Όταν πριν από μερικά χρόνια είχαμε το ελληνικό #Metoo, με αρκετή καθυστέρηση ομολογουμένως, είχαμε αρκετούς που επέμειναν να θεωρούν ότι όλα αυτά ήταν μια υπερβολή ή μια επίδειξη «πολιτικής ορθότητας».
Ωστόσο, επιτέλους το πέπλο της συγκάλυψης είχε διαρραγεί και μπορούσαμε να συζητάμε το πρόβλημα.
Και έκτοτε αρχίσαμε να συνειδητοποιούμε ότι το πρόβλημα με τον υπαρκτό σεξισμό είναι πολύ μεγαλύτερο στην κοινωνία μας από όσο εκτιμούσαμε.
Ότι οι κακοποιητικές συμπεριφορές είναι πολύ διαδεδομένες.
Ότι οι βιασμοί είναι πολύ πιο συχνοί και συνήθως από πρόσωπα οικεία.
Ότι δεν πρόκειται για εγκλήματα πάθους, αλλά για γυναικοκτονίες.
Μόνο που πλάι στην πρόοδο υπάρχουν όλες οι παραλλαγές σεξισμού που επιμένουν και που είναι παραπάνω από εμφανείς στην καθημερινότητα και τη δημόσια σφαίρα.
Ο χώρος της πολιτικής δεν έχει αναπτύξει δυστυχώς κάποια ανοσία απέναντι στον σεξισμό.
Ας μην ξεχνάμε ότι για πολλές δεκαετίες η πολιτική στην Ελλάδα ήταν μια ανδροκρατούμενη υπόθεση.
Ακόμη και σήμερα όσο πιο ψηλά πάμε στην ιεραρχία τόσο μειώνεται η παρουσία των γυναικών σε θέσεις ευθύνης, δείχνοντας ότι χρειάζονται πολύ μεγαλύτερες τομές από την απλή προσπάθεια για ποσοστώσεις στα ψηφοδέλτια.
Για να μην αναφερθούμε στο πώς διάφοροι τύπου διαπρέψαντες σε σεξιστικά σχόλια στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης «ανταμείβονται» με θέσεις σε ψηφοδέλτια.
Και βέβαια υπάρχει το πρόβλημα του πώς παρουσιάζονται οι εκλογές μέσα στη δημόσια σφαίρα και τα ΜΜΕ.
Δεν χρειάζεται μεγάλη παρατηρητικότητα για να διαπιστώσει κανείς ότι πολύ συχνά οι γυναίκες υποψήφιοι παρουσιάζονται πιο υποτιμητικά από ό,τι οι άντρες.
Ότι πλευρές όπως το επάγγελμά τους, ιδίως εάν θεωρείται «γυναικείο», υπερπροβάλλονται.
Ότι οι προσωπικές τους σχέσεις, ιδίως εάν έχουν να κάνουν με άλλα πολιτικά πρόσωπα, παρουσιάζονται ως τα εφαλτήρια της πολιτικής τους καριέρας.
Ότι είναι πιο πιθανό να παρουσιαστούν ως «κομμώτριες» παρά ως πτυχιούχοι, ότι θα θεωρηθεί ότι είναι «του συζύγου» ή «του συντρόφου τους», ότι θα σχολιαστεί η εμφάνιση ή το ντύσιμό τους και όχι μια αποτελεσματική πολιτική τους παρέμβαση.
Όλα αυτά απλώς υπογραμμίζουν τον δρόμο που έχουμε να διανύσουμε ακόμη.
Latest News
Το «αγαπημένο» να μισούμε μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα
Το νέο μεσοπρόθεσμο που θα υποβάλει η κυβέρνηση Μητσοτάκη στην Ευρωπαϊκή Ενωση, θα προκαλέσει πάλι εντάσεις.
Προσδοκώντας την Ανάσταση σε έναν κόσμο που βυθίζεται στο σκοτάδι
Το ουσιαστικό μήνυμα της Ανάστασης, είναι ότι η νίκη του Κακού δεν είναι ποτέ οριστική
Τελικά θέλουμε να είμαστε χώρα των «δεικτών» ή των πραγματικών επιτευγμάτων;
Κάποια στιγμή πρέπει να συζητήσουμε πώς θέλουμε το μέλλον της χώρας
H 9η Μαΐου, Ημέρα της Ευρώπης
Σαρανταπέντε χρόνια μετά την υπογραφή της εισόδου μας στην σημερινή Ευρωπαϊκή Ένωση, ελάχιστοι γνωρίζουν την προϊστορία ενός μοναδικού εγχειρήματος…!
Το Πανεπιστήμιο είναι διαμαρτυρία
Η διαμαρτυρία είναι τμήμα της μορφωτικής λειτουργίας των πανεπιστημίων
Η Ευρώπη πότε θα συζητήσει για την Ευρώπη;
Η Ευρώπη αδυνατεί να κάνει μια σοβαρή συζήτηση για το μέλλον της
Η τιμή της πατάτας
Πώς αντιμετωπίζεται και αυτή η ακρίβεια;
Το πιο σημαντικό κεφάλαιο
Παρασυρόμαστε από την γκρίνια και τη μεμψιμοιρία των καθημερινών προβλημάτων
Οι αυταπάτες ως εργαλείο αποτυχίας
Οι αυταπάτες όταν γίνονται δεύτερη φύση, έχουν ενίοτε υψηλό και οδυνηρό για τους λαούς κόστος
Ανθρωπιστική κίνηση ή ληστεία;
Μέχρι τώρα έχουν κατασχεθεί ρωσικά περιουσιακά στοιχεία ύψους περίπου 300 δισ. δολαρίων που ήταν τοποθετημένα σε δυτικά τραπεζικά ιδρύματα κατά την έναρξη του πολέμου στην Ουκρανία