Απεβίωσε ο Ιταλός εμβληματικός δημοσιογράφος Εουτζένιο Σκάλφαρι

Απεβίωσε σήμερα, σε ηλικία 98 ετών, ο Ιταλός εμβληματικός δημοσιογράφος και ιδρυτής της εφημερίδας “La Repubblica”, Εουτζένιο Σκάλφαρι, αφήνοντας το στίγμα του στην ιστορία της Ιταλίας, δεδομένης της μακράς επαγγελματικής του πορείας.

Ένας «παλιομοδίτης» διαφωτιστής, «φιλελεύθερων απόψεων» σε φιλοσοφικό επίπεδο και, για ορισμένους, ακόμη και αντικληρικός, ο ίδιος συνέβαλε σημαντικά στον πνευματικό κόσμο της Ιταλίας και είχε βρει έναν σημαντικό συνομιλητή στο πρόσωπο του Ποντίφικα, Πάπα Φραγκίσκου.

Η ζωή του εμβληματικού δημοσιογράφου

Σύμφωνα με δημοσίευμα της Corriere della Sera, ο Σκάλφαρι γεννήθηκε, το 1924, στη Τσιβιταβέκια – συνοικία της Ρώμης – από όπου καταγόταν η μητέρα του. Σε ηλικία τριών ετών μετακόμισε στην πόλη του Σανρέμο, όπου πέρασε τα παιδικά του χρόνια – στο λύκειο, μάλιστα, ήταν συμμαθητής με τον εμβληματικό, Ίταλο Καλβίνο. Μετά τη συμμετοχή του σε φασιστικές πανεπιστημιακές ομάδες, στη Ρώμη, από τις οποίες εκδιώχθηκε τις παραμονές της πτώσης του καθεστώτος του Μουσολίνι, ο ίδιος ξεκίνησε να υποστηρίζει περισσότερο φιλελεύθερες θέσεις.

Το 1945, αποφοίτησε από τη Νομική και παντρεύτηκε τη Σιμονέτα Ντε Μπενεντέτι, κόρη του διευθυντή της La Stampa, Τζούλιο Ντε Μπενεντέτι, με την οποία απέκτησε δύο κόρες: την Ενρίκα και τη Ντονάτα. Μετά τον θάνατο της συζύγου του, το 2006, ο ίδιος ενώθηκε με τα δεσμά του γάμου με την αγαπημένη του, Σερένα Ροσέτι. Τα πρώτα του βήματα ως δημοσιογράφος τα έκανε όταν ξεκίνησε να συνεργάζεται με δύο εβδομαδιαίες εφημερίδες υψηλού κύρους, την “Ιl Mondo di Pannunzio” και τη “L’Europeo”.

To 1955, με την οικονομική υποστήριξη του επιχειρηματία Αντριάνο Ολιβέτι, υπήρξε συνιδρυτής της “L’Espresso”, της οποίας, μετέπειτα, έγινε γενικός διευθυντής με διευθύνοντα σύμβουλο τον Αρίγκο Μπενεντέτι. Δώδεκα χρόνια αργότερα, με δημοσιογραφική του έρευνα, κατήγγειλε σχέδιο στρατιωτικού, ακροδεξιού πραξικοπήματος στην Ιταλία. Μετά από ένα χρόνο, το 1968, εξελέγη ανεξάρτητος βουλευτής, στα ψηφοδέλτια του Ιταλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος.

• Διαβάστε επίσης: Ιταλία: Ο πρόεδρος Ματαρέλα απορρίπτει την παραίτηση του Μάριο Ντράγκι

Έπειτα, το 1974, μαζί με τον Τζουζέπε Τουράνι, δημοσίευσε το βιβλίο “Razza padrona”, στο οποίο θέτει στο στόχαστρο ορισμένους πολύ εξέχοντες εκπροσώπους της οικονομικής εξουσίας, οι οποίοι συνδέονται επίσης με την πολιτική, ιδιαίτερα τον πρόεδρο της Montedison, Eugenio Cefis.

Η εφημερίδα “La Reppublica”

Το 1976, ο Εουτζένιο Σκάλφαρι δημιούργησε την εφημερίδα “La Repubblica”, της οποίας ανέλαβε και διευθυντής. Μέσω των κειμένων της, της κριτικής στάσης που υιοθετούσε και των μοναδικών της σκίτσων. η εφημερίδα γίνεται σημείο αναφοράς του ιταλικού προοδευτικού χώρου, ενώ ήταν και πρώτη σε κυκλοφορία εφημερίδα για πολλά έτη. Πολλοί σχολιαστές κάνουν λόγο για «πραγματική επανάσταση στον χώρο της ιταλικής και ευρωπαϊκής δημοσιογραφίας». Η εν λόγω εφημερίδα, υπό την ηγεσία του Σκάλφαρι, είχε χαρακτηριστεί «κομματική», λόγω της επιμονής και της επιθετικότητας με την οποία διαχειριζόταν ορισμένα ζητήματα λεπτής σημασίας για τους Ιταλούς.

Από πολιτικής απόψεως, ο ίδιος αποτελούσε, αρχικά, εκφραστή του Ριζοσπαστικού Κόμματος, ιδιαίτερα τη δεκαετία του 1950. Την εποχή του Ενρίκο Μπερλινγκούερ, ο Σκάλφαρι βρισκόταν σε συνεχή διάλογο με τους υποστηρικτές και τους εκπροσώπους του Κομμουνιστικού Κόμματος, αποσκοπώντας, κυρίως, στον εκδυτικισμό της εν λόγω παράταξης. Αργότερα, ωστόσο, ξεκίνησε να ασπάζεται περισσότερο φιλελεύθερος θέσεις.

Το 1996, παραιτήθηκε από την διεύθυνση της εφημερίδας που είχε δημιουργήσει, συνέχισε, ωστόσο, να εργάζεται και να αρθρογραφεί μέχρι και πρόσφατα, εξασφαλίζοντας, μεταξύ των άλλων, δυο αποκλειστικές συνεντεύξεις με τον Πάπα Φραγκίσκο.

Η συγγραφή βιβλίων

Μετά την κυκλοφορία τoυ βιβλίου του “La sera andavamo in via Veneto”, το οποίο παραμένει μέχρι σήμερα το πιο γνωστό και επιτυχημένο βιβλίο του, ξεκίνησε να δημοσιεύει κείμενα φιλοσοφικού περιεχομένου, προσεγγίζοντας ζητήματα ηθικής και πολλά άλλα θέματα που αφορούν τον ανθρώπινο βίο. Μεταξύ των βιβλίων αυτών συγκαταλέγονται τα “Incontro con Io” (1994), “Alla ricerca della morale perduta” (1995), “Il labirinto” (1998) και “La ruga sulla fronte” (Rizzoli, 2001).

Τα πιο πρόσφατα βιβλία του θα μπορούσαν να χαρακτηρισθούν περισσότερο αυτοβιογραφικά, με πιο πρόσφατο το βιβλίο του “L’allegria, il pianto, la vita”, το οποίο κυκλοφόρησε το 2015. Tα κείμενα που αφορούν τις επαφές και συζητήσεις του με τον Πάπα Φραγκίσκο συγκεντρώνονται στο βιβλίο του, που κυκλοφόρησε το 2013, με τίτλο “Dialogo”.