Ενα από τα χαρακτηριστικότερα σημάδια της δομικής κρίσης ηγεμονίας στις κοινωνίες του «υπαρκτού νεοφιλελευθερισμού», ιδίως στην Ευρώπη, είναι ότι ολοένα και περισσότερο οι εναλλαγές των κομμάτων στην εξουσία στηρίζονται στην αποδοκιμασία αυτών που άσκησαν εξουσία την προηγούμενη περίοδο, παρά σε κάποια ιδιαίτερη απήχηση της πολιτικής πρότασης των κομμάτων που κερδίζουν τις εκλογές.
Συνεισφέρει σε αυτό και το εντυπωσιακό στένεμα του προγραμματικού ορίζοντα των κομμάτων εξουσίας, όπου εάν κανείς παραμερίσει τη ρητορική ή την πολιτική αισθητική, θα διαπιστώσει βαθύτερη σύγκλιση σε μια πολιτική που ορίζεται από τις ιδιωτικοποιήσεις, τη δημοσιονομική σταθερότητα (δηλαδή λιτότητα), τον περιορισμό του δικαιώματος στη μετανάστευση και το άσυλο, την αυταρχική θωράκιση και – εάν μιλάμε για την Ευρώπη – τον ατλαντισμό.
Την ίδια στιγμή σημαντικές πλευρές αυτών των πολιτικών αποτελούν τη βασική αιτία της διαρκούς τρώσης της νομιμοποίησης του πολιτικού συστήματος και είτε πυροδοτούν κοινωνικές εκρήξεις είτε τροφοδοτούν μια έρπουσα δυσαρέσκεια που καταλήγει σε «αναπάντεχες» πολιτικές μετατοπίσεις και σε ρευστοποίηση των σχέσεων εκπροσώπησης. Παρενέργεια αυτής της συνθήκης και ο τρόπος που ως πιο ασφαλής στρατηγική για την εξουσία φαντάζει αυτή του «ώριμου φρούτου», δηλαδή η συστηματική επένδυση ότι η δυσαρέσκεια για την πολιτική που ασκεί η εκάστοτε κυβέρνηση αποτελεί το βασικό προεκλογικό όπλο για την εκάστοτε αντιπολίτευση.
Ομως, αυτό που παραβλέπει μια τέτοια στρατηγική, που ως ένα βαθμό μπορούμε να τη διαπιστώσουμε να ξεδιπλώνεται και στις ελληνικές εκλογές, είναι ότι ένα κλίμα αυξημένης δυσαρέσκειας και μειωμένης νομιμοποίησης δεν λειτουργεί «αυτόματα» ως δυναμική πολιτικής αλλαγής.
Εάν απουσιάζουν οι προγραμματικές κατευθύνσεις ή υποκαθίστανται από τη «δημιουργική ασάφεια» της επικοινωνίας, εάν δεν γίνονται συγκεκριμένες πολιτικές προτάσεις, εάν δεν αποσαφηνίζεται ότι υπάρχουν όντως εναλλακτικές πολιτικές που να παραπέμπουν σε διαφορετικούς δρόμους για την κοινωνία, η δυσαρέσκεια, η αγανάκτηση, και η κρίση νομιμοποίησης θα εγκλωβιστούν σε μια ταλάντευση ανάμεσα στη διάσπαρτη «ψήφο διαμαρτυρίας» και την πολιτική απάθεια, ευνοώντας τελικά όσους ήδη βρίσκονται στην κυβέρνηση.
Latest News
Το «αγαπημένο» να μισούμε μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα
Το νέο μεσοπρόθεσμο που θα υποβάλει η κυβέρνηση Μητσοτάκη στην Ευρωπαϊκή Ενωση, θα προκαλέσει πάλι εντάσεις.
Προσδοκώντας την Ανάσταση σε έναν κόσμο που βυθίζεται στο σκοτάδι
Το ουσιαστικό μήνυμα της Ανάστασης, είναι ότι η νίκη του Κακού δεν είναι ποτέ οριστική
Τελικά θέλουμε να είμαστε χώρα των «δεικτών» ή των πραγματικών επιτευγμάτων;
Κάποια στιγμή πρέπει να συζητήσουμε πώς θέλουμε το μέλλον της χώρας
H 9η Μαΐου, Ημέρα της Ευρώπης
Σαρανταπέντε χρόνια μετά την υπογραφή της εισόδου μας στην σημερινή Ευρωπαϊκή Ένωση, ελάχιστοι γνωρίζουν την προϊστορία ενός μοναδικού εγχειρήματος…!
Το Πανεπιστήμιο είναι διαμαρτυρία
Η διαμαρτυρία είναι τμήμα της μορφωτικής λειτουργίας των πανεπιστημίων
Η Ευρώπη πότε θα συζητήσει για την Ευρώπη;
Η Ευρώπη αδυνατεί να κάνει μια σοβαρή συζήτηση για το μέλλον της
Η τιμή της πατάτας
Πώς αντιμετωπίζεται και αυτή η ακρίβεια;
Το πιο σημαντικό κεφάλαιο
Παρασυρόμαστε από την γκρίνια και τη μεμψιμοιρία των καθημερινών προβλημάτων
Οι αυταπάτες ως εργαλείο αποτυχίας
Οι αυταπάτες όταν γίνονται δεύτερη φύση, έχουν ενίοτε υψηλό και οδυνηρό για τους λαούς κόστος
Ανθρωπιστική κίνηση ή ληστεία;
Μέχρι τώρα έχουν κατασχεθεί ρωσικά περιουσιακά στοιχεία ύψους περίπου 300 δισ. δολαρίων που ήταν τοποθετημένα σε δυτικά τραπεζικά ιδρύματα κατά την έναρξη του πολέμου στην Ουκρανία