
Υπό κανονικές συνθήκες μια κυβέρνηση που ετοιμαζόταν σε λίγες μέρες να ανακοινώσει την προσφυγή στις κάλπες, δεν θα άνοιγε θέμα ιδιωτικοποίησης του νερού.
Όμως, παρ’ όλα αυτά ήρθε ένα νομοσχέδιο που – όσο καλόπιστος και εάν είναι κάποιος – όντως φαινόταν να ανοίγει το δρόμο ώστε στο μέλλον να μιλάμε για ιδιωτικοποίηση και του νερού.
Γιατί όπως γράφτηκε πολλές φορές αυτές τις μέρες οι ρυθμιστικές αρχές δεν είναι απλώς για να εποπτεύουν ή να επιβλέπουν. Είναι και για να εξασφαλίζουν ότι συγκεκριμένες αγορές – π.χ. η ενέργεια – λειτουργούν εύρυθμα και με κανόνες.
Η κυβέρνηση στη συνέχεια προσπάθησε να καθησυχάσει όλους τους εμπλεκόμενους φορείς ότι δεν είναι στις προθέσεις της η ιδιωτικοποίηση του νερού. Ότι συμμορφώνεται πλήρως με τις αποφάσεις του ΣτΕ που επιμένουν ότι το νερό πρέπει να προσφέρεται από δημόσιες επιχειρήσεις, που είναι υπό τον άμεσο έλεγχο του κράτους. Ότι κατά βάση η νέα ρυθμιστική αρχή ως προς τα ύδατα δεν θα έχει αρμοδιότητες που σχετίζονται με αντιμετώπιση της ύδρευσης ως εμπορεύματος στην αγορά.
Παρ’ όλα αυτά, οι αντιδράσεις συνέχισαν να υπάρχουν και αρκετοί φορείς εξέφρασαν την ανησυχία τους, ότι «στο βάθος του δρόμου», η νέα ρυθμιστική αρχή μπορεί να συνδυαστεί με βήματα προς την ιδιωτικοποίηση.
Φάνηκε αυτό και από τη μαζικότητα των κινητοποιήσεων που υπήρξαν γύρω από το θέμα του νερού.
Γιατί αυτό που βγαίνει εδώ δεν είναι απλώς μια αντανάκλαση ενός υπαρκτού κλίματος δυσπιστίας απέναντι στην κυβέρνηση και το πολιτικό σύστημα.
Αυτό που βγαίνει είναι κάτι πιο βαθύ: είναι η αντίληψη ότι ορισμένα αγαθά πρέπει να είναι δημόσια, γιατί έχουν να κάνουν με την ίδια τη ζωή.
Και γι’ αυτόν τον λόγο δεν μπορούν να είναι τυπικά εμπορεύματα, ή να αντιμετωπίζονται ως πεδία κερδοφορίας.
Αυτή η βαθιά ριζωμένη πεποίθηση έρχεται σε σύγκρουση με τη λογική ότι οι αγορές μπορούν να λύσουν όλα μας τα προβλήματα.
Και υπογραμμίζει ότι ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας επιμένει ότι χρειάζεται να διατηρηθεί ένας σημαντικός ρόλος του κράτους, ακριβώς επειδή αυτό μπορεί να εγγυηθεί τον δημόσιο χαρακτήρα ορισμένων αγαθών.
Αυτό προφανώς δεν αφορά μόνο το νερό. Αφορά εξίσου την παιδεία και την υγεία. Αφορά την αξιοπρεπή διαβίωση.
Αυτή η επιμονή, που διαψεύδει τους κάθε λογής «ευαγγελιστές της αγοράς», δεν είναι μόνο ελληνική. Τη συναντάμε διεθνώς. Και βλέπουμε πώς τροφοδοτεί μαζικά κινήματα και ενίοτε κοινωνικές εκρήξεις.
Και αυτό καλό είναι να μην το ξεχνάνε οι κυβερνώντες όλων των αποχρώσεων. Γιατί όταν περνούν την «κόκκινη γραμμή», τότε έχουν την κοινωνία απέναντι.


Latest News

Με τον Χουλιαράκη τα βάζω, με τον Μαραντζίδη τα βγάζω, τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε;
Οι μοναδικοί αγώνες που χάνονται είναι αυτοί που δεν δίνονται ποτέ. Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να το καταλάβει αυτό

Το πολιτικό κόστος αντεστραμμένο
Ενώ η κοινωνία εμφανιζόταν δεκτική σε μεταρρυθμίσεις, οι πολιτικές ηγεσίες δίσταζαν να τις υλοποιήσουν

Τι σημαίνει επιτελικό φιάσκο και ποιο είναι το plan B;
Η ταλαιπωρία των μαθητών απέδειξε ότι κάτι δε λειτουργεί σωστά. Και χωρίς παρωπίδες πρέπει να το αλλάξουμε

Τι είδε ο Μοχάμεντ Ελ Εριάν;
Πιάνοντας τον επενδυτικό σφυγμό αντιλαμβάνεται ότι εδώ βρίσκεται το ενδιαφέρον για την αποκόμιση κερδών

Η εποχή της «διαρθρωτικής αβεβαιότητας»
Στη γρήγορα μεταβαλλόμενη εποχή μας τίποτα δεν πρέπει να θεωρείται βέβαιο από επιχειρήσεις, επενδυτές αλλά και κυβερνήσεις…

Δεν υπάρχει άλλη λύση – There Is No Alternative (TINA)
H ΝΔ οφείλει να κοιτάζει προσεκτικότερα προς τα δεξιά της. Προς τους δικούς της παραδοσιακούς οπαδούς. Που αισθάνονται αρκετά παραμελημένοι.

Ο Τσίπρας δεν χρειάζεται μια τριμελή επιτροπή από πεντέξι άτομα
Στον ΣΥΡΙΖΑ δεν χρειάζονται επιτροπές, ακόμη και εάν έχουν συμβολισμό, αλλά στρατηγική να ανακτήσουν τις ψήφους που έχασαν.

Μια κατάρρευση «κορυφή του παγόβουνου»
Η αίσθηση που υπάρχει είναι ότι ένας ολόκληρος κλάδος έχει αφεθεί στην τύχη του

Για ποια πλειοψηφία;
Και όμως μια πραγματική πλειοψηφία μπορεί να είναι μόνο σε προοδευτική κατεύθυνση

Μας τελειώνουν τα έκτακτα
Αναδεικνύεται ότι σε αυτή τη φάση της οικονομίας παραμένει κυρίαρχο ζήτημα το πώς θα υπάρχει σχέδιο ώστε το ένα ευρώ που παράγεται να γίνει δύο ευρώ και ακόμα παραπάνω