Παρότι εύλογα η προσοχή μας έχει στραφεί στον τρόπο που καταγράφεται η σταθερότητα της κυβερνητικής παράταξης, που της έχει δώσει σαφές προβάδισμα για μια δεύτερη κυβερνητική θητεία, εντούτοις μικρή σημασία έχει δοθεί στον τρόπο που ταυτόχρονα καταγράφονται και δυναμικές που παραπέμπουν σε πλευρές πραγματικής ρευστότητας μέσα στο πολιτικό σκηνικό.
Αυτό αποτύπωσε η μεγάλη πτώση του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης και η αδυναμία του να είναι βασικός χώρος υποδοχής ρευμάτων δυσαρέσκειας ή αναζήτησης εναλλακτικής, αλλά και η εμφάνιση διαφόρων σχηματισμών που δείχνουν να εισπράττουν μια ψήφο διαμαρτυρίας τροφοδοτημένη από διάφορα επίδικα που σε ορισμένες περιπτώσεις διαμόρφωσαν εκλογικές δυναμικές που δεν ήταν δημοσκοπικά ορατές στην κλίμακα που κανείς θα περίμενε και που σε ορισμένες περιπτώσεις αποτυπώθηκαν σε επιλογές που είχαν περισσότερο να κάνουν με τον συμβολισμό παρά με την ουσία. Ακόμη και η κυβερνητική εκλογική επιτυχία δείχνει να στηρίχτηκε και σε μια μεταστροφή ψηφοφόρων που δεν ήταν εξαρχής δεδομένη.
Ολα αυτά παραπέμπουν σε μια πιο δομική αδυναμία του πολιτικού συστήματος να διαμορφώνει «οργανικές» πολιτικές εκπροσωπήσεις και αναγνωρίσεις, να προσφέρει, δηλαδή, σε κοινωνικές κατηγορίες μια αίσθηση ταύτισης με πολιτικούς χώρους και αφηγήματα, αποτέλεσμα, εκτός όλων των άλλων, και ενός ιδιότυπου στενέματος του ιστορικού ορίζοντα, ως προς τα κόμματα εξουσίας τουλάχιστον, σε παραλλαγές μιας υπάρχουσας κατάστασης που παρουσιάζεται ως περίπου αναπόδραστη.
Αυτό επιτείνεται από τον τρόπο που η απουσία επεξεργασίας μετασχηματιστικών εναλλακτικών καταλήγει να τις παρουσιάζει είτε ως κοστοβόρα και άρα αποφευκταία αναστάτωση, είτε ως μια απλή αξιακή τοποθέτηση στην εν γένει ανάγκη «αλλαγής του κόσμου», που ωστόσο δεν απαντά σε άμεσα προβλήματα και ανάγκες. Και αυτό, επίσης, μπορεί να εξηγήσει γιατί μέρος αυτής της ρευστότητας μπορεί να καταλήγει σε επιλογές που μπορεί να έχουν έντονο το στοιχείο της αναζήτησης της «ασφάλειας» συντηρητικών ταυτοτήτων ή την ευκολία μιας συνωμοσιολογικής αντίληψης. Μόνο που όλα αυτά εντέλει κατατείνουν στη διαπίστωση, πίσω από τη σταθερότητα, μιας διαρκούς ηγεμονικής ανεπάρκειας.
Latest News
Γιατί δεν πληρώνει;
Το σύγχρονο «γεφύρι της Αρτας», συνεχώς το «άδειαζαν» και συνεχώς αυτό ξαναγέμιζε
Η Δύση και το Ισραήλ
Η ισραηλινή κυβέρνηση, θα πρέπει να καταλάβει ότι ο δυτικός κόσμος που την στηρίζει, εξυπηρετεί την ιστορία και όχι προσωπικές φιλοδοξίες και διάφορες άλλες επιδιώξεις
Ευρωεκλογές στην κόψη του ξυραφιού
Οσον αφορά τα πρόσωπα που επιλέγονται για υποψήφια, ελάχιστα τηρούν τα απαραίτητα κριτήρια
Η χώρα «πάει καλά», αλλά αυτό δεν είναι αρκετό
Να κάνουν «εικόνα» τη βελτίωση που υπάρχει σε επίπεδο μεγεθών
Ευρωψηφοδέλτια με όρους casting «μαϊντανών»
Ο τρόπος που τα κόμματα φτιάχνουν τα ευρωψηφοδέλτιά τους είναι ενδεικτικός του πώς αντιμετωπίζουν τους πολίτες
Μπορούμε να αλλάξουμε;
Ο κόσμος έχει αλλάξει. Νέες δυνάμεις έχουν δημιουργηθεί που δεν μπορεί κανείς να τις υποτιμήσει.
Θεσσαλία: Η επόμενη μέρα…
Ολα τα μαθηματικά μοντέλα δείχνουν ότι, ακολουθώντας την πεπατημένη, σε 10-15 χρόνια ο Θεσσαλικός κάμπος θα έχει ερημοποιηθεί σε μεγάλο βαθμό
Πόσο έτοιμοι είμαστε;
Για όσους δεν κατάλαβαν, τα χαρακτηριστικά μιας κρίσης αρχίζουν και σχηματίζονται
Ορφανές υποδομές
Τι αποκαλύπτει η περίπτωση του Flyover
De Imbecillitate: Ο Μέγας Κίνδυνος
Η ανησυχητική επικαιρότητα ενός σημαντικού άρθρου του Ευάγγελου Λεμπέση, που γράφτηκε το 1941.