Από τον αριθμητή στον παρανομαστή

Πληθαίνουν τελευταίως αμφισβητήσεις και αμφιβολίες επί των μεταπανδημικών σχεδίων και προοπτικών. Στα εγχώρια και διεθνή μέσα ενημέρωσης φιλοξενούνται συχνά-πυκνά προβληματισμοί για το εύρος και το βάθος της δημοσιονομικής επέκτασης που επέλεξαν πολλές κυβερνήσεις και υπερεθνικοί οργανισμοί για την αντιμετώπιση και υπέρβαση των συνεπειών της υγειονομικής κρίσης.

Ορισμένοι των αναλυτών μάλιστα εγείρουν ζητήματα επανάκαμψης του πληθωρισμού και άλλοι υπερτονίζουν τους κινδύνους υπερδιόγκωσης τόσο των ελλειμμάτων όσο και των χρεών. Και στη δική μας, στην ελληνική, περίπτωση, υπενθυμίζουν την προηγούμενη, δυστυχή, είναι αλήθεια, εμπειρία της υπερχρέωσης και της υπερδεκαετούς οικονομικής κρίσης.

Υπερσυντηρητικοί και οπαδοί προστατευτικών δογμάτων αυτοεκπληρούμενης προφητείας οι περισσότεροι, δεν αναγνωρίζουν κατά βάση την κρισιμότητα των περιστάσεων, δεν κατανοούν ή καλύτερα δεν θέλουν να αποδεχθούν και να κατανοήσουν τη στροφή που τείνει να πάρει ο κόσμος και τις θυσίες που επιβάλλεται να αναλάβουν οι προ υγειονομικής κρίσης κατεστημένες δυνάμεις.

Και έτσι θέλουν να βλέπουν το ποτήρι μισοάδειο και όχι όπως πραγματικά είναι.

Αγνοούν κατά βάση τη δυναμική των πραγμάτων και ιδιαιτέρως παραγνωρίζουν τόσο το εύρος της στροφής της οικονομικής πολιτικής σε Αμερική και Ευρώπη, όσο και την επιθυμία των κοινωνιών και των πολιτών να επιστρέψουν, να ξαναζήσουν και να δημιουργήσουν.

Κοινώς αντιμετωπίζουν τις συνθήκες και τις πολιτικές στατικές και μη εξελισσόμενες. Υποεκτιμούν το ύψος των διαθέσιμων επενδυτικών πόρων, όπως και το βάθος της ρευστότητας, τα λιμνάζοντα με μηδενικές αποδόσεις κεφάλαια τρισεκατομμυρίων δολαρίων που αναζητούν επενδυτικές διεξόδους παντού στον κόσμο.

Επιπλέον, δεν υπολογίζουν ότι η επιστροφή μετά την πανδημία θα επιδράσει συνολικά και πολλαπλασιαστικά στην οικονομική δραστηριότητα, θα δημιουργήσει από μόνη της περιβάλλον για αυξανόμενα φορολογικά έσοδα και αποκατάσταση των δημοσιονομικών συνθηκών.

Οσο δε για τις σπαραξικάρδιες προειδοποιήσεις για τα χρέη, αγνοούν, ειδικά στην περίπτωσή μας, ότι το 55% του ελληνικού χρέους είναι ευρωπαϊκό και επωφελώς ρυθμισμένο. Το υπόλοιπο 45% είναι ευνοϊκά τιμολογημένο και διαπραγματεύεται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο στις διεθνείς αγορές, καθιστώντας το βάρος εξυπηρέτησής του ελεγχόμενο τουλάχιστον για τα επόμενα δέκα χρόνια.

Και οι φόβοι επίσης για επερχόμενη πληθωριστική κρίση φαντάζουν υπερβολικοί και αστήρικτοι τη στιγμή που στις περισσότερες των οικονομιών επικρατούν ακόμη συνθήκες αποπληθωρισμού και τα βασικά επιτόκια των κεντρικών τραπεζών διατηρούνται στα όρια του μηδέν ή είναι αρνητικά.

Ακόμη οφείλουμε να επισημάνουμε ότι ιδιαιτέρως στην Ελλάδα, που βίωσε μακρά περίοδο οικονομικής κρίσης, φαντάζει προβληματικό να συνεχίζουμε να ασχολούμαστε με τον αριθμητή του κλάσματος την ώρα που υπάρχουν προϋποθέσεις να επαυξηθεί δυναμικά ο παρονομαστής και το αποτέλεσμα του κλάσματος να απομειωθεί.

Είναι, αν μη τι άλλο, παράδοξη αυτή η εμμονή σε πολιτικές του αριθμητή να διακατέχει τόσο νεωτερικούς αριστεριστές όσο και ούλτρα φιλελεύθερους.

Και για να μη μακρηγορούμε, τίποτε δεν μοιάζει ικανό να ανατρέψει τις μεταπανδημικές προοπτικές και δυνατότητες.

Μόνο ιστορικού χαρακτήρα πολιτικά σφάλματα μπορούν να αλλάξουν την πορεία των πραγμάτων. Κάτι που οφείλουμε άπαντες να αποτρέψουμε…