Τζόρτζια Μελόνι, ο ιταλικός «εφιάλτης» της ΕΕ με το αγγελικό πρόσωπο

«Εάν η Τετάρτη σηματοδότησε το βίαιο και ταπεινωτικό τέλος της κυβέρνησης του Μάριο Ντράγκι, ένας άνθρωπος ο οποίος απολάμβανε την πτώση του από το περιθώριο ήταν η Τζόρτζια Μελόνι. Η επικεφαλής του κόμματος Αδέλφια της Ιταλίας, ένα κόμμα νε νεοφασιστικές καταβολές, η οποία ξεκινά από την καλύτερη θέση τον αγώνα για να γίνει η επόμενη πρωθυπουργός της Ιταλίας, στις πρόωρες εκλογές του ερχόμενου φθινοπώρου».

Αυτό σημείωνε την Πέμπτη άρθρο στην The Guardian – και προφανώς είχε δίκιο. Διότι η Μελόνι είναι, με τα σημερινά δεδομένα, το μεγάλο φαβορί για την πρώτη θέση στις εκλογές. Και, εκτός αυτού, μοιάζει να έχει «κλειδώσει» ήδη τη στήριξη τόσο του Ματέο Σαλβίνι και της Λίγκας του Βορρά όσο και του Σίλβιο Μπερλουσκόνι και της Φόρτσα Ιτάλια.

• Διαβάστε επίσης: Η Ιταλιάνα βέρα που θαυμάζει τον Μουσολίνι

Με βάση δε τις δημοσκοπήσεις, τα τρία κόμματα συγκεντρώνουν άνετη πλειοψηφία έναντι των υπολοίπων – αφενός του Δημοκρατικού (παρά την ενίσχυσή του) και, αφετέρου, του Κινήματος των Πέντε Αστέρων που μοιάζουν σιγά-σιγά να κλείνουν τον κύκλο τους.

Δύο μήνες είναι πολλοί, αλλά…

Φυσικά, πολλά μπορούν να αλλάξουν από σήμερα μέχρι τις 25 Σεπτεμβρίου, πιθανότερη ημερομηνία διεξαγωγής των εκλογών. Στην πολιτική, άλλωστε, δύο μήνες είναι μεγάλο διάστημα, ειδικά όταν έχουν προηγηθεί σοκ όπως αυτό της ανατροπής του Ντράγκι, που ασφαλώς έχει επιδράσει και στη συνείδηση της κοινωνίας.

• Διαβάστε επίσης: Ακροδεξιά και κλιματική αλλαγή

Παρ’ όλα αυτά, δικαιούμαστε να θέσουμε το ερώτημα: Ποια είναι η Τζόρτζια Μελόνι; Ποια είναι η 45χρονη πολιτικός η οποία θα αποπειραθεί να καταφέρει ό,τι δεν πέτυχε η Μαρίν Λεπέν στη γειτονική Γαλλία; Και τι θα σημάνει κάτι τέτοιο για τη χώρα της και την Ευρώπη;

Από τους νεοφασίστες στον Μπερλουσκόνι

Η αλήθεια είναι ότι η διαδρομή της στην πολιτική ξεκίνησε σε ηλικία 15 μόλις ετών από τη νεολαία του νεοφασιστικού Ιταλικού Κοινωνικού Κινήματος (MSI). Στη συνέχεια δε και αφού είχε εκλεγεί στη βουλή στα 29 της (το 2006), ήταν ο Μπερλουσκόνι αυτός που την ανέδειξε σε υπουργική θέση, αναθέτοντάς της τα ζητήματα της νεολαίας.

Παρά δε το γεγονός ότι στις εκλογές του 2018 το κόμμα της (το οποίος είχε ιδρύσει μαζί με άλλους το 2012) συγκέντρωσε μόλις 4%, η επιλογή που έκανε να μείνει εκτός της κυβέρνησης Ντράγκι – σε αντίθεση με τους Μπερλουσκόνι και Σαλβίνι – απέφερε καρπούς. Έτσι, σήμερα, οι δημοσκόποι δίνουν στα Αδέλφια της Ιταλίας την πρωτιά, με ποσοστό της τάξης του 23-24% και με δεύτερους τους Δημοκρατικούς του Ενρίκο Λέτα.

Η επιχείρηση «λίφτινγκ»

Φυσικά, όπως προαναφέρθηκε, τίποτα δεν μπορεί να θεωρείται δεδομένο. Παρ’ όλα αυτά, η Μελόνι έχει αρχίσει εδώ και καιρό – ακολουθώντας σε γενικές γραμμές το παράδειγμα της Μαρίν Λεπέν – να… σουλουπώνει το προφίλ της, πετώντας από πάνω του χαρακτηριστικά και ανθρώπους που παραπέμπουν στο παρελθόν και τις ρίζες της και δημιουργούν ή μπορούν να δημιουργήσουν αρνητικά αντανακλαστικά σε σημαντικό τμήμα της κοινωνίας.

Σε αυτό το πλαίσιο, όπως γράφει ο Ιταλός δημοσιογράφος Φραντσέσκο Μποργκονόβο, το περασμένο φθινόπωρο τα μέλη του κόμματος έλαβαν ένα σημείωμα το οποίο τα καλούσε να διακόψουν ενέργειες που θα μπορούσαν να τα θέσουν στο στόχαστρο, να μην κάνουν αναφορές στον φασισμό και να σταματήσουν να χρησιμοποιούν τον χαιρετισμό της Αρχαίας Ρώμης.

Τον Απρίλιο, επίσης, με άλλο σημείωμα, τους δόθηκε ισχυρή σύσταση να μην παραβρεθούν σε διαδήλωση που πραγματοποιείται κάθε χρόνο στο Μιλάνο στη μνήμη του Σέρτζιο Ραμέλι, ενός νεαρού ακροδεξιού που σκοτώθηκε το 1975 σε συμπλοκή με κομμουνιστές. Τέλος, το κόμμα προχωρά ήδη στις διαδικασίες για τη διαγραφή ενός ηγετικού στελέχους του στη Λομβαρδία που στο παρελθόν υπήρξε μέλος εξτρεμιστικού κόμματος.

Μήνυμα πίστης σε ΗΠΑ και ΝΑΤΟ

Την ίδια στιγμή, η Μελόνι επιχειρεί να διαβεβαιώσει τους Ιταλούς και τους εταίρους τους στο εξωτερικό ότι το κράτος έχει συνέχεια. Για του λόγου το αληθές, με δηλώσεις που έκανε μόλις δύο ημέρες μετά το τέλος της κυβέρνησης Ντράγκι, διαβεβαίωσε ότι εάν εκλεγεί πρωθυπουργός, η Ρώμη θα συνεχίσει να προσφέρει τη στήριξή της στην Ουκρανία έναντι της Ρωσίας.

«Πάντοτε στηρίξαμε τους Ουκρανούς, όχι μόνο επειδή πιστεύουμε στο δίκιο τους, αλλά και διότι θεωρούμε ότι η Ιταλία δεν μπορεί να διακινδυνεύσει να είναι ο αδύναμος κρίκος της Δυτικής συμμαχίας», είπε χαρακτηριστικά, για να προσθέσει – με τρόπο, μάλιστα, που έδειξε να απευθύνεται κυρίως στις ΗΠΑ: «Η Δύση πρέπει να γνωρίζει ότι μπορεί να υπολογίζει σε εμάς. Δεν θα ανεχθώ καμία διαφωνία σε αυτό το θέμα».

Η παραπάνω θέση αποκτά ιδιαίτερη σημασία, δεδομένης της στάσης που κρατούν στο συγκεκριμένο θέμα οι σύμμαχοι της Μελόνι, δηλαδή ο Σαλβίνι και ο Μπερλουσκόνι, αλλά και η ηγεσία του Κινήματος των Πέντε Αστέρων με τον Τζουζέπε Κόντε.

Η ΕΕ και το «πρώτα η Ιταλία!»

Παράλληλα με όλα αυτά, η Μελόνι – η οποία εργάστηκε ως δημοσιογράφος προτού στραφεί ολοκληρωτικά στην πολιτική – έχει εδώ και καιρό αρχίσει να οικοδομεί το ευρωπαϊκό της προφίλ και τις προσβάσεις της στις Βρυξέλλες. Άλλωστε, από το 2020 είναι πρόεδρος της πολιτικής ομάδας των Ευρωπαίων Συντηρητικών και Μεταρρυθμιστών. Παρά δε τον ευρωσκεπτικιστικό χαρακτήρα της, προσέχει ώστε να μην αμφισβητεί ευθέως ούτε την ΕΕ ούτε και το ευρώ.

Πρακτικά πάντως, όπως σημειώνουν αρκετοί, η Μελόνι αποτελεί ένα «μείγμα» Λεπέν και Ορμπάν. Γι’ αυτό και, παρά την ελεγχόμενη στροφή στο κέντρο που επιχειρεί, οι Βρυξέλλες αντιμετωπίζουν με εξαιρετικά μεγάλη ανησυχία το σενάριο της παρουσίας της στο τιμόνι της επόμενης κυβέρνησης της τρίτης μεγαλύτερης χώρας της ΕΕ.

Πολύ περισσότερο καθώς η ίδια δεν κρύβει ότι υποστηρίζει την πρωτοκαθεδρία των εθνικών νόμων έναντι των ευρωπαϊκών, όπως κάνουν σήμερα ανοιχτά οι κυβερνήσεις της Πολωνίας και της Ουγγαρίας. Μόνο που αυτές δεν έχουν, για την ώρα, τολμήσει να χτυπήσουν τη γροθιά στο μαχαίρι, φοβούμενες την πλήρη απομόνωσή τους, με βάση τους υπάρχοντες συσχετισμούς.

Αυτό, όμως, είναι προφανές ότι θα αλλάξει από τη στιγμή που η Ιταλία αποκτήσει μια κυβέρνηση με ανάλογες αντιλήψεις. Μια κυβέρνηση, δηλαδή, η οποία θα φωνάξει και θα απαιτήσει να γίνει σεβαστό το «πρώτα η Ιταλία!».

Σε μια τέτοια περίπτωση, είναι πιθανό και άλλες χώρες να βγουν από το «καβούκι» τους και να συγκροτηθεί ένα ισχυρό μπλοκ κατά της περαιτέρω πολιτικής και οικονομικής ολοκλήρωσης της ΕΕ, βάζοντας οριστικά ταφόπλακα στα σχέδια Παρισιού και Βερολίνου.

Όχι επανάσταση, μόνο… φρένο!

Για να συμβεί αυτό, η Μελόνι δεν θα χρειαστεί να κηρύξει κανενός είδους «επανάσταση» κατά της ΕΕ ή του «κατεστημένου» των Βρυξελλών. Αρκεί να πατάει… φρένο όσο συχνά χρειάζεται, έτσι ώστε να μην προχωρούν τα σχέδια που είναι αντίθετα με τις δικές της θέσεις και τη θεωρία της για την ενωμένη Ευρώπη.

Είναι σε θέση, με άλλα λόγια, να πετύχει ό,τι θέλει χωρίς να προκαλέσει, έχοντας πάρει τα διδάγματά της από την πορεία άλλων όμορων πολιτικών. Να είναι μια ακροδεξιά που θα εμφανίζεται με τον μανδύα ενός συντηρητικού που κινείται λίγο πιο δεξιά από τον μέσο όρο, ενώ αποδέχεται τις αρχές του οικονομικού φιλελευθερισμού.

Προς το παρόν, βεβαίως, πρέπει πρώτα να πείσει τους Ιταλούς ότι αξίζει να την εμπιστευτούν. Την ώρα που οι αντίπαλοί της, πιθανότατα και οι Βρυξέλλες, θα κάνουν ακριβώς το αντίθετο.