O πόλεμος στην Ουκρανία, η ελληνική ναυτιλία και οι εξελίξεις

Oπόλεμος στην Ουκρανία έφερε στο προσκήνιο διάφορα προβλήματα και αδυναμίες των ευρωπαϊκών πολιτικών. Κατά κύριο λόγο, οι κυρώσεις που επιβλήθηκαν στη Ρωσία αποδείχθηκαν μέχρι τώρα αναποτελεσματικές, ασαφείς και αντιπαραγωγικές. Είναι αναποτελεσματικές, επειδή η Ρωσία έχει λάβει τουλάχιστον το διπλάσιο χρηματικό ποσό για τις εξαγωγές ενέργειάς της από το προηγούμενο έτος. Αν η ρωσική οικονομία γίνεται πλουσιότερη, ποιο είναι το νόημα των κυρώσεων;

Είναι ασαφείς γιατί δεν είναι σαφές τι είδους δραστηριότητες απαγορεύονται και ποιες επιτρέπονται όσον αφορά τις ευρωπαϊκές επιχειρήσεις. Οι ρωσικές εξαγωγές ενέργειας στην Ευρώπη επιτρέπονται υπό την προϋπόθεση ότι γίνονται μέσω αγωγών. Ωστόσο, η μεταφορά ρωσικού αερίου και πετρελαίου με πλοία δεν επιτρέπεται. Ή επιτρέπεται; Δεν είναι απολύτως σαφές, εκτός από το γεγονός ότι είναι ουσιαστικά παράλογο. Τι ακριβώς τιμωρείται, το ρωσικό προϊόν ή το ευρωπαϊκό μεταφορικό μέσο; Εντελώς ακατανόητο! Δείχνει να γίνονται στόχος των κυρώσεων τα πλοία που μεταφέρουν ενεργειακά προϊόντα από Ελλάδα, Μάλτα και Κύπρο!

Οι κυρώσεις είναι αντιπαραγωγικές γιατί είναι καταστροφικές για τις ευρωπαϊκές οικονομίες ενώ, προς το παρόν, δεν έχουν καμία ουσιαστική αρνητική επίδραση στα δημόσια οικονομικά της Ρωσίας. Ποιο είναι το νόημα της έναρξης ενεργειών που στοχεύουν να χτυπήσουν τον επιτιθέμενο στον πόλεμο στην Ουκρανία, δηλαδή τη Ρωσία, ενώ χάνουν εντελώς τον στόχο; Υπάρχει επίσης το γεγονός ότι υπάρχουν και άλλες χώρες που επωφελούνται από αυτή την κατάσταση. Οι ΗΠΑ και το Κατάρ αποκομίζουν τεράστια κέρδη με την προμήθεια ενεργειακών προϊόντων, κυρίως φυσικού αερίου, στην Ευρώπη λόγω των κυρώσεων κατά της Ρωσίας.

Θα πρέπει να ληφθούν άλλα μέτρα, κυρίως πολιτικά και διπλωματικά, κατά της Ρωσίας αντί των οικονομικών κυρώσεων. Ωστε η Ευρώπη και η ναυτιλιακή της βιομηχανία να μη φέρουν τόσο βαρύ φορτίο. Ενα προφανές μέτρο θα πρέπει να είναι να πειστεί το περίπου 40% των εθνών σε όλο τον κόσμο που κρατούν τα χέρια μακριά από την προσέγγιση της κρίσης και χρησιμεύουν ως πρόθυμοι πολιτικοί και επιχειρηματικοί πελάτες στη Ρωσία, να ενταχθούν στην ομάδα των χωρών – κυρίως δυτικών – που στέκονται στο πλευρό της Ουκρανίας. Αυτό προφανώς σημαίνει κόστος πολιτικού κεφαλαίου για κάποιους, κυρίως για τις ΗΠΑ. Αλλά πρέπει να γίνει. Είναι λογικό η Ευρώπη να επωμιστεί σχεδόν μόνη της και να φέρει το κύριο κόστος αυτού του πολέμου;

Εδώ που έχουμε φθάσει είναι ανάγκη να βρεθεί κάποια λύση πλέον. Δεν μπορεί να είναι στόχος της Δύσης η τελική ταπείνωση της Ρωσίας. Κανείς δεν ξέρει πού αυτό ενδεχομένως θα οδηγούσε. Ιστορικά στη Ρωσία οι ήττες σε πολέμους οδηγούν σε αλλαγή καθεστώτος (λ.χ. Κριμαία, Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος και Μπολσεβίκοι, Αφγανιστάν). Σήμερα όμως δεν μπορεί να προβλεφθεί τι, ή ποιος, θα μπορούσε να αντικαταστήσει τον Βλαντίμιρ Πούτιν. Και τι θα σημαίνει αυτό για την παγκόσμια ειρήνη.

Αυτό που είναι ευδιάκριτο είναι πως η στάση της Κίνας έχει αποτρέψει παραπέρα δυσμενείς εξελίξεις. Στηρίζει μεν τη Ρωσία αλλά αποδεικνύεται παράγοντας λογικής και σταθερότητας. Προσπαθεί να συγκρατήσει μια κατάσταση. Κάτι που αυξάνει την αισιοδοξία για το μέλλον του κόσμου.