Τραγική φάρσα

Η υπόθεση σιδηρόδρομος δημιουργεί εντάσεις και πάθη στο μεγαλύτερο μέρος του δυτικού – και όχι μόνο – κόσμου εδώ και δεκαετίες. Κοινό χαρακτηριστικό όλων, σε αντίθεση με την Ελλάδα, είναι ότι το θεωρούν το σημαντικότερο μέσο μεταφοράς. Στη Βρετανία για παράδειγμα δεν της έφταναν τα προβλήματα με το Brexit και την ενεργειακή κρίση, η οικονομία της έχει πληγεί σε μεγάλο βαθμό και από τις παρατεταμένες απεργιακές κινητοποιήσεις των εργαζομένων στα τρένα, οι οποίες βρίσκονται σε εξέλιξη πάνω από 10 μήνες. Το θέμα αποτελεί το μεγαλύτερο πρόβλημα της κυβέρνησης Σούνακ. Οι εργαζόμενοι ζητούν υψηλότερες αυξήσεις, ασφάλεια και καλύτερες συνθήκες εργασίας. Στις ΗΠΑ ο πρόεδρος Μπάιντεν βρίσκεται αντιμέτωπος με τις επιπτώσεις του εκτροχιασμού ενός τρένου στις 3 Φεβρουαρίου που μετέφερε τοξικά χημικά και έχει μολύνει τον υδροφόρο ορίζοντα και τον αέρα μιας τεράστιας περιοχής στην πολιτεία του Οχάιο. Στο επίκεντρο των αντιδράσεων βρίσκονται τα μέτρα ασφαλείας των σιδηροδρομικών μεταφορών με τον πρώην πρόεδρο Τραμπ να σπεύδει να επωφεληθεί πολιτικά της κατάστασης.

Στη Γαλλία αποφάσισαν πριν από μερικές μέρες ότι θα προωθήσουν ένα νέο εθνικό σχέδιο ανάπτυξης του σιδηρόδρομου προκειμένου να μειωθεί δραματικά ο αριθμός των πτήσεων εσωτερικού, καθώς και η χρήση αυτοκινήτων. Αποφάσισαν να ρίξουν πάνω από 100 δισ. ευρώ έως το 2040 προκειμένου να αναβαθμιστούν οι τρέχουσες σιδηροδρομικές γραμμές, να επεκταθούν τα νυχτερινά τρένα και να επενδύσουν σε νέες σιδηροδρομικές υπηρεσίες για επιβάτες ως μέρος αυτού που ονόμασαν «nouvelle donne ferroviaire» (νέα σιδηροδρομική συμφωνία).

Στην Ισπανία, του σοσιαλιστή Σάντσεθ, η υπόθεση τρένο εξελίχτηκε σε φάρσα. Οι Αρχές διαπίστωσαν πριν από μερικές εβδομάδες ότι οι 31 αμαξοστοιχίες που κατασκευάζονταν από το 2019, ήταν μεγαλύτερες από τις σήραγγες που είχαν δημιουργήσει στη Βόρεια Ισπανία και ως εκ τούτου ο εκσυγχρονισμός και η επέκταση του δικτύου στη χώρα μεταφέρθηκε για το 2026.

Στην Ελλάδα, όλα όσα συμβαίνουν δεν έχουν ούτε καν τα χαρακτηριστικά φάρσας. Η συζήτηση για τον σιδηρόδρομο επαναλαμβάνεται με τραγικό τρόπο, συνήθως μετά από ένα δυστύχημα και μετά από λίγο καιρό ξεχνιέται. Ποτέ δεν αντιμετωπίσαμε σοβαρά το συγκεκριμένο μεταφορικό μέσο. Αν πάψει να υπάρχει, οι περισσότεροι Ελληνες δεν θα το πάρουν χαμπάρι. Οπως δεν κατάλαβαν ποτέ ότι υπάρχει. Εφτασε το ελληνικό τρένο να είναι πιο γνωστό για τα «βολεψίματα κολλητών» και τα υπέρογκα χρέη που δημιουργούσε η κακοδιαχείρισή του, παρά για το πόσο βολικό, πόσο φιλικό στο περιβάλλον και πόσο οικονομικό είναι ως μέσο μεταφοράς. Ακόμα και σήμερα αν ρωτήσεις όχι τον μέσο πολίτη, αλλά έναν καλά ενημερωμένο χρήστη του τρένου, σε ποιον ανήκει η λειτουργία του δύσκολα θα σου πει. Γιατί απλά δεν ξέρει. Τι κερδίσαμε για παράδειγμα από την πώληση της ΤΡΑΙΝΟΣΕ στους κρατικούς ιταλικούς σιδηροδρόμους. Ποιος τους έλεγξε για τις επενδύσεις που (δεν) έκαναν και αντίθετα τους προικοδότησε με 50 εκατ. ευρώ τον χρόνο, περισσότερα από όσα τους στοίχισε η απόκτησή του (45 εκατ.). Επίσης ποιος ξέρει τι είναι σήμερα ο ΟΣΕ που μας συστήθηκε σε παλαιότερη εκδοχή του για τα υπέρογκα χρέη που φόρτωσε στους φορολογουμένους; Σύμφωνα με την ιστοσελίδα του «ο Οργανισμός Σιδηροδρόμων Ελλάδος αποτελεί τον διαχειριστή της σιδηροδρομικής υποδομής. Διαχειρίζεται, συντηρεί, λειτουργεί, εκσυγχρονίζει και επεκτείνει ένα σιδηροδρομικό δίκτυο πλέον των 2.200 χλμ.». Αναθεωρώ. Προφανώς από μόνη της κάθε λέξη αυτού του κειμένου αποτελεί μια φάρσα, δυστυχώς με τραγική εξέλιξη…