ΔΕΛΤΑ: Τα σενάρια πώλησης και οι υπόψηφιοι μνηστήρες

Αποτελεί κοινό μυστικό στην αγορά ότι το Fund CVC – μετά από την πώληση της Δωδώνης ΑΕ στον όμιλο των Ελληνικών Γαλακτοκομείων των αδελφών Σαράντη – έχει «κρεμάσει» την ένδειξη «πωλείται» στην γαλακτοβιομηχανία ΔΕΛΤΑ.

Και ήδη έχει αρχίσει να κινείται και να στέλνει τα δέοντα μηνύματα «όπου δει». Η ΔΕΛΤΑ – το πρώτο γράμμα της οποίας παραπέμπει στην οικογένεια Δασκαλόπουλου, η οποία και την δημιούργησε – είναι μία εκ των βασικών πρωταγωνιστών στην ιστορία της ελληνικής γαλακτοβιομηχανίας στη διάρκεια των τελευταίων τεσσάρων δεκαετιών.

Η πληθωρική προσωπικότητα της ΔΕΛΤΑ

Οι προσωπικότητες του ιδρυτή της, του Αριστείδη Δασκαλόπουλου αρχικά και του γιού του κ. Δημήτρη Δασκαλόπουλου εν συνεχεία, σίγουρα ήταν ένας αποφασιστικός παράγοντας.

Το βασικότερο όμως στοιχείο στην «πληθωρική προσωπικότητα» της ΔΕΛΤΑ ήταν το γεγονός του μετασχηματισμού του κλάδου της γαλακτοβιομηχανίας. Μέχρι τότε, δηλαδή και τη δεκαετία του 1980, ο κλάδος κυριαρχούνταν από πολλές μικρού μεγέθους και κυρίως συνεταιριστικές γαλακτοβιομηχανίες.

Ο ρόλος της Αγροτικής Τράπεζας

Η «απελευθέρωση» της αγοράς, ο αποφασιστικός ρόλος της Αγροτικής Τράπεζας και ιδιαίτερα η «ορμή» που διέθεταν πρωτίστως η Δέλτα και η Φάγε και ακολούθως η Μεβγάλ σε εκείνη την περίοδο, είναι τα δεδομένα που άλλαξαν την αγορά του γάλακτος.

Η οικογένεια Δασκαλόπουλου ήταν «γαλατάδες» από τα τέλη του 19ου αιώνα. Η «έδρα» τους ήταν στο κέντρο της Αθήνας, στα Εξάρχεια. Αρχικά στη Ζωοδόχου Πηγής και μετά λίγο πιο πάνω, στη οδό Διδότου. Ο Αριστείδης Δασκαλόπουλος, που αυτός είναι ο πρώτος «άνθρωπος – κλειδί» στην οικογενειακή ιστορία, ανέλαβε το «γαλατάδικο» το 1955. Ηταν ένα μικρό κατάστημα, σε δύο πατώματα, που απασχολούσε 20 υπαλλήλους και διέθετε 10 αυτοκίνητα για τη διανομή των προϊόντων. Γρήγορα κατόρθωσε να πουλάει 10.000 και 2.000 – 3.000 οκάδες γάλα καθημερινά.

Ο καλός παραγωγός γιαουρτιού

Κερδίζει τη φήμη του «πολύ καλού» παραγωγού γιαουρτιού και από το 1962 σκέφτεται σοβαρά να δημιουργήσει μονάδα παστερίωσης γάλακτος. Το 1964 αποφασίζει να πουλήσει το μόνο περιουσιακό στοιχείο που διέθετε, ένα χωράφι στο Χαλάνδρι, και να αγοράσει ­ με δόσεις ­ ένα αγρόκτημα στον Ταύρο της Αττικής. Αυτό ήταν και το σημείο εκκίνησης της μετέπειτα κραταιάς γαλακτοβιομηχανίας.

Το πρώτο εργοστάσιο

Οικοδομείται το πρώτο εργοστάσιο – η επένδυση κόστισε τότε περί τα 2 εκατ. δρχ. – και εκεί τοποθετούνται ο παστεριωτήρας και οι πρώτες εμφιαλωτικές μηχανές γάλακτος σε γυάλινο μπουκάλι. Απασχολούσε 25 υπαλλήλους. Ομως ο ανταγωνισμός είναι έντονος.

Στην αγορά κυριαρχούν πλέον η  ΕΒΓΑ και η συνεταιριστική ΑΣΤΥ. Ωστόσο ο Δασκαλόπουλος κε ήταν δύσκολο να αμφισβητρδίζει την μάχη της Αθήνας. Το μερίδιο στην αγορά έχει αυξηθεί. Η ημερήσια παραγωγή ανέρχεται σε 30.000 – 40.000 γιαούρτια και διακινεί 5.000 – 6.000 οκάδες γάλακτος. Το προσωπικό αυξάνεται σε 30 άτομα.

Η τομή στην ανάπτυξη

Το 1968 μπαίνει στην αγορά του παγωτού, κυρίως διότι δεν μπορεί να βάλει τα προϊόντα του σε διάφορα σημεία, διότι δεν έχει παγωτό (φούρνοι, περίπτερα κλπ). Το 1972 λειτουργεί το νέο του εργοστάσιο. Και η χρονιά – τομή στην ανάπτυξη της εταιρείας, είναι το 1978.

Εκείνη τη χρονιά ο βασικός του ανταγωνιστής, η ΕΒΓΑ αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα, λόγω της διατίμησης του γάλακτος. Κλείνει την γραμμή παραγωγής. Σε έξι μήνες ο Αριστείδης Δασκαλόπουλος απορροφά το μερίδιο που άφησε η ΕΒΓΑ.

Το 1979 κερδίζει την πρώτη θέση στην αγορά του παστεριωμένου γάλακτος και το 1980 την πρώτη θέση στην αγορά του παγωτού. Τέσσερα χρόνια αργότερα, το 1984, ο γιός του ο κ. Δημήτρης Δασκαλοπουλος τον εμπορικό τομέα της βιομηχανίας – αυτή είναι η αφετηρία της επιχειρηματικής σταδιοδρομίας του μετέπειτα προέδρου του ΣΕΒ.

Η κατάκτηση της κορυφής

Για τα περίπου είκοσι επόμενα χρόνια – μέχρι δηλαδή το 2008, που ο κ. Δασκαλόπουλος θα αποχωρήσει από το επιχειρηματικό σχήμα της Vivartia – η ΔΕΛΤΑ θα γίνει από τους πρωταγωνιστές όχι μόνο της Αττικής κι όχι μόνο πανελλαδικά. Θα αξιοποιήσει τις ευκαιρίες που δημιουργούνται στα Βαλκάνια, θα διεισδύσει παραγωγικά στη Βουλγαρία, τη Ρουμανία και τη Σερβία.

Και θα δημιουργήσει ο γιός πλέον έναν πανίσχυρο όμιλο στον κλάδο των τροφίμων. Θα πουλήσει τον κλάδο του παγωτού στη Nestle. Η σύγκρουση του – σε διάφορα επίπεδα… – με την οικογένεια Φιλίππου θα γράψει ένα ξεχωριστό κεφάλαιο στην σύγχρονη επιχειρηματική ιστορία.

Λέγεται – χωρίς ποτέ να έχει αποδειχθεί – ότι μεταξύ των δύο οικογενειών υπήρχε μία «άτυπη συμφωνία», κατά την οποία ο ένας ασχολείται με το γάλα και ο άλλος με το γιαούρτι. Ομως η ΔΕΛΤΑ εισήλθε στην παραγωγή του γιαουρτιού και ως απάντηση η άλλη πλευρά εισήλθε στην αγορά του γάλακτος.

Το φλερτ με την Μεβγάλ

«Μύλος» στη επιχειρηματική πιάτσα. Είναι εποχή του «ζωντανού» … γιαουρτιού! Νικητής εν προκειμένω θα βγεί ο κ. Δασκαλόπουλος, διότι αρκετά χρόνια αργότερα κι αφού η οικογένεια Φιλίππου έχει χάσει αρκετά χρήματα, θα αποχωρήσει εκόντες άκοντες από την παραγωγή του γάλακτος.

Θα «φλερτάρει» τη Μεβγάλ, αγοράζοντας ένα μέρος των μετοχών της – χωρίς όμως ο «αρραβώνας να καταλήξει σε «γάμο». Θα προστατεύσει το επώνυμο προϊόν από την είσοδο της ιδιωτικής ετικέτας. Και θα προσπαθήσει να «πνίξει» στην αγορά, μικρότερες εταιρείες γιατί τους βλέπει ως κίνδυνο. Θα καθίσει στο «εδώλιο» της Επιτροπής Ανταγωνισμού, μαζί με άλλες μεγάλες και μεσαίου μεγέθους γαλακτοβιομηχανίες και θα καταδικαστεί.

Η συνάντηση με τον Σπύρο Θεοδωρόπουλο

Η σχέση με την κυβέρνηση Καραμανλή θα διαταραχθεί σοβαρά. Θα «συναντηθεί» επιχειρηματικά με τον κ. Σπύρο Θεοδωρόπουλο αρχικά – και θα δημιουργηθεί η Vivartia – και με τον μακαρίτη Ανδρέα Βγενόπουλο εν συνεχεία, μία άλλη πληθωρική προσωπικότητα της ελληνικής επιχειρηματικής σκηνής. Θα τα «σπάσει» μαζί τους σε «δημόσια θέα» και θα χωρίσουν οι δρόμοι τους.

Η ρήξη με τον Βγενόπουλο και το CVC

Η σχέση του Βγενόπουλου με την κυβέρνηση Καραμανλή για την ιδιωτικοποίηση του ΟΤΕ θα είναι μία από τις αιτίες της ρήξης του κ. Δασκαλόπουλου με τον τότε τραπεζίτη και βασικό μέτοχο της Vivartia. Μέχρι να αποσυρθεί από τη βιομηχανία και να γίνει επενδυτής πια, μέσω των funds που έχει δημιουργήσει – και να ασχοληθεί με το πάθος του, στην σύγχρονη τέχνη.

H Vivartia από τη MIG στα χρόνια της κρίσης κατέληξε τελικά – μέσω της Τράπεζας Πειραιώς – στο CVC. Και σήμερα αποτελεί μία … «εκκρεμότητα» του αμερικανικού fund. Oπως ηδη έχει γράψει ο ΟΤ από τον περασμένο Ιανουάριο, η Δέλτα πωλείται!

Το τίμημα που πέφτει στο τραπέζι

Οπως συμβαίνει σ΄ αυτές τις περιπτώσεις, ο πωλητής θέλει να αποσπάσει το υψηλότερο δυνατό τίμημα και ο αγοραστής θέλει να κάνει την πιο συμφέρουσα αγορά με το μικρότερο επίσης δυνατό τίμημα. Δεν υπάρχουν εν προκειμένω ξένοι παίκτες, οι οποίες μπορούν να ενδιαφερθούν για την εξαγορά της Δέλτα – η FrieslandCampina έχει διαψεύσει προ εβδομάδων κάθε τέτοιο ενδεχόμενο προς τον ΟΤ.

Το ασημικό της ΔΕΛΤΑ

Οι δυνητικοί υποψήφιοι είναι δύο: ο κ. Σπύρος Θεοδωρόπουλος, ο οποίος προσφάτως έλεγε στο περιθώριο της συνέντευξης του ως πρόεδρος του ΣΕΒ πως «για τα επόμενα ένα – δύο χρόνια δεν ενδιαφέρομαι. Πρέπει να “χωνέψουμε” όσα έχουμε αγοράσει, κι είναι αρκετά. Αργότερα βλέπουμε».

Τονίζοντας ωστόσο την εμπορική επιτυχία του ελληνικού γιαουρτιού στις διεθνείς αγορές. Και δεύτερος είναι ο όμιλος των Ελληνικών Γαλακτοκομείων των αδελφών Δημήτρη και Μιχάλη Σαράντη – που προσφάτων έκλεισαν την συμφωνία για την εξαγορά της Δωδώνης. Το ντεσαβαντάζ» της Δέλτα, σύμφωνα με ορισμένες πηγές, είναι το γεγονός ότι το εργοστάσιο βρίσκεται στην Αττική, δηλαδή εκτός της ζώνης γάλακτος.

Οι τακτικισμοί

Από την άλλη πλευρά όμως αποτελεί και περιουσιακό στοιχείο προς πώληση για τον υποψήφιο αγοραστή. Επειδή όμως η βιομηχανία είναι μεγάλη – οι πωλήσεις της ανέρχονται μεταξύ των 230 και 240 εκατ. ευρώ – και το τίμημα θα είναι ανάλογο, οι υποψήφιοι είναι μόνο δύο, είναι προφανές ότι το CVC δεν βρίσκεται σε πλεονεκτική θέση. Οι τακτικισμοί και οι κινήσεις εντυπωσιασμού από διάφορες πλευρές, θα είναι στην πρώτη γραμμή το επόμενο διάστημα….