Ιδιο φάρμακο για όλους

Τους τελευταίους μήνες είναι συχνό το φαινόμενο οι εταιρείες διαχείρισης των κόκκινων δανείων, να επιστρέφουν «θεραπευμένα» χαρτοφυλάκια δανείων στις τράπεζες. Τα αγόρασαν, ήρθαν σε συζητήσεις με τους δανειολήπτες, βρέθηκε η λύση, προφανώς βοήθησε και η ανάκαμψη της οικονομίας και οι επιστρεπτέες προκαταβολές και άρχισαν ξανά να πληρώνουν τις δόσεις τους. Στις περισσότερες περιπτώσεις βοήθησαν και οι ίδιες οι εταιρείες διαχείρισης προχωρώντας σε γενναία κουρέματα της οφειλής. Κύριοι αποδέκτες αυτής της αντιμετώπισης ήταν κυρίως μεσαίες και μεγάλες επιχειρήσεις. Πρόκειται για μια εξέλιξη που ξεπέρασε από πλευράς αποδοτικότητας, κάθε προσδοκία.

Οι τράπεζες εκτιμούν ότι πάνω από 15 δισ. δανείων, σε σύνολο 60 δισ., θα επιστρέψουν ως ασφαλή και εξυπηρετούμενα στις τράπεζες. Αντίστοιχα οι εν λόγω δανειολήπτες θα αποκτήσουν εκ νέου πρόσβαση στην τραπεζική κανονικότητα. Ο,τι μπορεί να σημαίνει αυτό.

Την ίδια στιγμή κυκλοφορεί μια άλλη παράλληλη εικόνα από την αγορά. Πολλοί δανειολήπτες που τα δάνειά τους έχουν περάσει στις εν λόγω εταιρείες διαχείρισης, λένε ότι επιχείρησαν να συζητήσουν μαζί τους, αλλά χωρίς το ίδιο αποτέλεσμα. Ζητήθηκε ακέραιο το ποσό της οφειλής χωρίς «κούρεμα». Οι συγκεκριμένοι λένε ότι δεν έχουν μικρότερες εταιρείες από αυτές που σώθηκαν. Δεν βρίσκονται όλοι σε χειρότερη χρηματοοικονομική κατάσταση από αυτές που απόλαυσαν «κουρέματα». Ούτε δήλωσαν ότι θα βάλουν αναλογικά λιγότερα χρήματα για να αναστήσουν τις επιχειρήσεις τους, από τις άλλες που έγιναν «πράσινες».

Λένε ωστόσο ότι έτυχαν διαφορετικής αντιμετώπισης. Και αυτό από μόνο του είναι πρόβλημα. Εφόσον συμβαίνει στην κλίμακα που συζητείται είναι μια ξεκάθαρη στρέβλωση. Αφορά δε έναν νεοσύστατο θεσμό που για τους πολλούς δεν είναι ξεκάθαρο εάν ελέγχεται όσο οι τράπεζες και σε ποιο ποσοστό. Δεν είναι επίσης ξεκάθαρο αν όλη αυτή η μεγαλύτερη ελευθερία κινήσεων που έχουν οι συγκεκριμένες εταιρείες, δεν χρησιμοποιείται για να λύσει ένα πρόβλημα οριζόντια και με ενιαίους κανόνες, παρακάμπτοντας το δυσκίνητο τραπεζικό σύστημα, αλλά απλά χρησιμοποιείται για την εφαρμογή λύσεων κατά το δοκούν. Ανάλογα, δηλαδή, εάν είναι κάποιος «γνωστός» και μεγάλος οπότε απολαμβάνει διαφορετικής αντιμετώπισης, από έναν «άγνωστο» και μικρότερο που χρησιμοποιείται απλά να βελτιώσει τις αποδόσεις του πακέτου δανείων. Το ερώτημα επίσης, είναι εάν την πίεση για να «πρασινίσουν» γρήγορα σημαντικού ύψους κόκκινα δάνεια, την υπαγορεύουν και οι ίδιες οι τράπεζες και η ανάγκη που τους έχει δημιουργήσει η αρχιτεκτονική του σχεδίου «Ηρακλής». Αν δηλαδή η προνομιακή αυτή μεταχείριση σε κάποιους γίνεται για πρακτικούς λόγους. Για να επιτρέψουν γρήγορα στα πολλά μη εξυπηρετούμενα δάνεια, προκειμένου να μην καταπέσουν οι κρατικές εγγυήσεις των κόκκινων δανείων που έχουν ενταχθεί στο σχέδιο Ηρακλής.

Αν συμβαίνει το τελευταίο, τότε είναι βέβαιο ότι μιλάμε για να προβληματικό σχέδιο, το οποίο δεν έλυσε αλλά κουκούλωσε ένα πρόβλημα. Το οποίο, επιπλέον, δημιουργεί κινδύνους επιβάρυνσης του ελληνικού δημόσιου χρέους και της ελληνικής οικονομίας.

Αν δεν υπάρχει θέμα με το σχέδιο Ηρακλής και οι εταιρείες διαχείρισης λειτουργούν κατά δοκούν τότε επίσης υπάρχει πρόβλημα. Αυτή τη φορά της πραγματικής οικονομίας. Δύο επιχειρήσεις ομοειδείς, με τα ίδια προβλήματα δεν μπορούν σε καμία χώρα, ούτε καν στην Ελλάδα, να αντιμετωπίζονται με διαφορετικό τρόπο. Δικαιούνται και οι δύο τουλάχιστον το ίδιο φάρμακο θεραπείας.