Πέφτουμε στην παγίδα του Ερντογάν;

«Μπορεί να έρθουμε ξαφνικά ένα βράδυ». Η φράση του τούρκου προέδρου, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν έπαιξε – και δίκαια – στα ελληνικά ΜΜΕ ως μία άμεση απειλή.

Το «Μητσοτάκης – γιοκ» επίσης έγινε πρωτοσέλιδο και εκτιμήθηκε ως μία προσπάθεια του τούρκου προέδρου να κατατάξει τον πρωθυπουργό στους «ανεπιθύμητους» για διάλογο μαζί του.

Ενώ η φράση «Έλληνες μην ξεχνάτε το κολύμπι» που επαναλαμβάνει ο Χουλουσί Ακάρ και έχει χρησιμοποιήσει και ο Ερντογάν κάθε φορά που εκστομίζεται από τούρκο αξιωματούχο ή πολιτικό γίνεται πρώτο θέμα στα ελληνικά ΜΜΕ.

Διαβάστε επίσης – Πράγα: Μπρα ντε φερ Μητσοτάκη – Ερντογάν

Η ανησυχία – αν όχι φόβος – για ένα «θερμό επεισόδιο», «ατύχημα», «σύγκρουσης» στα οποία θα μπορούσε να οδηγήσει η ένταση ανάμεσα σε Αθήνα και Άγκυρα εμφανίζεται και επίσημα ως ανησυχία ενός σημαντικού ποσοστού στις δημοσκοπήσεις.

Την ίδια στιγμή όλοι αναγνωρίζουν πως αν δεν ήταν προεκλογική περίοδος σε Ελλάδα και Τουρκία ίσως οι τόνοι να μην ανέβαιναν τόσο έντονα, ή να μην προσπαθούσαν κάποιοι τόσο πολύ να την αξιοποιήσουν, με πρώτο τον Ερντογάν. Ενώ τέτοια δείγματα υπάρχουν και στην Αθήνα, παρά το γεγονός ότι η επίσημη γραμμή αρχίζει με «ψυχραιμία και την αυτοσυγκράτηση» και τελειώνει στο «διεθνές δίκαιο».

Διαβάστε επίσης – «Η απάντηση Μητσοτάκη φαίνεται ότι αιφνιδίασε τον Ερντογάν»

Στην Αθήνα κάθε αναφορά Ερντογάν, των υπουργών του, που ακολουθούν την ίδια γραμμή, του ακροδεξιού του εταίρου, Ντεβλέτ Μπαχτσελί, αλλά και της αντιπολίτευσης που πλέον υιοθετεί την ανθελληνική ρητορική, γίνονται πρώτο θέμα. Και ακόμα και αν τα ΜΜΕ δεν επιλέξουν να τις προβάλλουν το κοινό τις αναζητά. Τις διαβάζει.

Και πλέον οι δημοσιογράφοι τις αναζητάμε. Και ανταγωνιζόμαστε και για την πρωτιά.

Σαν ένα παιχνίδι που θα μπορούσε σε ένα ακραίο σενάριο συνομωσίας, ή σε ένα σενάριο να είναι και συμφωνημένο. Ευτυχώς μπορούμε ακόμα να ισχυριζόμαστε ότι στην πραγματική ζωή δεν συμβαίνουν αυτά.

Αυτό το διαρκές κρεσέντο απειλών από την πλευρά της Άγκυρας ωστόσο διατηρεί την ανησυχία στο κοινό και ανεβάζει την ρητορική ένταση, συμβάλλοντας στη διατήρηση ενός «πολεμικού κλίματος», που δημιουργεί το εύλογο ερώτημα πότε θα γίνει η έκρηξη.

Ένας τούρκος φίλος, αξιόπιστη πηγή, είχε πει κάποτε, ότι στην Τουρκία αυτά παλιά δεν έπαιζαν ψηλά. Σημείωνε ωστόσο ότι λέγονταν γιατί είχε γίνει αντιληπτό ότι στην Ελλάδα τα ΜΜΕ «τσιμπάνε», άρα…

Σήμερα οι εν λόγω δηλώσεις και πάλι δεν γίνονται πρώτο θέμα στην Τουρκία, ωστόσο «παίζουν ψηλά» αφού η κυβέρνηση Ερντογάν κάνει πολιτική στη βάση της ανθελληνικής ρητορικής και του υποτιθέμενου «τρόμου της Αθήνας», που παρουσιάζει την Άγκυρα «ισχυρή». Σε μία περίοδο μάλιστα που ο Ερντογάν αναζητά ένα αντίδοτο μεγαλείου στην οικονομική κρίση που απειλεί να τον καταστρέψει.

Με το ερώτημα να παραμένει. Αν τελικά δεν «δαγκώναμε το δόλωμα» θα συνέχιζε η απέναντι πλευρά να αναζητά φραστικά επεισόδια και να τρέχει να εξαπολύσει απειλές; Μάλλον ναι.

Αλλά τι αξία θα είχαν οι προκλήσεις αν δεν αναπαράγονταν με τέτοια ταχύτητα και δεν έδιναν την εντύπωση ότι όντως αφήνουν το αποτύπωμα τους στο κοινό;

Και τελικά μήπως παίζουμε άθελα μας το παιχνίδι του Ερντογάν, δίνοντας του το άλλοθι της δημοσιότητας και πέφτοντας τελικά στην παγίδα;

Γιατί τι αξία θα είχαν οι ρητορικές απειλές αν έπεφταν στο κενό της σιωπής παρασύροντας μαζί και την επιχείρηση αποπροσανατολισμός της Άγκυρας;

Εκτός και αν όλοι αναγνωρίζουν – ακόμα και αν δεν το παραδέχονται – ένα ελάχιστο συμφέρον σε αυτό. Από Άγκυρα μέχρι Αθήνα. Και από δεξιά μέχρι αριστερά…