Τα «παιδιά μπούμερανγκ» αναδεικνύουν τις ανισότητες της πανδημίας

Μια ακόμα έννοια αναδύεται στις μέρες της πανδημίας. Πρόκειται για τα «παιδιά μπούμερανγκ», έναν ορισμό ο οποίος περιγράφει τους νέους εκείνους που είχαν εγκαταλείψει την πατρική εστία και μέσα στην πανδημία αναγκάστηκαν να επιστρέψουν…

Αν και η επιστροφή στο σπίτι μπορεί να μην φαίνεται σαν προνόμιο, οι οικονομολόγοι αναφέρουν ότι μπορεί να έχει και τα πλεονεκτήματά της για τους νέους εργαζόμενους που ελπίζουν να εξοικονομήσουν χρήματα και να αναζητήσουν νέες θέσεις εργασίας.

Όπως επισημαίνει το CNBC, μεταξύ Φεβρουαρίου και Μαρτίου 2020, περίπου 2,6 εκατομμύρια νεαροί ενήλικες μετακόμισαν και πάλι πίσω στο σπίτι με τους γονείς τους στις ΗΠΑ.

Μέχρι τα μέσα του 2020, η πλειονότητα (52%) των νεαρών ενηλίκων μεταξύ 18 και 29 ετών ζούσε με τουλάχιστον έναν γονέα — και τα παιδιά πλούσιων γονέων είχαν τις περισσότερες πιθανότητες να επιστρέψουν στο σπίτι.

Ενώ το μερίδιο των νέων που ζουν με έναν γονέα έχει πέσει πιο κοντά στο 47% τις τελευταίες ημέρες, νέα ανάλυση δείχνει πώς οι πλούσιες οικογένειες προστατεύουν τους νεαρούς ενήλικες από τις πιο σκληρές συνέπειες των δύσκολων οικονομικών συγκυριών.

Σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα από την Federal Reserve Bank του Κλίβελαντ, οι περισσότεροι νεαροί ενήλικες που μετακόμισαν με τους γονείς τους κατά τη διάρκεια της πανδημίας (συχνά αναφέρονται ως «παιδιά μπούμερανγκ») προέρχονται από οικογένειες υψηλού εισοδήματος.

Στην πραγματικότητα, το 36% των παιδιών μπούμερανγκ προέρχονται από οικογένειες που βγάζουν πάνω από 140.000 δολάρια ετησίως, ενώ μόλις το 10% των παιδιών μπούμερανγκ προέρχονται από οικογένειες που βγάζουν λιγότερα από 27.000 δολάρια.

Το μέσο οικογενειακό εισόδημα στις ΗΠΑ ήταν 67.521 δολάρια το 2020.

«Η πανδημία έχει άνισα οικονομικά αποτελέσματα μεταξύ των νέων εργαζομένων», λέει ο Αντρέ Βίκτωρ Λουντουβίς, ερευνητής οικονομολόγος στη Fed του Κλίβελαντ και συγγραφέας της έκθεσης. «[Τα παιδιά του Μπούμερανγκ] έχουν κάποιο μαξιλάρι για να αντιμετωπίσουν το οικονομικό σοκ».

Η ευκαιρία να επιστρέφει κάποιος στο πατρικό του μπορεί συχνά να είναι μια αντανάκλαση της οικονομικής σταθερότητας μιας οικογένειας, εξηγεί ο Λουντουβίς. Επισημαίνει μάλιστα, ότι οι οικογένειες χαμηλού εισοδήματος είναι λιγότερο πιθανό να ζουν σε σπίτια με ανοιχτούς χώρους και είναι λιγότερο πιθανό να έχουν τους απαραίτητους πόρους για να φιλοξενήσουν έναν επιπλέον ενήλικα.

«Κατά μέσο όρο, τα παιδιά μπούμερανγκ προέρχονται από οικογένειες με υψηλότερο εισόδημα», λέει ο Λουντουβίς. «Βλέπουμε επίσης ότι είναι λιγότερο πιθανό να παντρευτούν και έχουν λιγότερες πιθανότητες να κάνουν παιδιά».

Μεταξύ των ανέργων νεαρών ενηλίκων, τα παιδιά του μπούμερανγκ πέρασαν πάνω από 22 εβδομάδες χωρίς να εργάζονται, ενώ τα άνεργα άτομα που ζούσαν ανεξάρτητα πέρασαν λιγότερο από 18 εβδομάδες αναζητώντας εργασία.

Σίγουρα, η μετακόμιση στο σπίτι με τους γονείς μπορεί να έχει συναισθηματικά εμπόδια και δεν είναι όλοι οι νέοι που επέστρεψαν σπίτι τους οικονομικά τυχεροί.

Για ορισμένους, οι οικογενειακές συνθήκες σημαίνουν ότι έχουν επιπλέον χρόνο για να «περιμένουν μια καλύτερη δουλειά: δυνητικά μια δουλειά υψηλότερου εισοδήματος ή μια δουλειά που ταιριάζει περισσότερο στις ανάγκες σας ή μια δουλειά που έχει λιγότερη έκθεση στην Covid».

Σύμφωνα με τους ερευνητές, οι νεαροί ενήλικες που δεν ζουν με τους γονείς τους είχαν σχεδόν διπλάσιες πιθανότητες να εργαστούν σε μια δουλειά που τους θέτει σε υψηλό κίνδυνο έκθεσης στον ιό.

Η Ελάιζ Γκούλντ, ανώτερη οικονομολόγος στο Ινστιτούτο Οικονομικής Πολιτικής λέει ότι ενώ μπορεί να προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι νεαροί ενήλικες από πιο εύπορες οικογένειες θα μετακομίσουν στο σπίτι τους, υπάρχουν ορισμένες πιθανές εξηγήσεις.

Για παράδειγμα, δεδομένου ότι οι νέοι ενήλικες από πιο εύπορα υπόβαθρα είναι πιο πιθανό να παρακολουθήσουν τριτοβάθμια εκπαίδευση, είναι λογικό γιατί αυτοί οι φοιτητές έμειναν σπίτι ενώ οι πανεπιστημιουπόλεις ήταν κλειστές. Επιπλέον, ακόμη και νεαροί ενήλικες από οικογένειες υψηλότερου εισοδήματος «μπορεί να εξοφλούν το χρέος του κολεγίου».

«Και αναρωτιέμαι αν αυτοί οι άνθρωποι μπορεί επίσης να είναι πιο πιθανό να έχουν δουλειές όπου μπορούν να εργάζονται από απόσταση, και έτσι μπορούν να εργάζονται από το σπίτι των γονιών τους επειδή δεν έχει σημασία πού μένουν», λέει. «Αλλά οι άνθρωποι με χαμηλότερο εισόδημα, ίσως πρέπει να παραμείνουν κοντά στις δουλειές τους και έτσι δεν είχαν αυτή την επιλογή».