Προκαλούν χαμόγελο οι πανηγυρισμοί πολλών οπαδών της Αριστεράς στην Ελλάδα για την επιτυχία του πρώην συνδικαλιστή Λούλα Ντα Σίλβα στις προεδρικές εκλογές στη Βραζιλία. H πορεία του στην εξουσία, διότι δεν εκλέγεται για πρώτη φορά πρόεδρος ο Λούλα, σηματοδότησε μια σειρά πολιτικών που δεν έχουν καμία σχέση με όσα υποστηρίζουν οι λεγόμενοι θαυμαστές και οπαδοί του στην Ελλάδα. Παραλαμβάνοντας τότε μια χώρα υπερχρεωμένη και στα πρόθυρα οικονομικής και κοινωνικής διάλυσης προχώρησε σε πολιτικές αναπάντεχες για φίλους του και αντιπάλους. Κατόρθωσε έτσι να βγάλει τη Βραζιλία από το περιθώριο και την απομόνωση και να τη φέρει στο κέντρο των διεθνών οικονομικών εξελίξεων. Στις δικές του πολιτικές οφείλεται η ηγετική θέση της χώρας του στο ανερχόμενο τότε σχήμα των BRICS (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα, Νότια Αφρική). Καθιστώντας τη Βραζιλία τότε μοντέλο οικονομικής ανάπτυξης χώρας προερχόμενης από τον κύκλο των αναπτυσσομένων κρατών.
Αυτό που προώθησε ο Λούλα ήταν ένα πακέτο μείωσης φόρων και ανεξέλεγκτων δημοσίων δαπανών, απελευθέρωσης της οικονομίας, εισαγωγής του ανταγωνισμού με στόχο τις ξένες επενδύσεις, τη δημιουργία πρωτογενών πλεονασμάτων και τη γρήγορη ανάπτυξη. Μέσω αυτών κατόρθωσε να χρηματοδοτήσει κοινωνικά προγράμματα ενίσχυσης των ασθενέστερων κοινωνικά στρωμάτων της χώρας του. Πέτυχε έτσι και υψηλούς ρυθμούς οικονομικών επιτευγμάτων αλλά και ικανοποίηση των λαϊκότερων στρωμάτων που έβρισκαν σχετικά εύκολα δουλειά αλλά και πρωτόγνωρη για τη Βραζιλία κοινωνική προστασία.
Θυμάμαι πως στο ξεκίνημα της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα είχα εκφράσει δημόσια την ευχή και την ελπίδα να ακολουθήσει πολιτικές πάνω στα βήματα του Λούλα. Ήμουν σίγουρος τότε πως κάτι τέτοιο θα εντυπωσίαζε ευχάριστα τις αγορές και θα οδηγούσε τη χώρα μακριά από την κρίση και θα την απελευθέρωνε από τα Μνημόνια. Ατυχώς όμως οι πολιτικές τότε στηρίχθηκαν στα κλασικά θέσφατα της Αριστεράς, στην αντίθεση με τους δανειστές πάνω στην αντίληψη του λεγόμενου Game Theory πως δηλαδή θα τους τρομοκρατούσε μια προοπτική εξόδου της Ελλάδας, αν αποτύγχανε, από την ευρωζώνη και θα υποχωρούσαν. Οπως όμως είχα από τότε προβλέψει δεν έφαγαν οι δανειστές την μπλόφα και μας έριξαν πιο βίαια στη γωνία!
Τι έγινε όμως και το «θαύμα» της Βραζιλίας του Λούλα έχασε τη λάμψη του; Ευθύνεται γι’ αυτό η διάδοχός του στην προεδρία Βίλμα Ρούσεφ, του ιδίου κόμματος των Εργατών. Αντί να ακολουθήσει την πετυχημένη πολιτική συνταγή του Λούλα η Ρούσεφ υπέκυψε στις πιέσεις των λαϊκιστών και των συνδικάτων. Ξεκίνησε έτσι τις μεγάλες παροχές, ορισμένες κρατικοποιήσεις και τις αναπόφευκτες, ως αποτέλεσμα, αυξήσεις φόρων. Παρ’ όλα αυτά και παρά τα άσχημα οικονομικά αποτελέσματα η Ρούσεφ κέρδισε και δεύτερη θητεία. Που όμως αμαυρώθηκε από οικονομικά σκάνδαλα, διαφθορά και κακή οικονομική διαχείριση. Κάτι που οδήγησε τελικά στη νίκη Μπολσονάρο στις επόμενες εκλογές.
Είναι λοιπόν τουλάχιστον εξωπραγματικό να πανηγυρίζει η Αριστερά στην Ελλάδα για την επάνοδο του Λούλα. Που νίκησε έναν από τους αντιπαθείς «νταήδες» ηγέτες στον κόσμο (όπως λ.χ. ο Ερντογάν, ο Πούτιν, ο Μόντι στην Ινδία και ο Ντουτέρτε στις Φιλιππίνες). Εκτός αν έχει αποφασίσει τώρα, η ελληνική Αριστερά, να υιοθετήσει τις πολιτικές που τον είχαν βοηθήσει τότε να πραγματοποιήσει το οικονομικό θαύμα της Βραζιλίας.
