Οι Αμερικανοί ηττήθηκαν, όπως οι Σοβιετικοί, oι Ταλιμπάν νίκησαν – Τελεία και παύλα!

Σε δύο μήνες και έξι ημέρες, συμπληρώνονται 20 χρόνια από το γεγονός που συγκλόνισε τη Νέα Υόρκη, την Αμερική και τον πλανήτη ολόκληρο: Τις τρομοκρατικές επιθέσεις της 11^ης Σεπτεμβρίου 2001.

«Είμαστε όλοι Αμερικανοί», είχαν αναφωνήσει οι περισσότεροι, σε Δύση και Ανατολή – ακόμη και κάποιοι που δεν φημίζονταν για τον φιλοαμερικανισμό τους, όπως γνωστά γαλλικά έντυπα. Παρά δε το σοκ που είχε προκληθεί, γρήγορα όλοι συνειδητοποιήσαμε πως ο κόσμος ποτέ δεν θα ήταν πια ο ίδιος. Και ταυτόχρονα, πως η ανθρωπότητα εισερχόταν σε μια νέο περίοδο πολέμων.

Ο πρώτος ήταν αυτός που εξαπολύθηκε στο Αφγανιστάν και η αλήθεια είναι ότι σχεδόν οι πάντες, έστω και αμήχανα, τον θεώρησαν δικαιολογημένο. Εξάλλου, οι πανίσχυρες Ηνωμένες Πολιτείες είχαν δεχθεί ένα θανατηφόρο πλήγμα στην καρδιά τους και εάν δεν απαντούσαν, όλοι καταλάβαιναν πως τίποτα δεν θα τους έσωζε όταν θα ερχόταν η δική τους σειρά.

Όλοι στο πλευρό των ΗΠΑ

Όταν, λοιπόν, εμφανίστηκαν οι πληροφορίες ότι αυτοί που σχεδίασαν την επίθεση κρύβονταν στα αφιλόξενα βουνά του Αφγανιστάν, όπου τους παρείχαν άσυλο οι Ταλιμπάν, ο κύβος είχε ριφθεί. Οι ΗΠΑ του Τζορτζ Μπους, του Ντικ Τσένι, του Ντόναλντ Ράμσφελντ και των άλλων καλόπαιδων αποφάσισαν εισβολή.

Όσο για το ΝΑΤΟ και τους Ευρωπαίους εταίρους, έσπευσαν να δηλώσουν, πρόθυμα ή από υποχρέωση. Μπροστά δε στην τρομακτική πολεμική μηχανή που είχαν να αντιμετωπίσουν, οι Ταλιμπάν και οι σύμμαχοί τους αναδιπλώθηκαν και επέστρεψαν σε μια δοκιμασμένη και επιτυχημένη τακτική: Τον ανταρτοπόλεμο.

Ήταν κάτι που ήξεραν πολύ καλά να κάνουν – εκτός των άλλων, επειδή πολλοί διοικητές τους είχαν «ψηθεί» και είχαν αποκτήσει πολύτιμη εμπειρία στον πόλεμο κατά των Σοβιετικών, οι οποίοι προσπαθούσαν να ελέγξουν τη χώρα επί μία δεκαετία, από το 1979 ως το 1988.

Έχασαν τις μάχες, κέρδισαν τον πόλεμο

Έτσι, παρά το γεγονός ότι οι Ταλιμπάν έχασαν πολλές μάχες, μάλλον τις περισσότερες, κατάφεραν αυτό που είχαν βάλει από την αρχή ως στόχο: Να κερδίσουν τον πόλεμο. Μάλιστα, αποδείχθηκαν… μεγαλόψυχοι με τους Αμερικανούς και δεν έσπευσαν ούτε να πανηγυρίσουν ούτε να τους κοροϊδέψουν τώρα που αποχωρούν, αφού πρώτα είχανδώσει τα χέρια στο Κατάρ. Περιορίστηκαν, απλώς, να τους ευχαριστήσουν που επιτρέπουν στη χώρα να ζήσει ήρεμα και ειρηνικά, φυσικά υπό τον δικό τους έλεγχο…

Ήδη, όντας πρακτικά χωρίς αντίπαλο, οι δυνάμεις τους προελαύνουν και καταλαμβάνουν τη μία επαρχία μετά την άλλη. Οι πληροφορίες, μάλιστα, αναφέρουν ότι χιλιάδες μέλη του τακτικού στρατού του Αφγανιστάν είτε παραδίδονται μαζικά είτε αναζητούν άσυλο σε γειτονικές χώρες – όσο για τους συνεργάτες των Αμερικανών, αισθάνονται προδομένοι και ψάχνουν από τώρα να βρουν το λαγούμι που θα κρυφτούν.

Οι Ταλιμπάν δεν κρύβουν, μάλιστα, ότι ως «πετράδι στο στέμμα» τους θέλουν να τοποθετήσουν μια εγκατάσταση που έχει τεράστια σημασία και μέγιστο συμβολισμό: Την αεροπορική βάση Μπαγκράμ, που βρίσκεται λίγες δεκάδες χιλιόμετρα βορείως της Καμπούλ, από την οποία οι τελευταίοι Αμερικανοί και ΝΑΤΟϊκοί στρατιώτες αποχώρησαν την περασμένη εβδομάδα.

Στόχος η βάση-σύμβολο

Από τη στιγμή δε που θα καταφέρουν να υψώσουν εκεί τη σημαία τους, κάτι που αργά ή γρήγορα θα κάνουν, δεν αποκλείεται να μετατρέψουν τη βάση σε σύμβολο του απίστευτου κατορθώματός τους. Της συντριβής και της ταπείνωσης δύο υπερδυνάμεων, που αμφότερες είχαν επιλέξει το Μπαγκράμ ως «στρατηγείο» τους και κέντρο των επιχειρήσεών τους σε όλη τη χώρα.

Φυσικά, όπως είχαν κάνει πριν 23 χρόνια οι Σοβιετικοί, οι Αμερικανοί θα προσπαθήσουν να μας πείσουν ότι αποχωρούν επειδή πέτυχαν σημαντικό μέρος των στόχων τους και διότι είναι τόσο… δημοκράτες που δεν επιτρέπεται να παραμείνουν έτσι σε μία χώρα ες αεί. Η Ουάσιγκτον θα επιχειρηματολογήσει, επίσης, ότι σε αντίθεση με την ΕΣΣΔ η οποία κατέρρευσε δύο χρόνια μετά την αποχώρηση από το Αφγανιστάν, οι ΗΠΑ θα συνεχίσουν να είναι «προστάτης» και να επεμβαίνουν όποτε κρίνουν αναγκαίο, με ένα μπαράζ πληγμάτων.

Ας μην γελιόμαστε, όμως. Οι Αμερικανοί εγκαταλείπουν το Αφγανιστάν επειδή κατάλαβαν ότι δεν μπορούν να το ελέγξουν χωρίς να το ισοπεδώσουν και να το ξαναχτίσουν εκ βάθρων – κάτι που φυσικά δεν μπορεί να γίνει. Και επειδή, επίσης, τα τελευταία χρόνια συνειδητοποίησαν πως ο έλεγχός του δεν τους πρόσφερε οτιδήποτε ουσιαστικό στην παγκόσμια γεωπολιτική και οικονομική σκακιέρα – ειδικά με βάση το επιπλέον κόστος σε χρήμα και ανθρώπινες ζωές που θα απαιτούσε κάτι τέτοιο.

Αυτό το μάθημα, ποιος θα το πάρει;

Αντίο Αφγανιστάν, λοιπόν. Όσο για τους Ταλιμπάν, πέρα από τη γενική στρατιωτική επίθεση που θα σημάνουν, ετοιμάζονται να θέσουν σε πανεθνική ισχύ τον νόμο της σαρία σε μια χώρα στην οποία οι γυναίκες δεν θα έχουν (πάλι) ζωή και δικαιώματα.

Αυτό το μάθημα – ότι ένας λαός και οι παραδόσεις μιας χώρας δεν αλλάζουν με τη βία και τους κατακτητές στον σβέρκο – ποιος θα το πάρει; Ποιος θα βρει τον τρόπο για να ηττηθούν όλοι οι Ταλιμπάν αυτού του κόσμου, Δύσης και Ανατολής, Βορρά και Νότου;