε αυτός το είδε. Ακόμα και τώρα, δεν είναι σαφές αν έχουν καταλάβει ποια είναι η επίπτωση στην οικονομία, από απλές μικρές χειρουργικές κινήσεις. Η μείωση των φόρων και των εισφορών στη μισθωτή εργασία είναι μια από αυτές, με υψηλούς πολλαπλασιαστές στην οικονομική μεγέθυνση.

Η προχθεσινή μικρή αύξηση του κατώτατου μισθού, μπορεί να μην έφερε κάποια μεταρρύθμιση, συμπλήρωσε ωστόσο τη μικρή διαφορά αντιμετώπισης που είχαν οι συγκεκριμένης εισοδηματικής τάξης εργαζόμενοι. Το όφελος από την κατάργηση της εισφοράς αλληλεγγύης για όσους είχαν εισοδήματα άνω των 12.000 ευρώ, «ισοφαρίστηκε» με την αύξηση του κατώτατου μισθού, για αυτούς δηλαδή που δεν κατέβαλαν εισφορά αλληλεγγύης. Με μια κίνηση η κυβέρνηση αποκατέστησε την έστω και μικρή ή αδιόρατη διαφορετική μεταχείριση. Αποκατέστησε την ισορροπία ως προς το διαθέσιμο εισόδημα. Και αυτό είναι το πιο σημαντικό στοιχείο που πρέπει να κρατήσουμε από τις χθεσινές αποφάσεις της κυβέρνησης…