Σέικερ

Ελπίζω ότι δεν θα εκληφθεί ως προσβολή προς τους θεσμούς, όπως εξέλαβε κάποτε ο αείμνηστος Χρήστος Σαρτζετάκης τη μίνι φούστα μιας προσκεκλημένης στον ετήσιο εορτασμό για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας, εάν παρομοιάσω την κάλπη με σέικερ. Στο κάτω-κάτω το σέικερ δεν είναι εξ ορισμού ολέθριο. Οπως κι ένα μάγκνουμ, είναι εντελώς ακίνδυνο εάν δεν βρεθεί κάποιος να πατήσει τη σκανδάλη, ενώ παίζει επίσης εξαιρετικό ρόλο εάν η θαλάμη του είναι γεμάτη με σφαίρες ή άσφαιρα. Ετσι και με το σέικερ, μπορείς να φτιάξεις μια φραπεδιά για να μην κουτουλάς από την κούραση, έναν δροσιστικό χυμό φρούτων ή ένα εκρηκτικό κοκτέιλ με γεωμετρική πρόοδο αλκοόλ που θα σε στείλει να συναντήσεις τον Χριστό αυτοπροσώπως. Το ίδιο το σέικερ είναι αθώο του αίματος· όλα εξαρτώνται από τα συστατικά και τη δοσολογία.

Τούτων δοθέντων, ματαιοπονείτε όσοι επιμένετε να κρεμάτε από τις μασχάλες τον Νίκο Ανδρουλάκη, να σβήνετε τσιγάρα στο στέρνο του ή να του βγάζετε ένα-ένα τα νύχια, προκειμένου να ομολογήσει εάν μετεκλογικά σκοπεύει να συνεργαστεί με τη Νέα Δημοκρατία ή με τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο άνθρωπος δεν πρόκειται να σπάσει, όχι επειδή τον κόβω για καμιά ηρωική φύση, αλλά επειδή μάλλον δεν γνωρίζει ούτε ο ίδιος την απάντηση – και αν τυχόν τη γνωρίζει, μάλλον αποτιμά ως καθαρά αυτοκτονική απόπειρα τη δημόσια εκμυστήρευσή της. Εν προκειμένω παραπέμπει πιο πολύ σ’ εκείνο το μακάβριο καλαμπούρι με τους Γερμανούς και τον αντιστασιακό· οι Γερμανοί βασανίζουν απάνθρωπα κάθε πρωί τον αντιστασιακό χωρίς να του αποσπούν λέξη κι εκείνος χτυπάει κάθε βράδυ το κεφάλι του στον τοίχο του κελιού του μουρμουρίζοντας: «θυμήσου, ρε συ· θυμήσου».

Στην παρεξήγηση αναντίρρητα συμβάλλει και η ευρύτατα διαδεδομένη αντίληψη γύρω από το διαβόητο «μήνυμα των εκλογών». Ποτέ η κάλπη δεν στέλνει ένα και μοναδικό «μήνυμα» – πώς θα μπορούσε άλλωστε να γίνεται αλλιώς; Ανακατεύεις στο σέικερ κάθε είδους ψυχισμό, από τον πλέον ορθολογικό έως τον πλέον ψεκασμένο, κάθε μορφωτικό επίπεδο, από τενεκέδες ξεγάνωτους έως παραγνωρισμένες διάνοιες, κάθε οικονομική επιφάνεια, από επιτηδευματίες σε απόγνωση μέχρι τσογλάνια που ανάβουν τα πούρα τους με πενηντάευρα, και αναμένεις έπειτα να σου προκύψει ένα «μήνυμα» γάργαρο και κρυστάλλινο; Αστείο ακόμη και να το σκέφτεσαι. Η κάλπη δεν εκμαιεύει «μηνύματα»· εκμαιεύει το μείγμα τους.

Θα συμφωνήσουμε πάντως ότι, από όλα τα «μηνύματα» της κάλπης, ένα ή δύο είναι εκείνα που κυριαρχούν επί των υπολοίπων. Κανένας δεν γνωρίζει ποιο «μήνυμα» θα κυριαρχήσει στις ερχόμενες εκλογές: ούτε ο Μητσοτάκης, ούτε ο Τσίπρας, ούτε ο Ανδρουλάκης, ούτε ο Κουτσούμπας, ούτε ο Βαρουφάκης, ούτε καν (μου σηκώνεται η τρίχα, και μόνο που το λέω) εκείνος ο κοινοβουλευτικός ογκόλιθος που  διαχειρίζεται την αλληλογραφία του Ναζωραίου. «Η κάλπη είναι γκαστρωμένη», είχε δηλώσει κάποτε ο Χαρίλαος Φλωράκης, ένας πολιτικός που δεν πολυ-συμπαθούσε τις κάλπες με περισσότερους του ενός υποψήφιους και αβέβαιη εκλογική έκβαση· άλλη «αίσθηση» η σοβιετική σιγουριά για το αποτέλεσμα. Μπορεί λοιπόν οι πολιτικοί μας αρχηγοί να μας διαβεβαιώνουν ώσπου να κόψουμε τις φλέβες μας από τη βαρεμάρα ότι στις εκλογές θα κατέβουν με το «πρόγραμμά» τους αδιαπραγμάτευτο και την «ιδεολογία» τους αλώβητη, αλλά κάτι μας λέει πως, πριν ακόμη κλείσουν οι κάλπες, από την προπομπή των exit polls και τα «σύννεφα καπνού» των εκλογικών τους αντιπροσώπων, θα προσαρμόσουν τη μετεκλογική ρητορική τους στο μείγμα του σέικερ. Θα στρίψουμε πιο δεξιά; Πιο αριστερά; Ω του θαύματος. Αμέσως μετά την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων, μέχρι και ο Ανδρουλάκης θα ξέρει να μας απαντήσει.