Κλιματική κρίση: Είναι πόλεμος – Ή αλλάζουμε ή πεθαίνουμε!

Η εικόνα, αν και καταθλιπτικά σκοτεινή, είναι πεντακάθαρη. Όσοι δεν βλέπουν και δεν καταλαβαίνουν, είναι απλώς επειδή είτε αντιμετωπίζουν κάποιο σοβαρό πρόβλημα είτε επειδή έχουν συγκεκριμένους λόγους να μην βλέπουν και να μην καταλαβαίνουν.

Τούτη τη στιγμή, δεν έχει σημασία αν είναι κανείς Αμερικανός ή Κινέζος, Αυστραλός ή Ρώσος, Ευρωπαίος ή Αφρικανός, Έλληνας ή Τούρκος. Όσα κι αν έχουμε να χωρίσουμε – τα οποία είναι πολύ λιγότερα από αυτά που μας έχουν κάνει να πιστεύουμε – αυτή τη στιγμή υπάρχει κάτι πιο βαθύ και ουσιαστικό που μας ενώνει: Η αγάπη προς τη ζωή και η απειλή του θανάτου.

Οι άνθρωποι της επιστήμης, οι ειδικοί και τεχνοκράτες που τόσο τους επικαλούνται σε άλλες περιπτώσεις οι πολιτικοί, το φωνάζουν διαρκώς, προς όλες τις κατευθύνσεις, εδώ και χρόνια: Εάν δεν παρθούν μέτρα ΤΩΡΑ, ο πλανήτης και η ανθρωπότητα που ζει πάνω σε αυτόν θα βρεθούν και με τα δύο πόδια στον γκρεμό.

Σημείο χωρίς επιστροφή

Ήδη, άλλωστε, σε αρκετές από τις «ζωτικές ενδείξεις» φαίνεται πως έχει ξεπεραστεί το σημείο πέρα από το οποίο δεν υπάρχει επιστροφή. Η μέση θερμοκρασία, για παράδειγμα, έχει αυξηθεί κατά περίπου 1,2 βαθμούς Κελσίου, κάτι που πρακτικά σημαίνει πως ο στόχος της αύξησης το πολύ κατά 1,5 βαθμό μοιάζει πρακτικά ανέφικτος.

Οι περισσότεροι επιστήμονες είναι σαφείς και δεν ζητούν ημίμετρα και «ασπιρίνες». Κάνουν λόγο για βαθιές τομές, που θα αλλάξουν ριζικά τον τρόπο παραγωγής και ζωής, προκειμένου να καταφέρουμε να σώσουμε οτιδήποτε αν σώζεται. Που θα «σπάσουν αυγά», θα θίξουν συμφέροντα, θα προκαλέσουν ρήξεις και συγκρούσεις – για το καλό των πολλών.

Τις κρίσιμες ώρες και τις καταστάσεις έκτακτης ανάγκης απαιτούνται γενναίες αποφάσεις, από όλους. Το «δεν βαριέσαι αδερφέ», οι αυταπάτες του τύπου «εγώ δεν θα πάθω τίποτα μωρέ» και η λογική του business as usual για να μην χαλάσουμε τη ζαχαρένια μας και να μην διακυβευτούν τα προνόμια εκείνων – των πολύ λίγων – που τα έχουν, ισοδυναμούν σήμερα με εγκλήματα.

Τούρκος εγώ κι εσύ Ρωμιός

Ειδικά στη γειτονιά μας, οφείλουμε να το πάρουμε οριστικά απόφαση: Καταστάσεις όπως αυτές που βιώνουν σήμερα οι λαοί της Ελλάδας και της Τουρκίας σύντομα δεν θα χαρακτηρίζονται «ακραία φαινόμενα», αλλά θα είναι τόσο συχνά που θα αποτελούν μέρος της «κανονικότητάς» μας.

Όχι μόνο εδώ, φυσικά. Η Αρκτική, η Ανταρκτική και η Σιβηρία μπορεί να φαντάζουν πολύ μακριά από εμάς, είναι όμως απίστευτα κοντά μας. Εάν το μεθάνιο και τα άλλα «αέρια του θερμοκηπίου» που παραμένουν εγκλωβισμένα επί αιώνες κάτω από τους πάγους απελευθερωθούν στην ατμόσφαιρα με το λιώσιμό τους, τότε η αύξηση της θερμοκρασίας θα επιταχυνθεί. Το ίδιο και στην περίπτωση που συνεχίσουν να καίγονται οι απέραντες και παρθένες εκτάσεις σε «μέρη μακρινά», παράγοντας τρομακτικές ποσότητες διοξειδίου.

Ας βάλουμε, επιτέλους, τον δάχτυλον επί τον τύπον των ήλων. Όχι άλλος χαμένος χρόνος, όχι άλλες αναβολές, όχι άλλες αυταπάτες. Αλλιώς, όπως προειδοποίησε πρόσφατα ο αντιπρόεδρος της Κομισιόν, Φρανς Τίμερμανς, «τα παιδιά μας θα βρεθούν αντιμέτωπα με πολέμους για την τροφή και το νερό».

Αν όχι και εμείς…